Η Πλουτώνια παθολογία (μέρος Γ)

Το σεξ ως όχημα και διαδρομή προς το μετασχηματισμό. Έχουμε δει με ποιο τρόπο οι ψυχολογικές συνέπειες μιας εμπειρίας προκαλούν ύπουλα τραύματα.

Οι κλονισμοί αυτού του τύπου κατοικούν στους ζοφερούς βάλτους και τις σκοτεινές σπηλιές του ασυνείδητου, το λίκνο της Λερναίας Υδρας. Ανεξάρτητα από τη φύση του αρχικού τραύματος, είτε πρόκειται για σωματική κακοποίηση, υπερβολική συστολή, ή επαπειλούμενη απώλεια της γονεϊκής αγάπης, η παιδική ψυχή θα έχει, αρχικά, την τάση να καταπιέσει την εμπειρία, και στην συνέχεια να την ερωτικοποιήσει.

Οι σεξουαλικές εξάψεις, έχουν τη ρίζα τους σε Πλουτώνιες διαδικασίες ψυχολογικού επιπέδου, δηλαδή, τα πρότυπα σεξουαλικής διέγερσης διαπλέκονται με παλιές πληγές και ψυχικές συγκρούσεις. Η κυρίαρχη ερωτική επιθυμία ενός ατόμου είναι το εσωτερικό σχέδιο της διέγερσης που μετασχηματίζει τις κρίσιμες προκλήσεις και δυσκολίες – ατελείς συναισθηματικές υποθέσεις της παιδικής ηλικίας – σε σεξουαλική συγκίνηση (Morin, 1995 – Stoller, 1975).

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως κάθε τι απαγορευμένο μπορεί να γίνει παράγοντας σεξουαλικής διέγερσης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι κάθε απαγόρευση συνδέεται με τον κίνδυνο, δηλαδή, έχει τη δύναμη να καταστρέψει την υγεία, την ασφάλεια, τη φήμη, την αυτοεκτίμηση, ή ακόμα και την ίδια τη ζωή του ατόμου. Οι καταπιεσμένες ψυχικές λειτουργίες δεσμεύονται από την άρρητη πεποίθηση ότι εάν εξωτερικεύσουμε αυτό το κομμάτι, ίσως καταστραφούμε.

Σας θυμίζω το επιχείρημα του Herman (1992) : Αποδυνάμωση τραύματος. Αντίστοιχα, τα απαγορευμένα μέρη του εαυτού προβάλλονται στα αντικείμενα, που καθίστανται συνεπώς αντικείμενα φόβου. Υπάρχουν δύο τρόποι να αποκαταστήσουμε τη δύναμη: 1) εξουσιάζοντας το αντικείμενο του φόβου – που ισοδυναμεί με την σεξουαλική διείσδυση, ή 2) με την υποταγή και την ενσωμάτωση του φόβου – που ισοδυναμεί με την αποδοχή της διείσδυσης.

Με άλλα λόγια, ο αρχικός σκοπός της γενετήσιας πράξης είναι ο μετασχηματισμός του φόβου και η αποκατάσταση της δύναμης. Ο στόχος είναι η ανακεφαλαίωση της αρχικής τραυματικής εμπειρίας αλλά αυτή τη φορά με σεξουαλικό περιεχόμενο που μετατρέπει το φόβο σε δύναμη, τον πόνο σε ευχαρίστηση και το μίσος σε αγάπη.

Με την διείσδυση ή την υποταγή του απαγορευμένου αντικειμένου, το άτομο υπερισχύει έναντι του φόβου και ξανακερδίζει την χαμένη του δύναμη. Όταν κάποιος ενσωματώνει το αντικείμενο του φόβου του, αποκτά τον έλεγχό του επειδή γίνεται ξανά μέρος του εαυτού του. Εν ολίγοις, το πάθος μεταμορφώνει το φόβο σε δύναμη.

Πριν αναλύσουμε λεπτομερώς τον τρόπο με τον οποίο το σεξ συνιστά ταυτόχρονα, όχημα και μεταφορά της ψυχικής διαδικασίας του μετασχηματισμού, ας εξετάσουμε την αρχική προέλευση της γενετήσιας επαφής (σεξ). Ισως εκπλαγούμε από το γεγονός ότι η σεξουαλική συμπεριφορά – ως βιολογική διαδικασία αναπαραγωγής – δεν ήταν ανέκαθεν τμήμα της ζωής. Ούτε όμως και ο θάνατος. Το σεξ και ο θάνατος άρχισαν να υφίστανται ταυτόχρονα.

Δισεκατομμύρια χρόνια πριν από την εμφάνιση των φυτών και των ζώων, υπήρχαν οι μονοκύτταροι οργανισμοί – οι Ν προκαρυώτες που αναπαράγονταν με απλή κυτταρική διαίρεση, την διαδικασία της μίτωσης. Oι μονοκύτταροι αυτοί οργανισμοί οφείλονται στην εμφάνιση του αυτόγονου αυτοδιπλασιαζόμενου μορίου, του γνωστού DNA.

Eπειδή οι προκαρυώτες μπορούσαν να διαιρεθούν και να αυτοαναπαραχθούν, ήταν σχεδόν αθάνατοι. Στην άφυλη, με κυτταρική διαίρεση, αναπαραγωγή δεν υφίσταται φυσικός θάνατος αλλά μόνον αναγκαίος. Οι προκαρυώτες δεν πεθαίνουν. Τα διαιρεμένα κύτταρα δεν γερνούν και συνεχίζουν να διαιρούνται εφόσον είναι ευνοϊκές οι περιβαλλοντικές συνθήκες.

Ωστόσο, τελικά οι προκαρυώτες κατέκλυσαν πληθυσμιακά τον πλανήτη και έμειναν στάσιμοι, επειδή εξάντλησαν το περιβάλλον από τις απαραίτητες για την επιβίωσή τους θρεπτικές ουσίες. Κάπως έτσι η ζωή αντιμετώπισε την πρώτη της κρίση. Οι προκαρυώτες μετασχηματίστηκαν σε μια νέα μορφή ζωής παράγοντας το μόριο της χλωροφύλλης. Η αυτοπαραγόμενη χλωροφύλλη έδωσε τη δυνατότητα στους προκαρυώτες να δεσμεύουν την ηλιακή ενέργεια και να παρασκευάζουν την τροφή τους, μέσω της γνωστής διαδικασίας της φωτοσύνθεσης. Αλλά η φωτοσύνθεση παρήγε τον πρώτο ρύπο του πλανήτη, το οξυγόνο, που συσσωρεύτηκε στην ατμόσφαιρα, σε σημείο που προκάλεσε το θάνατο των προκαρυωτών. Αυτή ήταν η δεύτερη κρίση της έμβιας ζωής.

Οι προκαρυώτες μεταλλάχθηκαν εκ νέου σε μια μορφή που επέτρεπε τον μεταβολισμό του οξυγόνου. Η δομή της νέας μορφής ήταν πολύ πιο διαφορετική από την πρώτη γιατί περιελάμβανε τους προκαρυώτες που είχαν ενωθεί για τη δημιουργία μιας εντελώς νέας έμβιας μορφής- οργανισμούς ικανούς να μεταβολίζουν το οξυγόνο. Χάρη σε αυτή την εξελικτική καινοτομία, το σεξ και ο θάνατος ξεκίνησαν την βασιλεία τους.

Αυτοί οι νέοι κυτταρικοί οργανισμοί, οι ευκαρυώτες, ήταν πολύ σύνθετοι για να αναπαραχθούν με απλή διαίρεση και για το λόγο αυτό έπρεπε να αναπτύξουν νέο τρόπο αναπαραγωγής. Δύο μικροσκοπικοί μονοκύτταροι οργανισμοί, τα πρωτόζωα (paramecium) πιστεύεται πως ήταν οι πρώτοι που ζευγάρωσαν, ο Αδάμ και η Εύα των κυττάρων. Καθώς πλησίαζαν μεταξύ τους, άνοιξαν οι κυτταρικές τους μεμβράνες και οι πυρήνες τους περιέκλεισαν ο ένας τον άλλο.

To καθένα πρωτόζωο αντάλλαξε το μισό γενετικό του υλικό με το άλλο. Στη συνέχεια αποχωρίστηκαν ανανεωμένα. Εκτός από αυτή την απλή χημική συνεργασία των πρωτόζωων βακτηρίων μπορούμε επίσης να διακρίνουμε την πρωταρχική συγχώνευση των υποτυπωδών μορφών της γενετήσιας επαφής και του έρωτα. Το τελικό αποτέλεσμα της γενετικής ανταλλαγής ήταν η βιοποικιλότητα του φυτικού και ζωϊκού βασιλείου, ή οι πολυκύτταροι οργανισμοί.

Η γενετική ανταλλαγή επέτρεψε στους μονοκύτταρους οργανισμούς να αυτομετασχηματιστούν σε ένα πλήθος νέων οργανισμών. Η γενετήσια ορμή εγκαινίασε την εξέλιξη μέσω της φυλογένεσης. Από τη στιγμή όμως που οι οργανισμοί ανέπτυξαν την ικανότητα της έμφυλης αναπαραγωγής δεν ήταν πλέον αθάνατοι και ο θάνατος έγινε φυσικό γεγονός του έμβιου κύκλου.

Έτσι η γενετήσια ορμή και ο θάνατος είναι ιστορικά γεγονότα που εισήλθαν από κοινού στην διαδικασία της εξέλιξης. Το αντίτιμο που πλήρωσε η ζωή για την εξέλιξη των ειδών (φυλογένεση) ήταν η ανάστροφη εξέλιξη της οντογένεσης, δηλαδή, η φθορά προς τον θάνατο, των αυτόνομων οργανισμών. Όπως είπε ο Jantsh (1980), “ H γενετήσια ορμή, αντιπροσωπεύει μονάχα τη μία πλευρά ενός νόμου, του οποίου η άλλη είναι ο θάνατος (σελ. 125)».

Οσα προαναφέρθηκαν, μας προσφέρουν ένα καλό μάθημα για τον Σκορπιό. Κάθε φορά που ανέκυπτε μία κρίση, επιλύνονταν με την καινοτομία μερικών νέων εξελικτικών διαδικασιών. Η ζωή, όποτε ήταν αναγκαίο, επιβίωνε μέσα από τον αυτομετασχηματισμό της σε μια συνθετότερη μορφή. Όταν οι μονοκύτταροι προκαρυώτες δηλητηρίασαν το περιβάλλον με τα απόβλητά τους, το οξυγόνο, συγχωνεύτηκαν και δημιούργησαν τους πολυκύτταρους οργανισμούς που μεταβόλισαν το οξυγόνο.

Με την εξέλιξη της ικανότητάς τους να προσλαμβάνουν αντί να αποβάλλουν το οξυγόνο, περιέκλεισαν ακριβώς εκείνο το στοιχείο που απειλούσε να τους εξαφανίσει. Πρόκειται για την αντίφαση που φαίνεται να είναι η ουσία του Σκορπιού. Μόνο η ενσωμάτωση του απειλητικού παράγοντα κατέστησε τους προκαρυώτες ικανούς να εξελιχθούν σε μια νέα έμβια μορφή και να επιβιώσουν. Ενεργώντας με αυτό τον τρόπο, ανέπτυξαν την ικανότητα τους για την έμφυλη αναπαραγωγή. Η φυλετικότητα επέφερε μια καταπληκτική επιτάχυνση της εξελικτικής διαδικασίας και τον πολλαπλασιασμό πάρα πολλών νέων μορφών ζωής, απαιτώντας επίισης τον θάνατο των αυτόνομων οργανισμών. Ετσι λοιπόν, το σεξ, ο θάνατος και η μεταμόρφωση έγιναν αδιάσπαστοι.

Προκειμένου να εκτιμήσουμε τον τρόπο με τον οποίο το σεξ μπορεί να είναι μια μεταφορά της ψυχολογικής διαδικασίας της μεταμόρφωσης, θα ήταν χρήσιμη μια σύντομη ανασκόπηση της ετερόφυλης γενετήσιας διαδικασίας στους ανθρώπους. Καταρχήν, υπάρχουν αρκετά προκαταρκτικά παιγνίδια, τα οποία, προσωπικά θα τα συσχέτιζα με τα συστατικά στοιχεία της δράσης του Ταύρου.

Περιλαμβάνουν την διέγερση μέσω της αφής – αισθησιακά χάδια, φιλιά, και ερωτική φροντίδα – καθώς επίσης ιδιαίτερα βλέμματα, ήχους, και μυρωδιές που συμβάλλουν στην ερωτική διέγερση. Όλα αυτά υπηρετούν την αμοιβαία σωματική απόλαυση και δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι απαιτούν έναν ελάχιστο ποσοστό τρυφερότητας και εμπιστοσύνης πριν μπορέσουν να δεσμευτούν σε μια ικανοποιητική σεξουαλική συνεύρεση. Ο Ταύρος, φυσικά, αντιπροσωπεύει αυτή την ανάγκη για τρυφερότητα και ασφάλεια.

Τα προκαταρκτικά παιγνίδια, ενδεχομένως, να οδηγήσουν στη διείσδυση, η οποία συνιστά την αρχική φάση του Σκορπιού. Καθώς οι εραστές αγκαλιάζονται και ενώνονται, βλέπουμε παράλληλα την συνένωση των μονοκύτταρων οργανισμών κατά τη διαδικασία εξέλιξής τους σε συνθετότερα πολυκυτταρικά όντα. Τα όρια καταλύονται καθώς οι εραστές ενώνονται ο ένας με τον άλλο.

Αυτό συνιστά μια απελευθέρωση, την εκούσια εγκατάλειψη του ελέγχου ώστε στη θέση του να ανέλθει κάτι βαθύτερο που θα συγκινεί τους εραστές. Εάν ο Ταύρος είναι η δύναμη της εγκράτειας, ο Σκορπιός είναι η δύναμη της απελευθέρωσης. Καθώς κορυφώνεται η ένταση, η ικανότητα αντίληψης εξασθενεί έτσι ώστε οι εραστές να μην έχουν πλήρη συνείδηση των δικών τους αισθήσεων και σωματικών αντιδράσεων.

Εκδηλώνουν την ορμή τους κινώντας ρυθμικά την πυελική λεκάνη, ένα προοίμιο, ανάλογο με τις παλμικές συσπάσεις του πέους και του κόλπου, στη διάρκεια της κορύφωσης. Κατά τον οργασμό, οι μύες του σώματος, από το κεφάλι μέχρι τα ακροδάχτυλα, είναι τεταμένοι. Τα δύο σώματα αρχίζουν να πάλλονται μαζί με τρόπο ώστε να μην βιώνονται ως ξεχωριστές και διακριτές υλικές οντότητες, αλλά σαν μια ρυθμική χορευτική μορφή που εμπεριέχει τους δύο εραστές.

Η στιγμή του οργασμού, είναι μια ενσυνείδητη ένωση καθώς οι εραστές πεθαίνουν ως χωριστές οντότητες και συγχωνεύονται σε μια ύπαρξη. Η ψυχαναλυτική θεωρία, από παλιά υποστηρίζει την συναισθηματική σύνδεση μεταξύ συνουσίας και θανάτου και ίσως είναι αυτός ο λόγος που οι Γάλλοι αποκαλούν τον οργασμό «μικρό θάνατο» ή la petite mort.

Tο αντιφατικό είναι ότι κατά την αιχμή της σεξουαλικής κορύφωσης οι εραστές δεν φαίνεται να βιώνουν την ευχαρίστηση. Ας θυμηθούμε ότι ο Ταύρος κυβερνά την απόλαυση όταν το αντίθετό της, ο πόνος, κυβερνάται από τον Σκορπιό. Έτσι, στην κορύφωση της σεξουαλικής έξαψης μπορεί κάποιος να δαγκώσει, να γρατσουνίσει, να κάνει μορφασμούς, το σώμα να γίνει δύσκαμπτο από την μεγάλη ένταση, να ανοίγει το στόμα προσπαθώντας να αναπνεύσει, τα μάτια να διαστέλλονται και να ατενίζουν το κενό, ή να κλείνουν σφικτά, τα χέρια να πιάνονται σφικτά, ολόκληρο το σώμα να συσπάται ανεξέλεγκτα, και η φωνή να χαλαρώνει ανάμεσα στο σβησμένο κλάμα και την δυνατή κραυγή.

Απέχοντας αρκετά από την απόλαυση, όλα αυτά θα υπονοούσαν έντονο βασανισμό και αφόρητους πόνους σαν να είχε πληγωθεί κάποιος. Επίσης, ο οργασμός αποτελεί μία από τις εντονότερες και βαθύτερες αισθήσεις ικανοποίησης που μπορεί να βιώσει η ανθρώπινη ύπαρξη.

Με την εκσπερμάτιση (εκβολή) συντελείται μια εκρηκτική αποφόρτιση των συσσωρευμένων νευρομυϊκών εντάσεων. Το αρσενικό είναι εντελώς ανεξέλεγκτο και ανίσχυρο για να σταματήσει. Η βίαιη εκτίναξη του σπερματικού υγρού στον γυναικείο κόλπο είναι μία από τις εντονότερες απολαύσεις που σχετίζεται με τις οργασμικές δονήσεις και την αίσθηση της σπερματικής ροής.

Ο κόλπος δεν είναι παθητικός αποδέκτης του πέους αλλά ενεργητικός συμμέτοχος στον οργασμό. Τα σεξουαλικά σοφίσματα έχουν εκθειάσει τον ενθουσιασμό του κόλπου που υποδέχεται, τυλίγει και οδηγεί στην κορύφωση το πέος. Μετά την εκσπερμάτιση τα σπερματοζωάρια κολυμπούν, εν διεγέρσει, μέσα στην μήτρα κινούμενα προς το πάνω μέρος των ωαγωγών (σάλπιγγες) κατευθείαν προς το ωάριο, το γυναικείο ωοκύτταρο. Αν όλα πάνε καλά, ένα μόνο σπερματοζωάριο θα εισχωρήσει στο ωάριο και θα το γονιμοποιήσει.

Το σπερματοζωάριο προσθέτει τα δικά του 23 χρωμοσώματα στα 23 του ωαρίου, προσφέροντας την απαραίτητη ολοκλήρωση των 46 χρωμοσωμάτων που απαιτούνται για την νέα ανθρώπινη ύπαρξη. Συνοψίζοντας, το σπερματοζωάριο διεισδύει στο ωάριο, το ωάριο αφομοιώνει το σπερματοζωάριο, καταλήγοντας στον μετασχηματισμό. Βλέπουμε και εδώ τη σφραγίδα της διαδικασίας του Σκορπιού:διείσδυση, αφομοίωση, μετασχηματισμός.

Ακριβώς όπως οι πολύπλοκοι, πολυκύτταροι οργανισμοί εξελίχθηκαν από την σύνθεση των μονοκύτταρων μορφών, έτσι και το παιδί είναι ένα μείγμα του γενετικού υλικού του αρσενικού και θηλυκού ερωτικού ζεύγους. Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι σε κάθε ανθρώπινη γέννηση υπάρχει τουλάχιστον εν δυνάμει, αν όχι ήδη ως σκοπός, η διαδικασία της εξέλιξης των ειδών.

 Μετάφραση – Απόδοση: Αγγελική Κ.

Διαβάστε επίσης: Η Πλουτώνια Παθολογία | Μέρος Α – Μέρος Β – Μέρος Γ – Μέρος Δ