Τα επίπεδα της ανθρώπινης ανάπτυξης έχουν πολλές βαθιά πρακτικές, θεματολογίες κα θεωρήσεις. Στην πραγματικότητα τα πάντα αποτελούν ένα σκελετό που αποσαφηνίζει την κίνηση, την ανάπτυξη και συνάμα την φθορά.
Ωστόσο πάντα έρχεται η στιγμή να κάνει κανείς απογραφή και ταμείο. Οι Σεληνιακές εκλείψεις, είναι από εκείνες τις εκλείψεις που μας ωθούν στην απογραφή και της καρδιάς μας, και της ψυχής μας και φυσικά και των αισθημάτων μας. Το τελικό ζητούμενο είναι, να βρεθεί ένα σταθερό, σημείο εσωτερικής ασφάλειας!
ΣΕΛΗΝΙΑΚΗ ΕΚΛΕΙΨΗ
Τεχνικά μιλώντας μία Σεληνιακή Έκλειψη προκύπτει την στιγμή της Πανσελήνου, όταν ο Ήλιος και η Σελήνη είναι σε αντίθεση μεταξύ τους. Ο ήλιος και η σελήνη τότε, είναι στο σημείο της μέγιστης επίδρασης τους. Αντιπροσωπεύουν δε, το «αποκορύφωμα» των εκδηλώσεων, των οιονδήποτε περιστάσεων δρουν και είναι στο προσκήνιο εκείνη την περίοδο.
Μια Σεληνιακή Έκλειψη λειτουργεί συνήθως σαν «καταλύτης». Η εκπληκτική της σημασία έγκειται στο ότι αυτή, δρα σαν μία – ας την πούμε – «Αστρολογική Απόσταξη». Η «Απόσταξη» αυτή, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία μέθοδος «διαχωρισμού» των εσωτερικών και των συναισθηματικών αισθήσεων του «Εγώ».
Με άλλα λόγια, η «Αστρολογική Απόσταξη» – είναι η περίοδος εκείνη, βάσει της οποίας το άτομο εντελώς υποσυνείδητα αποκτά την τάση με αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν «φάση του αποχωρισμού» κατά την περίοδο της ανάπτυξης του Εγώ. Ενεργοποιείται εν ολίγοις η ανάπτυξη της ικανότητας για «εσωτερική απεξάρτηση» από τα παλιά και «συνηθισμένα» μοτίβα των αισθήσεων, των «συναισθημάτων» και των «συμπεριφορών» μας. Φεύγουμε κατά κάποιο τρόπο από τις πιο εγωικές μας τάσεις και συμπεριφορές και στρεφόμαστε ή εστιαζόμαστε πιο πολύ στα συναισθήματα μας, παρά στα όποια θέλω μας. Πιο απλά, γινόμαστε τρόπον τινά πιο συναισθηματικοί και σε ότι αφορά τους τρόπους που αντιδρούμε εμείς οι ίδιοι, αλλά και με τον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι, τέλος με τον τρόπο που εμείς ανταποκρινόμαστε σε ότι ή όποιους αφορούν την ψυχική και συναισθηματική μας κατάσταση.
Αλληγορικά πάντα μιλώντας ιδωμένη κάθε «Σεληνιακή Έκλειψη» υπό το αστρολογικό φως σαν μία διαδικασία «απόσταξης» πολλών διαφορετικών, ιδιαίτερα σύνθετων «περίπλοκων συναισθηματικών μηχανισμών», την καθιστά αναμφισβήτητα ως μία από τις πιο σοβαρές και ισχυρές των αστρικών δρώμενων υπόθεση.
Επιδρά στην έμφυτη εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να υπερασπιστεί την προσωπική του ταυτότητα. Να βρει επιτέλους, μία πιο – ας την πούμε έτσι -, «συμπαντική αίσθηση εσωτερικής καθοδήγησης και στήριξης». Με άλλα λόγια, υπό την επίδραση των «Σεληνιακών Εκλείψεων» ο οιοσδήποτε προσανατολισμός του παρελθόντος μας, – ιδίως του αισθηματικού μας παρελθόντος – χτίζεται μεν σε αναμνήσεις και ερμηνείες του παρελθόντος, αλλά προσανατολίζεται σε ότι έχει σχέση με το μέλλον!
Είναι με άλλα λόγια η φάση κατά την οποία το συνηθέστερο είναι να αφήνει κανείς πίσω του – πραγματικά ή αλληγορικά ή νοητικά – όλα όσα μέχρι τώρα γνώριζε – οικογένεια, σχολείο, πατρίδα, σπουδές , δουλειά, κ.ο.κ – και υπό μία γενικότερη έννοια οτιδήποτε ήταν και συμβόλιζε την απαρχή και την βάση της εσωτερικής και συναισθηματικής του λειτουργίας.
Αυτός είναι και ο λόγος που υπό την επιρροή των Σεληνιακών Εκλείψεων αλλά και όλων των Εκλείψεων γενικότερα, οι άνθρωποι παντρεύονται, ερωτεύονται ξεκινούν μία καινούρια ζωή, δημιουργούν οικογένεια, φτιάχνουν το δικό τους σπίτι, αγοράζουν γη κ.ο.κ.. Με λίγα λόγια, εκπληρώνουν οτιδήποτε αφορά τις ιδιότητες του ζωδίου του Καρκίνου, της Σελήνης, και του 4ου οίκου.
Δεν έχει καμία σημασία σε ποιο ζώδιο βρίσκεται η Σελήνη στο γενέθλιο ωροσκόπιο μας. Το ζητούμενο επί των εκάστοτε Σεληνιακών Εκλείψεων, δεν είναι ούτε η ποιότητα, ούτε ο ρόλος, ούτε το είδος που η γενέθλια έκλειψη εκφράζει. Σημασία έχει, ότι κάθε «Σεληνιακή Έκλειψη», ανεξαρτήτου ζωδίου, οίκου, ή όψεων, κινητοποιεί αυτό που με μία λέξη θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ως την ατομική εσωτερική και συναισθηματική μας σύγκρουση. Την ανάγκη μας να δημιουργήσουμε μία καινούρια υπόσταση. Κατά συνέπεια να στραφούμε στην αντιφατικότητα της ανθρώπινης φύσης μας. Σε εκείνο το εσωτερικό κομμάτι του εαυτού μας που παλεύει με τις «υπέρτερες» αλλά μύχιες και «απόκρυφες δυνάμεις» του εσωτερικού μας γίγνεσθαι.
Υπό την επήρεια της «Σεληνιακής Έκλειψης», περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πλανητική επίδραση, συγκινήσεις, αισθήσεις και αισθήματα αναζητούν διέξοδο, σε μία καινούρια έκφραση μία άλλη από ότι έως τώρα έχουμε συνηθίσει, εκδήλωση. Τότε, ειδικότερα τότε, το «υποσυνείδητο» – χωρίς όμως να το αντιλαμβάνεται ο συνειδητός νους – ψάχνει να τραβήξει την κουρτίνα στην άκρη ώστε η πηγαία και εκ των έσω ωθούμενη αν και εντελώς ασυνείδητη παρότρυνση, να διοχετεύσει την συναισθηματική μας ταυτότητα σε άλλους τομείς ενδιαφέροντος και με άλλης πλέον σύνθεσης συναισθηματικά σημάδια.
Πιο συγκεκριμένα, το «ψυχογραφικό» χαρακτηριστικό του εαυτού μας ζει τότε υπό – ας το πούμε έτσι – καθεστώς δραματικότητας και σχεδόν αναζητά την επιστημονική «διείσδυση» στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής μας, δίχως όμως να ξέρει πώς να την βρει.
Ακριβώς γιατί οτιδήποτε συνθέτει τις ιδιότητες της Σελήνης είναι «ρευστό», «αλεξήλιο», και «ακούσια αλληλοδιαδεχόμενο» από «αναμνήσεις», «ανάμικτα συναισθήματα», «παραδόσεις» και «συνήθειες» ενώ παράλληλα δεν υπάρχει κανένας αναγνωρίσιμος τρόπος για κάποια «ασπίδα προστασίας ή κάποιας αναγνωρίσιμης διαφύλαξης». Ετσι είναι που συχνά κάποιοι από εμάς νιώθουμε και εντέλει καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι η Σεληνιακή Έκλειψη είναι κάτι ολέθριο. Όμως συνήθως δεν είναι. Δεν είναι γιατί στην πραγματικότητα, είτε το θέλουμε είτε όχι, και θα μετακομίσουμε, θα ερωτευτούμε, θα πάμε σε άλλη χώρα ίσως να σπουδάσου, και κατά μία γενική έννοια θα χρειαστεί να αφήσουμε κάτι πίσω μας και να πάμε για άλλα ή σε άλλα.
Ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω, η «Σεληνιακή ‘Έκλειψη», στην ουσία σηματοδοτεί σχεδόν πάντα το τέλος ενός θέματος. Θέματα δε, στα οποία ή με τα οποία είχαμε συνδεθεί με το βαθύτερο είναι μας. Ζητήματα ή άτομα στα οποία είχαμε καταθέσει και επενδύσει καρδιά και ψυχή. Για αυτό είναι φυσικό να μας πονά όταν τα αφήνουμε πίσω μας. Αυτό δε, ισχύει ιδιαίτερα σε ότι αφορά τις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους. Ειδικότερα εκείνες που αφορούν την οικογένεια μας, τον έρωτα στον οποίο πιστέψαμε και δώσαμε τα πάντα, ή το σπίτι ή την πατρίδα ή εκείνο το εσωτερικό μας καταφύγιο στο οποίο μα έτσι μα αλλιώς, νιώθαμε προστατευμένοι, γαλουχημένοι και φροντισμένοι. Ηταν το γνώριμο μας και οικείο κομμάτι της καθημερινότητας μας.
Οι Σεληνιακές Εκλείψεις επηρεάζουν συχνά τις σχέσεις. Αυτό συμβαίνει, λόγω της πολικότητας μεταξύ του Ήλιου (Ήλιος =Άντρας) και της Σελήνης (Σελήνη = Γυναίκα).
Το αναπότρεπτο και δραματικό, σε ότι αφορά τις επιρροές των Σεληνιακών Εκλείψεων είναι οι αλλαγές τις οποίες αναγκαστικά θα υποστούν οι ψυχικές μας δυνάμεις. Το συναίσθημα απέναντι σε αυτή την αλλαγή είναι τόσο ισχυρό, ώστε φτάνουμε να αισθανόμαστε ή ότι είμαστε ανίσχυροι μπροστά του ή ότι είμαστε ανεπαρκείς να το αντιμετωπίσουμε. Το συναίσθημα της οδύνης, της ενοχής, της εσωτερικής αντιπαλότητας κυριεύει μετά από αυτό για πάντα τη ψυχή μας. Μέσα μας παλεύουμε με λογιών λογιών διλήμματα τα οποία μας οδηγούν σε άγνωρες μέχρι πριν εσωτερικές συγκρούσεις. Για αυτό ο λόγο, οι οποίες φαντάζουν στον νου μας τρομερές, επικίνδυνες, εξαιρετικά επώδυνες. Κοντολογίς η λογική χάνει τα λογικά της και το συναίσθημα, αναζητά το συναίσθημα.
Ως όμηροι μίας διεργασίας η οποία εντείνει τα μέσα μας στο να αφήσουμε και να αποχωρήσουμε από οτιδήποτε παραμένει ακόμα απορροφημένο στις σκέψεις και τις αισθήσεις μας, είναι σίγουρα πρωτόγνωρο, αλλιώτικο και για αυτό το λόγο αρκετά δύσκολο να αποδεχτούμε. Ακόμα και όταν παντρευόμαστε τον αγαπημένο/νη μας που μας έκανε και θα συνεχίσει να μας κάνει ευτυχισμένους, ακόμα και τότε, η αποχώρηση από το οικείο μας περιβάλλον δεν παύει να μας πονά, να μας προβληματίζει, να αναστέλλει προς στιγμήν ακόμα και την ισχυρότερη ερωτική μας διάθεση. Θα είναι καλά μαζί του/της; Σκεφτόμαστε κρυφά μέσα μας, και να το δέος από το επερχόμενο άγνωστο να μας καταλαμβάνει.
Να που σαν έρθει ο καιρός να φτιάξουμε πια τα δικά μας εντελώς καθαρόαιμα αισθήματα –και την απεξάρτηση μας – από εκείνα που ξέραμε μέχρι πιο πριν, δεν είναι όχι μόνο εύκολη υπόθεση για τους περισσότερους από εμάς, αλλά αποτελεί και ένα είδος αποκοπής από την μήτρα –αλληγορικά μιλώντας – που μας περιέβαλε μέχρι πριν.
Από αυτή λοιπόν την σκοπιά, κάθε έκλειψη, όποτε συμβαίνει και όπως και εάν αυτή διαμορφώνεται στο προσωπικό μας ωροσκόπιο, συνιστά μία «κρίση». Μία σπουδαίας και κυρίαρχης για ολόκληρη την ζωή μας κρίση! Η διαφορά όμως εδώ έγκειται, – και έχει τεράστια σημασία να το τονίσουμε – ότι μία έκλειψη, οποιαδήποτε έκλειψη, σε καμία περίπτωση δε συνιστά την κρίση που μέχρι τώρα έχει εσφαλμένως εννοείται περαστεί στον εγκέφαλο μας.
Καμία μα καμία έκλειψη, δεν πρέπει να αποτελεί αιτία δέους, φόβου και τρόμου. Αντίθετα! Η κάθε έκλειψη, συσχετιζόμενη με την λέξη «κρίση» συνιστά την έμφυτη ικανότητα του ανθρώπου να εμβαθύνει λογικά. Να καλλιεργηθεί δηλαδή η δυνατότητα εμβαθύνσεως και συσχετισμού εννοιών! Επειδή όμως η λέξη «κρίση» συνοδεύεται από τις συνώνυμες λέξεις όπως «δοκιμασία», και ή και έντονες «παθολογικές καταστάσεις» έχει εσφαλμένως επικρατήσει και η άποψη ότι κάθε έκλειψη είναι σημάδι παθών, μοιραίων συμβάντων, μέχρι και ολέθριων συγκυριών.
Στην πραγματικότητα, το εσωτερικό ζητούμενο που αναφύεται υπό την επιρροή των σεληνιακών εκλείψεων, είναι η σύνθετη και βαθιά καταχωρημένη στο υποσυνείδητο ανάγκη για «επιβίωση», και «αυτοσυντήρηση». Η ξεχωριστότητα της «Σεληνιακής Έκλειψης» συγκριτικά με εκείνη της Ηλιακής, έγκειται στο ότι κατά τις περιόδους αυτές, το ανθρώπινο υποσυνείδητο δρα και αντιμετωπίζει τα πράγματα «εξ’αντανακλάσεως» (Σελήνη 4ος). Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι η «εμμονή στις διαθέσεις» (4ος), ο «συναισθηματισμός», (4ος) ειδικότερα όμως ο παρελθοντικός προσανατολισμός», (Σελήνη 4ος), εξωθεί το άτομο να απομακρυνθεί από τους δεσμούς, «μάνας, πατέρα, πατρίδας, συνηθειών, παραδόσεων», και να καταφύγει στο «εσωτερικό χώρο» της φαντασίας του.
Εν συνεχεία καλείται να αποσυρθεί σε ένα ασφαλές και ανέμελο «Εσωτερικό Άδυτο». Ειδικότερα όμως να εισέλθει σε αυτό το πολύπλοκο και εγκεφαλικό εσωτερικό του εργαστήριο, να ενισχύσει την αίσθηση του εαυτού του, να κρατήσει και εν συνεχεία να διατηρήσει εννοείται, την διυλισμένη και κλασματικά αποσταγμένη πια, συναισθηματική και ψυχική του ταυτότητα!
Η ΑΟΡΑΤΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ
Η «Σεληνιακή ‘Έκλειψη» -κάθε σεληνιακή ηλιακή έκλειψη – εγείρει τις βασικότερες εκ των ιδιοτήτων των βασικών χαρακτηριστικών της Σελήνης. Η Σελήνη είναι κυβερνήτης του ζωδίου του Καρκίνου και σχετίζεται με χαρακτηριστικά που εξάρουν την ανάγκη της «συντήρησης» της «διατήρησης» της «επιβίωσης», της «εγκατάστασης».
Εκπροσωπεί επίσης τόσο την
1. «εκκόλαψη», όσο όμως και την
2. «ενσωμάτωση» στο «καταφύγιο» που λέγεται ψυχή
Παράγοντες όπως:
- Η κληρονομικότητα
- Η μνήμη
- Η καταγωγή
- Η μετεγκατάσταση
- Το οικείο περιβάλλον
- Οι παραδόσεις
- Η πατρίδα
- Η οικογένεια
- Η μάνα
- Η επιβίωση
- Η τροφοδοσία
έρχονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο προσκήνιο.
Ξανά – όπως προηγούμενα και στην περίπτωση των Ηλιακών Εκλείψεων – οι προαναφερθείσες λέξεις κλειδιά, μας αποκαλύπτουν την εσωτερική διαδικασία αποθήκευσης όλων εκείνων των πληροφοριών που καταγράφονται ανεξίτηλα στο νου μας.
Με την έλευση μας στην γη, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα που κάνουμε εθελουσίως χωρίς να προσδοκούμε κάποιου είδους ανταμοιβή, όσο μικρή και εάν είναι αυτή. Η έλευση μας στο γήινο πεδίο αποτελεί ουσιαστικό πεδίο μάθησης. Η «καταγωγή» – η «συμπαντική καταγωγή» – αναζητά μία νέα πατρίδα, μία οικογένεια, ένα οικείο και γνώριμο συναισθηματικά περιβάλλον ώστε να ενσωματωθεί σε αυτό. Η νέα οικογένεια –η γήινη – είναι αυτή που μας υποδέχεται και βάση αυτής η μετεγκατάσταση μας από οπουδήποτε είναι αυτό το αλλού από το οποίο προερχόμαστε, θα κριθεί επιτυχής ή όχι.
Μέσα μας οι μνήμες παραμένουν πάντα εναργείς και πάντα πρόσφορες στο να επεκταθούν μέσω της επιβράβευσης, της επιβεβαίωσης, της επιδοκιμασίας. Αποτελεί δε, την αξία της ενίσχυσης των αισθήσεων μας, των συναισθημάτων μας, της ανάγκης μας για «υποδοχή», «διατήρηση», «επιβίωση», «συντήρηση», «θωπεία» «φροντίδα». Πόσοι από εμάς βρίσκουμε πράγματι όλα αυτά τα απλά αλλά αναγκαία ώστε να «τραφεί» το «εσωτερικό» μας γίγνεσθαι και η ψυχή μας;
Μάλλον οι λιγότεροι. Γιατί πέρα από τα προσδοκώμενα εκ μέρους της οικογένειας και του οικείου περιβάλλοντος, η υπέρτερη αξίωση είναι η μάθηση. Η πνευματική μάθηση. Η μάθηση της ανταμοιβής, της αυτοκυριαρχίας, της εμπειρίας, των κινήτρων, όλων εν τέλει εκείνων των παραγόντων διαμέσου του οποίου θα είμαστε πλέον ικανοί να «τροφοδοτήσουμε» τον εαυτό μας.
Ας δούμε το θέμα και πάλι με ένα παράδειγμα:
Ένας νέος άντρας, γεννημένος με την Σελήνη στο ζώδιο του Αιγόκερω στον 3ο οίκο, σε αντίθεση με το Βόρειο Δεσμό στο ζώδιο του Καρκίνου στον 9ο, έζησε με μία εξαιρετικά δυσάρεστη οικογενειακή ζωή, και απόντες συναισθηματικά μητέρα και πατέρα. Αλλάζει συχνότατα κατοικία, σχολεία, σπίτια, πατρίδα. Ζει μέσα στην μιζέρια και την οικονομική ανέχεια. Είναι το τρίτο παιδί μίας οικογένειας. Τα αδέλφια του γεννήθηκαν στο εξωτερικό γεννημένα στο εξωτερικό (9ος). Ένα κορίτσι και ένα αγόρι.
Παλεύοντας συνεχώς για την επιβίωση και την αυτοσυντήρηση του μόνος του, και ταξιδεύοντας υπό το βάρος της ανέχειας, και της φτώχειας, αφότου και αυτός το έχει σκάσει κρυφά από το σπίτι του στα 17 του, – (ουδεμία συγγένεια δεν υφίσταται με το άτομο του προηγούμενου μας παραδείγματος) – και ταξιδεύοντας στις πιο παράδοξες ανατολικές χώρες επί χρόνια, γνωρίζει, ζει, αναπνέει και ερωτεύεται γυναίκες από άλλες κουλτούρες, θρησκείες, πεποιθήσεις και αντιλήψεις, (Σελήνη στον Αιγόκερω 3ος), – Βόρειος στο ζώδιο του Καρκίνου 9ος), που όλες του θυμίζουν και αντικατοπτρίζουν την αδελφή του η οποία ουσιαστικά τον μεγάλωσε.
Με κρυφό του όνειρο ήδη από τα 12 του να κάνει δική του οικογένεια, και να αποκτήσει πολλά παιδιά, αλωνίζει στις ξένες πατρίδες για πολλά χρόνια. Όταν πια επιστρέφει στην Αθήνα όπου και γεννήθηκε, τρέχει κυριολεκτικά να βρει μία αγάπη να ακουμπήσει. Την βρίσκει. Καθιστά έγκυο την γυναίκα του λίγες μόνο μέρες αφότου παντρεύτηκαν.
Στα 30 του πια, με μία Σεληνιακή Έκλειψη επακριβώς στο ίδιο σημείο και οίκο, της γενέθλιας Σελήνης του στο ζώδιο του Αιγόκερω (3ος οίκος), σε ακριβείας αντίθεση με τον Βόρειο Δεσμό στο ζώδιο του Καρκίνου (9ος οίκος) αλλάζει την ζωή του καθολικά. Η σύνδεση του με την καινούρια του οικογένεια, συνθέτει όλα τα κεντρικά και βασικά χαρακτηριστικά της καθαρόαιμης ελληνικής οικογένειας.
Διαθέτει δε, όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που ο ίδιος ουδέποτε γνώρισε! Εννέα μήνες αργότερα, αποκτά ένα πανέμορφο και υγιές κοριτσάκι, όπως εκείνος έχει επιθυμήσει και ονειρευτεί.
Εκπληρώνει έτσι λοιπόν την ανάγκη του, για ένα άλλο είδος οικογένειας. Πιο πριν όμως, ταξίδεψε επί 13 συναπτά έτη εδώ και εκεί. Γνώρισε άλλες κουλτούρες και όλες εκείνες τις εμπειρίες και τα απαραίτητα για αυτόν χαρακτηριστικά, που θα του έδιναν τα φώτα να εκπληρώσει το κάρμα του. Άλλωστε βρίσκεται στο ζώδιο του Καρκίνου στον 9ο οίκο (οικογένεια, σπίτι, παιδιά, πατρίδα, ταξίδια, ξένα μέρη, αλλότριες κουλτούρες και θρησκείες και πεποιθήσεις), σηματοδοτώντας έτσι την ανάγκη του, για το είδος εκείνης της οικογένειας που εκείνος ανέκαθεν ονειρευόταν αλλά που δεν γνώρισε ποτέ στην παιδική του ηλικία. Εννοείται βέβαια, ότι άφησε – ίσως και να απαρνήθηκε μιας δια παντός – πίσω του, μάνα, πατέρα και αδέλφια!
Ο κ. Ανδρέας είναι σχετικά κλειστός χαρακτήρας. Δύσκολα του παίρνεις λόγια. Είναι όμως υπέρμαχος της αστρολογίας. Μας λέει λοιπόν, πως σε όλες μα όλες τις περιπέτειες του, τα ταξίδια, οι καινούριες κουλτούρες, οι διαφορετικές παραδόσεις και οι συνήθειες που κάθε φορά αναγκαστικά αντιμετώπιζε, του προξενούσαν πόνο. Βαθύ πόνο. Γιατί κ. Ανδρέα, τον ρωτάμε;
Είναι πολύ απλό μας απαντά. Τόσο απλό όσο αυτό που προαναφέρατε.
Η λογική μου είχε χάσει τα λογικά της και το συναίσθημα μου αναζητούσε συναίσθημα. Χρειάστηκε χρόνος, κόπος, προσπάθεια μέχρι να εξερευνήσω τα βάθη της ψυχής μου. Να καταλάβω τι ακριβώς αναζητούσα. Πως θα εκπλήρωνα τις επιθυμίες και τις προσδοκίες μου. Και να. Επιτέλους τα κατάφερα! Όλο καμάρι, μας δείχνει την όντως γλυκύτατη αλλά φωνακλού κορούλα του. Λες και σαν να θέλει με τις φωνές του να του υπενθυμίζει ότι τόσα χρόνια έψαχνε για να εκπληρώσει εκείνο που ο ίδιος στερήθηκε τόσο πολύ. Το συναίσθημα, την θαλπωρή, και την ζεστή φωλιά μίας οικογένειας με ασφαλές υπόβαθρο και ουσιαστικές αξίες!
Σημειωτέον, ότι οι Σεληνιακές Εκλείψεις ίσως πολύ περισσότερο ή για να το πούμε πιο σωστά, με πιο εσωτερικό και βαθύ τρόπο, να προξενούν και να συνιστούν τελικά μία αίσθηση «αμετάκλητου», ή «αναπόφευκτου» ή «καθολικού» και «ολοκληρωτικού» ή όλα αυτά μαζί;