Η αστρολογία δεν είναι μια καινούρια επιστήμη. Ο αρχαίος κόσμος είχε απο παλιά αντιληφθεί την επίδραση των άστρων πάνω στη γη. Οι αρχαίοι αστρολόγοι δεν ήταν αποκλειστικά και μόνο αστρολόγοι, αλλά συνδύαζαν αυτού του είδους τη γνώση με άλλες γνώσεις όπως αυτή της φιλοσοφίας, της αστρονομίας, της μουσικής, της ιατρικής και των μαθηματικών.
Αυτό που είχαν αντιληφθεί ήταν ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους και η γνώση δεν θα μπορούσε να είναι μονομερής ή εξειδικευμένη, όπως είναι σήμερα αλλά σφαιρική και ολιστική. Η αρχαία Ελλάδα έβαλε κι αυτή το δικό της λιθαράκι στην αστρολογία γιατί μέσα από τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά της αναπτύχθηκε περαιτέρω και εμπλουτίστηκε η αστρολογική γνώση.
Αστρολογικές έννοιες όπως ο διαχωρισμός των στοιχείων σε υδάτινα, γήινα, αέρινα και πύρινα, ιδιότητες όπως η παρόρμηση η σταθερότητα και η μεταβλητότητα είχαν επεξεργαστεί από τους φιλοσόφους που είχαν ήδη αντιληφθεί τη σχέση μικρόκοσμου και μακρόκοσμου, αλλά και η αρχαία μυθολογία και θρησκεία με το δωδεκάθεο που παρέπεμπε στα δώδεκα ζώδια και τις ιδιότητές τους, εντάχθηκαν στη μελέτη της αστρολογίας.
Όμως εκτός από τη συμβολική, φιλοσοφική, θεωρητική αντίληψη των φιλοσόφων, αυτό που η αρχαία Ελλάδα έδωσε στον πολιτισμό, και κατ επέκτασιν στην αστρολογία ήταν τα μαθηματικά, με πρωτοστάτη τον Πυθαγόρα,αλλά και τον Ευκλείδη που θεμελίωσε την Ευκλείδιο γεωμετρία τα οποία ήταν απαραίτητα για να μπορέσουν να γίνουν διάφοροι υπολογισμοί που αφορούσαν τις ιδιότητες των πλανητών, τον κύκλο τους γύρω από τον ήλιο, τις αστρονομικές τους ιδιότητες και τις μελλοντικές κινήσεις τους.
Συμπεραίνουμε λοιπόν οτι η αστρολογία κινείται σε δύο επίπεδα: το επίπεδο της έννοιας, του συμβολισμού,της λέξης και της ιδέας και το επίπεδο της λογικής σχέσης, του αριθμού και της αριθμητικής πράξης. Αυτή τη δυαδικότητα στην θεώρηση της αστρολογίας μπορούμε να την κατανοήσουμε και ως ένα εγκέφαλο, ο οποίος έχει δύο ημισφαίρια, τα οποία συνεργάζονται αρμονικά και συνδυαστικά, το καθένα με το δικό του ρόλο, για την κατανόηση του κόσμου. Έτσι λοιπόν οι αριθμοί δεν είναι κάτι απρόσωπο και νεκρό, αλλά έχουν κι αυτοί τη δική τους ταυτότητα και μπορούν να χρησιμοποιηθούν συμβολικά στην αστρολογία κατά τον ίδιο τρόπο που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και οι έννοιες. Οι αριθμοί είναι ένα σύμβολο επικοινωνίας κατά τον ίδιο τρόπο που είναι και οι λέξεις.
Έτσι λοιπόν, σε αντίθεση με τους σημερινούς επιστήμονες,που ασχολούνται μονομερώς με τις λογικές, μαθηματικές και φυσικές σχέσεις μεταξύ των αριθμών, οι αρχαίοι σοφοί μαθηματικοί, οπαδοί της ερμητικής φιλοσοφίας δεν είχαν μονομερώς θεοποιήσει τους αριθμούς, αλλά τους είχαν αποδώσει ιδιότητες, αποκαλύπτοντας την ιερότητά τους, όπως έκανε ο Πυθαγόρας.
Αρχή των αριθμών για τους Πυθαγόρειους ήταν η μονάδα και η δυάδα και απο κει προέρχονταν όλοι οι υπόλοιποι αριθμοί. Οι ιδιότητες που τους είχαν αποδοθεί ήταν περίπου ως εξής:
- 1: Ιδιότητες Ήλιου- Απόλλωνα, το πνεύμα, το άρρεν
- 2: Πόλωση, αντίθεση, η ύλη, το θυληκό
- 3: Η τρισυπόστατη φύση του ανθρώπου, συνδυασμός σώματος, ψυχής και πνεύματος, παρόντος παρελθόντος και μέλλοντος, η ένωση των δύο προηγούμενων αριθμών, αφού 1+2=3.
- πρώτος αριθμός, η συνένωση.
- 4: Τα τέσσσερα στοιχεία, οι τέσσερις εποχες, η τάξη του κόσμου, ο αριθμός του τετραγώνου
- 5: Οι πέντε αισθήσεις, η αρμονία αρσενικού και θυληκού.
- 6: Ο πρώτος τέλειος αριθμός, προκύπτει απο την πρόσθεση 1+2+3 και απο τον πολαπλασιασμο 2Χ3. Σύμβολο υγείας και ισορροπίας.
- 7: Οι επτά πλανήτες. Οι επτά ημέρες της εβδομάδας. Ο αριθμός αυτός είναι αδιαίρετος και παράγεται μόνο απο τη μονάδα.
- 8: Η αρμονία της μουσικής. Ο πρώτος κύβος. (2Χ2Χ2)
- 9: Ένας αριθμός που βρίσκεται στο τέλος του κύκλου, οι εννέα μήνες της εγκυμοσύνης. Το πρώτο τετράγωνο.(3Χ3).
- 10: Η ολοκλήρωση ενός κύκλου.
Οι αστρολογικές όψεις σχετίζονται με τη διαίρεση του κύκλου. Αν χωρίσουμε τον κύκλο στα δύο, ένα αριθμό πόλωσης και αντίθεσης σύμφωνα με την ιερη γεωμετρία, θα έχουμε την όψη των 180 μοιρών, που ομοίως ερμηνεύεται αστρολογικά ως όψη αντίθεσης και σύγκρουσης. Αν διαιρέσουμε τον κύκλο με τον αριθμό 3 που θεωρείται ευνοικός ως προς τη σύνθεση διαφορετικών πραγμάτων έχουμε την όψη των 120 μοιρών που θεωρείται ευνοική, αν διαιρέσουμε τον κύκλο με το τέσσερα που είναι ο αριθμός της τετράγωνης λογικής, ένας αριθμός ακλόνητος, μας δίνει την όψη τετραγώνου των 90 μοιρών, που θεωρείται σκληρή όψη και μας φέρνει αντιμέτωπους με τις επιλογές μας. Αν διαιρέσουμε τον κύκλο με το 5 που είναι ένας αριθμός αισθήσεων, παίρνουμε την όψη των 72 μοιρών που είναι ευνοική και δίνει αρκετά ταλέντα. Αν διαιρέσουμε τον κύκλο με το 6 που είναι ένας τέλειος αριθμός,έχουμε την όψη των 60 μοιρών, η οποία θεωρείται ευνοική.
Αυτές είναι και οι βασικές όψεις και οι υπόλοιπες θεωρούνται παράγωγα αυτών με τις ανάλογες ιδιότητες, αλλά κάπως ασθενέστερες ως προς την επιρροή. Όμως η διαίρεση του κύκλου δε γίνεται μόνο με ακέραιους αριθμούς, αλλά και με δεκαδικούς, για παράδειγμα το 2,4 που μας παραπέμπει στον ιερό αριθμό 24 και μας δίνει την όψη των 150 μοιρών, ή το 3,33 που μας δίνει την όψη των 108 μοιρών που σχετίζεται με τις αντισκιές.
Βλέπουμε λοιπόν οτι η ερμηνεία που δίνεται στις όψεις δεν είναι ξένη ως προς τους ιερούς αριθμούς του Πυθαγόρα, οπότε μπορούμε να κατανοήσουμε την βάση και το ελληνικό πνεύμα μέσα από το οποίο γεννήθηκε η αστρολογία. Σύμφωνα λοιπόν με τον Πυθαγόρα, απο τους αριθμούς προέκυπταν τα σημεία, απ τα σημεία οι γραμμές, απ τις γραμμές τα επίπεδα και από τα επίπεδα τα στερεά. Οι αμέτρητοι σε αριθμό αστερισμοί αποτελούνται απο μικρότερα άστρα που θεωρούμε ως σημεία. Ενώνοντας τα σημεία έχουμε τις γραμμές. Θα δούμε ότι ο κάθε αστερισμός σχηματίζει μια εικόνα σαν ζωγραφιά κι έτσι προχωράμε στο επίπεδο. Το επόμενο στάδιο είναι να βρούμε τον αντίστοιχο πλανήτη που αντιστοιχεί στον κάθε αστερισμό, κι έτσι το επίπεδο γίνεται στερεό που παίρνει τη μορφή σφαίρας.
Από το μικρότερο κομμάτι που είναι ο αριθμός, προχωράμε και επεκτεινόμαστε στο επίπεδο του πλανήτη παρατηρώντας ότι υπάρχει μια αναλογία και ένας συσχετισμός μεταξύ των δύο, ανακαλύπτοντας έτσι τη σχέση μικρόκοσμου και μακρόκοσμου την οποία μπορούμε να κατανοήσουμε και παρατηρώντας τις φρακταλικές απεικονίσεις όπου κάθε μικρό κομμάτι έχει την ίδια όψη με όλο το κομμάτι. Παρατηρούμε λοιπόν ότι η αστρολογία είναι μια μικρή κοσμολογία, όπου οι έννοιες ομαδοποιούνται είτε ως αστερισμοί είτε ως πλανήτες, ανάλογα με τις ιδιότητές τους, σε μικρότερα υποσύνολα που όλα μαζί αναπαριστούν ένα ενιαίο σύνολο. Και φυσικά η έννοια του συνόλου και του υποσυνόλου είναι βασική έννοια των μαθηματικών.
Στην αστρολογία, κυβερνήτης των μαθηματικών θεωρείται ο Κρόνος. Λογικός και ρεαλιστής, δεν θα μπορούσε να είναι άλλος αυτός που κυβερνά τη νομοτέλεια των αριθμών. Η λέξη ωροσκόπιο εμπεριέχει την έννοια του χρόνου-Κρόνου. Είναι η σκοπιά της ώρας, της αποτύπωσης δηλαδή της χρονικής στιγμής της γέννησης, του γεγονότος ή της απορίας στην περίπτωση της ωριαίας. Η έννοια του χρόνου λοιπόν είναι στενά συνδεδεμένη με την έννοια της αστρολογίας. Αυτό που μας λέει η επιστήμη για τον χρόνο είναι το εξής:
Υπάρχουν τέσσερις διαστάσεις τις οποίες μπορούν οι άνθρωποι να αντιληφθούν, το μήκος, το ύψος, το πλάτος και ο χρόνος. Όμως ο άνθρωπος δεν μπορεί να μετρήσει το χρόνο με τα ίδια μέτρα που μετράει τις υπόλοιπες τρεις διαστάσεις, επειδή δεν έχει αυτήν την αντιληπτική ικανότητα, κι έτσι έχει εφεύρει ένα σύστημα μέτρησης του χρόνου που μπορεί να είναι αντιληπτό απο τον ίδιο, που μετράει ουσιαστικά τη φθορά: τη γέννηση την ωρίμανση και το τέλος. Γι αυτό λοιπόν το λόγο, ο χρόνος μετριέται κυκλικά, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μεγέθη που μπορούν να μετρηθούν ως ευθείες. Όμως τα μαθηματικά, δεν είναι μόνο θεωρητική μελέτη των αριθμών, η ουσιαστική τους αξία βρίσκεται στην ίδια τη φύση, όπου μπορούμε να δούμε τη θεωρία να γίνεται πράξη και τη νομοτέλεια των αριθμών να περνάει στο φυσικό κόσμο.
Θεωρώντας λοιπόν τον άνθρωπο και το περιβάλλον του ως το φυσικό κομμάτι, η αστρολογία προσπαθεί να ανακαλύψει αφενός τα δεδομένα του ανθρώπου, όπως ακριβώς σε ένα μαθηματικό πρόβλημα προσπαθούμε από τα δεδομένα να φτάσουμε στα ζητούμενα, κι αφ ετέρου τις πιθανότητες που έχει ένας άνθρωπος βάσει του δυναμικού του ωροσκοπίου του να αντιμετωπίσει δυσκολίες ή όχι. Βλέπουμε λοιπόν ότι η έννοια της πρόβλεψης στην αστρολογία δεν είναι όπως πολλοί πιστεύουν μαντική ικανότητα, αλλά ικανότητα λογικής και αντικειμενικής αξιολόγησης των δυνατοτήτων του ανθρώπου και των συνθηκών όπως αποτυπώνονται στον αστρολογικό χάρτη αλλά και των πιθανοτήτων με τη μαθηματική τους έννοια. Κατά τον ίδιο τρόπο δηλαδή που θα μπορούσαμε να προβλέψουμε τον αριθμό ενός ζαριού με καθαρά μαθηματικούς συλλογισμούς, θα μπορούσαμε να κάνουμε το ίδιο και σε ένα ωροσκόπιο.
Έτσι η σχέση του χρόνου- νόμου-ωροσκοπίου έχει άμεση σχέση με τα μαθηματικά, ο αστρολογικός χάρτης αποτυπώνεται με μαθηματικό τρόπο, ως ένας κύκλος 360 μοιρών, και δεν θα μπορούσε παρά να είναι κύκλος, αφού όπως προαναφέραμε, ο κύκλος είναι το σύστημα μέτρησης του χρόνου. Εκτός όμως από την έννοια του <<ρολογιού>>, ο κύκλος είναι και ένα γεωμετρικό σχήμα το οποίο έχει τους δικούς του μαθηματικούς κανόνες. Μπορούμε να θεωρήσουμε ως σημεία που απαρτίζουν τον κύκλο σε ένα ωροσκόπιο τους πλανήτες, τις ακμές των οίκων, τους δεσμούς της σελήνης ή οτιδήποτε άλλο εμπεριέχεται σε ένα ωροσκόπιο, καθώς και τα εκ διαμέτρου αντίθετα σημεία. Παρατηρούμε ότι στον κύκλο μπορούν να εγγραφούν αρκετά σχήματα, τρίγωνα, τετράγωνα και πολύγωνα, χρησιμοποιώντας κάποια σημεία του κύκλου και ενώνοντας τα, τα οποία έχουν κι αυτά τη δική τους ερμηνεία, όπως για παράδειγμα μια φιγούρα yod στον αστρολογικό χάρτη, που μπορεί να μας αποκαλύψει ένα ισοσκελές τρίγωνο, ή ένα τρίγωνο στα ζώδια της φωτιάς που μας αποκαλύπτει ένα ισόπλευρο τρίγωνο.Ακόμα κι αν τα τρίγωνά μας λειτουργούν κατα προσέγγιση και με κάποιες μοίρες ανοχη, κι οχι με τη μαθηματική ακρίβεια ενός τέλεια εγγεγραμένου σχήματος μέσα στον κύκλο, το σκεπτικό παραμένει το ίδιο και η αστρολογική επιρροή είναι υπαρκτή.
Καθώς εξελισόταν η αστρολογία στους αιώνες και νέες τεχνικές προστέθηκαν στις ήδη υπάρχουσες, είδαμε πολλές εφαρμογές των μαθηματικών να προστίθενται στο ωροσκόπιο, όπως είναι η θεωρία των μεσοδιαστημάτων. Αν δούμε το μεσοδιάστημα με καθαρά μαθηματικό τρόπο, μπορούμε να συμπεράνουμε ό τι το μεσοδιάστημα είναι το μέσο ενός ευθύγραμμου τμήματος ΑΒ, όπου Α και Β είναι δυο σημεία του ωροσκοπίου. Φυσικά στην αστρολογία αυτό το σημείο είναι η μίξη εννοιολογικά και οχι μόνο μαθηματικά των άλλων δύο.
Αλλά και η έννοια της εξίσωσης στην κοσμοβιολογία, εμπεριέχει κι αυτή μαθηματικό συλλογισμό. Με τις εξισώσεις της κοσμοβιολογίας, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε κάποια σημεία στο χάρτη που ενεργοποιούν μεσοδιαστήματα και το πώς αυτά τα σημεία σχετίζονται μεταξύ τους. Κατά τον ίδιο τρόπο δηλαδή που στα μαθηματικά εξισώνουμε γνωστές ποσότητες με άγνωστες, κάνουμε και στην κοσμοβιολογία. Η κοσμοβιολογία έχει καταφέρει να εισάγει περισσότερο πολύπλοκες μαθηματικές έννοιες στο ωροσκόπιο, χρησιμοποιώντας καινούριες τεχνικές και χρησιμοποιώντας πιο εξειδικευμένη μαθηματική ορολογία. Όταν για παράδειγμα οι κοσμοβιολόγοι αναφέρουν την λέξη άξονας, αυτό που θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε είναι οτι πρόκειται για ένα συσχετισμό μεταξύ δύο σημείων με τη μορφη συνάρτησης και στην οποία θα μπορούσαν να συμμετέχουν και διάφορες μεταβλητές.
Όμως υπάρχουν έννοιες των μαθηματικών οι οποίες ενυπάρχουν στην αστρολογία, τις οποίες δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει ως προς τη μαθηματική τους σημασία, για παράδειγμα η πρόοδος ως σύστημα πρόβλεψης στην αστρολογία όπου για κάθε χρόνο προσθέτουμε μία μοίρα έχει την ίδια βάση με την αριθμητική πρόοδο στα μαθηματικά. Η αριθμητική πρόοδος ορίζεται ως η ακολουθία της οποίας κάθε όρος προκύπτει από τον προηγούμενο εάν προσθέσουμε τον ίδιο σταθερό αριθμό.
Στην αστρολογία αυτός ο σταθερός αριθμός είναι το 1, αφού για κάθε χρόνο προσθέτουμε μια μοίρα. Μ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να δούμε το ωροσκόπιο να εξελίσσεται και να προσθέσουμε ακόμα περισσότερες παραμέτρους στις παρατηρήσεις μας. Άλλη μια μαθηματική έννοια είναι αυτή του απείρου, μιας έννοιας με έντονη μαθηματική, φυσική φιλοσοφική αλλά και αστρολογική χροιά. Άπειρο σημαίνει αυτό που δεν έχει τέλος, και μπορεί μόνο να προσεγγιστεί και όχι να οριστεί. Ο Πλανήτης Ποσειδώνας, σχετίζεται με το άπειρο, αφού η συμπεριφορά του είναι τέτοια που θα μπορούσαμε να πούμε ότι τείνει προς το απροσδιόριστο, ενώ παράλληλα σπάει τα όρια.
Αντίθετα ο Πλανήτης Κρόνος σχετίζεται με το όριο, το πεπερασμένο. Έτσι λοιπόν όπως και στο φυσικό κόσμο, όπως και στις συναρτήσεις, έτσι και στο ωροσκόπιο, ορίζεται κατά κάποιο τρόπο ο χώρος στον οποίο κινείται ο άνθρωπος, τα όρια ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό.
Αυτό λοιπόν που θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε είναι πως όσο η αστρολογία εξελίσεται, τόσο περισότερες μαθηματικές έννοιες προστίθενται στις ήδη υπάρχουσες. Τα μαθηματικά που χρησιμοποιούνται αυτή τη στιγμή είναι και πάλι σε σχετικά απλό επίπεδο, αλλά μελλοντικά και φυσικά κατόπιν έρευνας και πειραματισμού θα μπορούσαν να προστεθούν ακόμη περισσότερα και πιο πολύπλοκα σχήματα πέραν του κύκλου, όπως είναι οι γραφικές παραστάσεις ή οι μαθηματικοί πίνακες. Μένει μόνο να ανακαλύψουμε τους τρόπους που οι μαθηματικές σχέσεις θα μπορούσαν να μεταφραστούν σε αστρολογικές.
Ο μαθηματικός τρόπος σκέψης είναι προσόν για κάποιον που ασχολείται με την αστρολογία γιατί μπορεί να κάνει ευκολότερα συνδυασμούς ακόμα και με αντιφατικά στοιχεία. Άλλωστε η αστρολογία, που σχετίζεται με το ζώδιο του υδροχόου, χρειάζεται τους δύο κυβερνήτες του υδροχόου, Κρόνο και Ουρανό και φυσικά τον Ερμή που αποτελεί την ανώτερη οκτάβα του Ουρανού. Οπότε ο πειραματισμός και η έρευνα του ουρανού σε συνδυασμό με τη λογική σκέψη του Ερμή, και τη νομοτέλεια του Κρόνου είναι το κλειδί για την ανακάλυψη καινούριων τεχνικών και εφαρμογών των μαθηματικών στην αστρολογία.
Δήμητρα Ροβύθη
NewAgeAstrology Magazine ΙΙ