Μία από τις δυσκολότερες προσεγγίσεις της αστρολογικής ερμηνείας είναι εκείνη όπου και όταν υπεισέρχεται ο δυισμός. Αν και οι θεμελιώδεις έννοιες του Ποσειδώνα έχουν περιγραφτεί και φαίνεται να είναι καλά κατανοητές ωστόσο δεν είναι άμεσα προφανείς.
Το βασικό σύνολο των στοιχείων που εκφράζει και επηρεάζει είναι εμφανή. Ο αριθμός των συμβολικών του επιδράσεων όμως, είναι τόσο απεριόριστος και πολύπλοκος ώστε εύκολα χάνεται η πεμπτουσία των ιδιοτήτων του. Ποιο είναι το πραγματικό και βαθύτερο νόημα με το οποίο συνοδεύει εσαεί την ανθρώπινη ύπαρξη;
Η ολοκλήρωση του κύκλου της περιφοράς του Ποσειδώνα γύρω από το ζωδιακό κύκλο που διαρκεί 164 χρόνια τον έχει κατατάξει ως ένα πλανήτη η επιρροή του οποίου αφορά το συλλογικό και όχι, – ή για να το πούμε πιο σωστά – λιγότερο το προσωπικό επίπεδο συνείδησης. Προσωπικά δεν συμφωνώ καθόλου με την δεύτερη άποψη, δεδομένου ότι καθετί που εμπεριέχεται στο ρεπερτόριο της ανθρώπινης συμπεριφοράς δεν μπορεί παρά να αφορά και τον καθένα μας ατομικά.
Ο Ποσειδώνας είναι ο ένας και μοναδικός πλανήτης του ζωδιακού κύκλου του οποίου ο απόηχος της επιρροής του δεν διαφέρει από εκείνες του στημονιού στον αργαλειό. Ως ο κυβερνήτης του 12ου οίκου, του άνω Νοτίου κοινωνικού ημισφαιρίου του χάρτη, και σε ζώδιο παθητικού θηλυκού στοιχείου, αποτελούν τον τέλειο αντικατοπτρισμό της πλάνης των διασυνδέσεων ολόκληρου του ζωδιακού κύκλου. Οι επιρροές του λοιπόν κυριολεκτικά ιχνηλατούν διερευνούν το αδιερεύνητο της «οικουμενικής» φύσης των συναισθημάτων εκ των οποίων ορισμένα είναι κοινά για όλους τους ανθρώπους και αποτελούν δύναμη ενοποίησης του ανθρώπινου είδους, διαφέρουν όμως από άτομο σε άτομο.
Ερμηνεύοντας τις ιδιότητες του Ποσειδώνα ως είθισται μέχρι και σήμερα, με έννοιες όπως η ρευστότητα, η ασάφεια, η αοριστία η θολότητα, το άκρο άωτον των ψευδαισθήσεων, η υπεκφυγή, η φυγή, η απομόνωση, η μοναξιά, η συσκότιση, η σύγχυση, γενικά οι σκιερές και πιο μυστηριώδεις προοπτικές του πυρήνα της ψυχής, ήταν φυσικό επόμενο να περιέλθει στην υποδεέστερη μοίρα της αντίληψης μας και κατά συνέπεια της σωστής κατανόησης τους.
Πόσο μάλλον όταν σε αυτόν έχουν συγκαταλεχθεί οι φυλακές, τα ιδρύματα, οι απατεωνιές, τα ναρκωτικά, η μέθη, και όλων των ειδών οι εθισμοί και από την άλλη σφιχταγκαλιασμένες να τον υμνούν τρόπον τινά, η φιλανθρωπία, ο έρανος, το έλεος, η συμπόνια, η συγκατάβαση, η κατανόηση και τόσα άλλα ευγενικά συναισθήματα, αισθήσεις, συμπεριφορές και αντιδράσεις που για να τις περιγράψει κανείς θα χρειάζονταν μία ολόκληρη βιβλιογραφία.
Είναι όμως έτσι; Αν όντως είναι, τι θα μπορούσε να κάνει κανείς ώστε πρώτα από όλα και πάνω από όλα να αποφύγει τις ψευδαισθήσεις, τις αυταπάτες, την εξαπάτηση, την εξαθλίωση, την διαστρέβλωση, την φθορά, την παραφθορά και την αφθαρσία; Ιδίως όμως την βαθιά πικρία και απογοήτευση;
Ποιος μαγικός τρόπος ή μαγικός τόπος θα μπορούσε να ορθώσει ένα ασφαλές τείχος σωτηρίας από την δυσάρεστη πλευρά των ιδιοτήτων του; Υπάρχει εν τέλει κάποιος ανθεκτικός θεσμός που από αστρολογικής σκοπιάς τουλάχιστον να μας προσφέρει τις κατάλληλες γνώσεις και δεξιότητες ώστε να αποφεύγονται οι δυσαρέσκειες, οι απογοητεύσεις, και εν γένει όλα εκείνα τα δράματα της ψυχής που κατακλύζουν ενίοτε όλους μας; Ποιο άραγε είναι το κρυφό μαγικό μυστικό ενός τόσο κακόβουλου πλανήτη που μερικές φορές μας βασανίζει ανελέητα; Μα φυσικά ο δυισμός!
Δεδομένου ότι από το Ποσειδώνα –αλλά και από όλους τους άλλους πλανήτες – εκπορεύεται ο δυισμός, η μεταβλητότητα, η ρευστότητα, σε ύψιστο βαθμό, και με απαρχή ότι συσχετίζεται με τα πιο μύχια του εσωτερικού μας εαυτού, είναι εκεί που πρέπει κανείς να στρέψει και την προσοχή του, αν πράγματι θέλει να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά καλά ψημένα και βέβαια κάποια σαφή άκρη.
Αν και ορισμένοι αρνούνται να δεχτούν ότι η αστρολογία δεν είναι η καταλληλότερη πρακτική ατζέντα να αποφανθεί κανείς για τόσο λεπτά ζητήματα, προσωπικά που έχω ασχοληθεί πολύ εξονυχιστικά με την θεματολογία της θα διαφωνήσω κάθετα. Η αστρολογία είναι ένα θαυμάσιο εργαλείο που όταν και εφόσον το χειρίζεται κανείς σωστά, βοηθά πρώτον στο να εξέλθει από την παθογόνο αντίληψη, τις αυταπάτες, και την άγνοια, δεύτερον από την τυφλή πίστη, και τρίτον από την αρνητική προσκόλληση.
Ιδιότητες που είναι όλες σύμφυτες των επιρροών του Ποσειδώνα. Υπό το πρίσμα λοιπόν της δυαδικότητας που προαναφέρθηκε, και με δεδομένο ότι επηρεάζει τις πιο απόκρυφες ψυχικές πτυχές και τα συναισθήματα, έχει σημασία να αναγνωρίσει κανείς πως ακόμα και αυτά έχουν ένα αρνητικό ή θετικό σθένος και ότι κάθε φορά που εκδηλώνεται ένα συναίσθημα υπάρχει ένα θετικός ή αρνητικός τόπος αίσθησης!
Με άλλα λόγια, αν κάτι μας έχει διαφύγει παρασάγγας, να ερμηνεύσουμε από αστρολογικής σκοπιά σωστά, είναι για παράδειγμα ότι ακόμα και τα θετικά συναισθήματα, άρα και οι θετικές πλευρές των ιδιοτήτων αυτού του πλανήτη είναι εξαιρετικά εύκολο και πολύ πιθανό να οδηγήσουν σε παραμορφώσεις της αντίληψης του πραγματικού ανάλογες με αυτές των αρνητικών του επιρροών.
Η μέγιστη δε παράλειψη της αστρολογίας είναι ότι μέχρι τώρα δεν επέδειξε τρόπους ώστε να καταστεί σαφής η διάκριση μεταξύ υγιών και των μη υγιών, θετικών ή αρνητικών πνευματικών επιρροών που στο τέλος –τέλος όταν είναι εξισορροπημένες οδηγούν στην αφύπνιση. Προσδιοριζόμενος λοιπόν ως ο πλανήτης της αυταπάτης, της πλάνης και της παραπλάνησης, φυσικό επόμενο είναι να αντιδιαστέλλεται η πιο θετική του πλευρά με την αρνητική.
Μα αν όντως υπερίσχυαν τα δυσάρεστα και άσχημα, ας να μην γελιόμαστε, μιας και τότε, θα έπρεπε φυσιολογικά να ήμασταν όλοι έγκλειστοι στις φυλακές, τα ψυχιατρεία, και τα ιδρύματα, ή εθισμένοι, ψυχοπαθείς, και μεθυσμένοι. Όμως δεν είναι έτσι.
Οι περισσότεροι ήμαστε εκτός, αλλά δυστυχώς για τους περισσότερους από εμάς που ασχολούμαστε με την αφεντιά του – τον Ποσειδώνα εννοώ – έχουμε διδαχτεί για αυτόν περισσότερα από όλα εκείνα που όντως επιβραδύνουν παρά προάγουν την διαφώτιση μας για τις καλές πλευρές του. Τι φταίει; Ούτε ένα, ούτε δύο ούτε τρία. Αλλά αν θα θέλαμε να απαντήσουμε με όρους που να σχετίζονται αποκλειστικά με την επιρροή του Ποσειδώνα τότε να ανατρέξουμε στην απαρχή δύο των βασικών ιδιοτήτων του. Την πίστη και την φαντασία.
Η Πίστη και η Φαντασία του Ποσειδώνα
Κύρια προδιάθεση της επίδρασης του αναφέρεται στην πίστη πως οτιδήποτε που ενώ δεν είναι ορατό, δεν εξαλείφει πάραυτα την εσωτερική βεβαιότητα έως και την σιγουριά πως παρότι κάτι που δεν απτό, αληθινό και χειροπιαστό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και πραγματοποιήσιμο.
Γενικά ο Ποσειδώνας εκπροσωπεί την ανθρώπινη αρχέγονη μεταφυσική αγωνία του μεγάλου αινίγματος όλων όσων δεν είναι ορατά αλλά υπερφυσικά, παραφυσικά, και μυστηριώδη. Ιδέες που εδραιώθηκαν και επιβλήθηκαν από αρχαιοτάτων χρόνων από τον θρησκευτικό αλλά όχι πάντα αδογμάτιστο πάντως όμως εξουσιαστικό εσωτερισμό, πως όλα άπτονται μίας μεγαλειώδους ανώτερης οντότητας. Διαφορετική από λαό σε λαό, αλλά επί της ουσίας για όλους τους λαούς αόρατης, άπιαστης και υπερθεματικής της ανθρώπινης γνώσης ανώτερης δύναμης.
Η πρώτιστη και από αρχαιοτάτων χρόνων προκαθορισμένη διάθεση του ανθρώπου ήταν και θα παραμείνει βέβαια, κάθε είδους συστήματος πίστης που καθορίζει γενικώς την πεποίθηση του υπερφυσικού, του ιερού του θείου του μυστηριώδους και γενικά καθετί απόκρυφου. Είναι δε οι επιδράσεις του Ποσειδώνα που έχουν συνδεθεί στενά με όλων των ειδών τα τελετουργικά συστήματα ή τελετουργικά θρησκεύματα που αποσκοπούν στο να ερμηνευθεί η σχέση του ανθρώπινου είδους με το σύμπαν.
Με απαρχή την ιδιότητα της πίστης όμως που αποδίδεται στις δικές του επιρροές, ξετυλίγεται άμεσα και η δυαδικότητα του. Με δεδομένο και μόνο το γεγονός ότι οι ερμηνείες όλων όσων εμείς αποκωδικοποιούμε αστρολογικά, έφτασε σε εμάς από τις αρχαιότατες εποχές όπου οι αλληλεπιδράσεις των θρησκευτικών, των μυθολογικών και των αστρολογικών πεποιθήσεων ήταν αλληλένδετες – αρκεί να αναλογιστεί κανείς το ιδεόγραμμα του ζωδίου των Ιχθύων για να καταλάβει του λόγου το αληθές – είναι και φυσικό επόμενο και ηλίου φαεινότερο ότι προέρχεται από χώρους βαθιάς αλλά συγχρόνως και τυφλής πίστης. Μία κυρίαρχη έννοια λοιπόν με την οποία έχει συσχετιστεί και η επίδραση του Ποσειδώνα. Τυφλή πίστη.
Η πίστη αυτή καθ’εαυτή όμως θεωρείται αρετή! Να λοιπόν αμέσως – αμέσως ένας πάρα πολύ θετικός άξονας επάνω στον οποίο κινείται η επιρροή του. Από την άλλη όμως η «τυφλή πίστη», δεν είναι αρετή. Η νοήμων πίστη βασίζεται στην πραγματικότητα ενώ η απουσία της ενέχει απατηλότητα, αυταπάτη, θρησκοληψία, θρησκομανία, μυθεύματα, διαστρέβλωση, πλάνη, παραπλάνηση και εν γένει όλες εκείνες τις ιδιότητες που καθορίζουν δικαίως και την ανυποληψία με την οποία ο πλανήτης αυτός περιβάλλεται.
Πυρήνας της πίστης που εκπροσωπεί ο Ποσειδώνας είναι η επικέντρωση στην έκφραση της φαντασίας. Πρόκειται δηλαδή για το μαγικό σημείο ανάπτυξης και έκφρασης της φαντασίας, και αυτής με την υλική πραγματικότητα. Η φαντασία κινείται σαν σε μία «ατομική αίθουσα προβολής», όχι μόνο των αισθητών, αλλά και εικόνων που προέρχονται από τις εσωτερικές σκέψεις , από τον κόσμο των ιδεών, του πνεύματος και της ψυχής.
Η “γκρίζα ζώνη” της φαντασίας έγκειται στην έμφυτη ανάγκη εξήγησης όλων των υπερφυσικών φαινομένων που βρίσκονται πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο και κατανόηση. Αφορά την πίστη σε δοξασίες που όμως φαίνεται να συγχέονται μεταξύ της πίστης προς τα υπερφυσικά φαινόμενα η αντίστοιχα της θρησκείας, και ακόμα χειρότερα της εσωτερικής υπεκφυγής και εν τέλει της έξωθεν επιβεβλημένης νοητικής οκνηρίας να παραδεχτεί κανείς του λόγου το αληθές. «Πίστευε και μη ερεύνα»!
Με δεδομένο όμως πάντα ότι πρόκειται για έναν δυικό πλανήτη, το μόνο βέβαιο και ασφαλές είναι ότι διαθέτει –εάν θέλει κανείς να τα χειριστεί και να τα χρησιμοποιήσει – πάντα και τα ανάλογα αντίμετρα ένα εκ των οποίων σχετίζεται με την στενή και σωστή επαφή με την πραγματικότητα. Η μεγαλύτερη αλήθεια των αρνητικών επιρροών –τουλάχιστον εκείνων που είναι πιο νοσηρά – έγκειται στην καταφατική άρνηση εμπλοκής με την πραγματικότητα αυτή καθαυτή, επειδή η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στην εσφαλμένη ανάγνωση της πραγματικότητας.
Ο Ποσειδώνας επιδρά στην γνώση της αισθητηριακής επαφής με τον «εξωτερικό» υλικό κόσμο υπό την επίδραση των «εσωτερικών» αισθήσεων προσδίδοντας έτσι την δυνατότητα της εσωτερικής «όρασης». Συνδέεται επομένως με το ρήμα «βλέπω», είτε με την όραση, είτε με την ηθελημένη φαντασία την κατόπιν σκέψεως και ανάλυσης, δηλαδή τον συνειδητό οραματισμό του νου από όπου και εντείνεται και η πεποίθηση της εκδήλωσης και της δύναμης των θαυμάτων. Ο νους κάνει την σκέψη , η ψυχή την εμψυχώνει και η καθοριστική εικόνα πού δημιουργείται δονείται ως πληροφορία στο πεδίο της υλοποίησης.
Ενσαρκώνει κατά κανόνα την μνημονική αποθήκη, των συναισθημάτων, των αισθήσεων και των αισθητηριακών εικόνων, της συγκινησιακής και σαγηνευτικής μνήμης. Εκφράζει συγχρόνως τις αλλεπάλληλες τροποποιήσεις, την ρευστοποίηση, την διαίσθηση και κατά συνέπεια την διαδικασία της μεταβολής ανάμεσα στην μνήμη και την λήθη.
Η δική του επιρροή συμβολίζει κατά μία έννοια το εσωτερικό φωτογραφικό μάτι, που μεταβάλει τους όρους οιουδήποτε περιορισμού με ένα νέο ατομικό και συλλογικό οπτικό κώδικα προξενώντας έτσι την δυναμική της εσωτερικής όρασης. Ενσαρκώνει με άλλα λόγια την δυνατότητα της αναπαραγωγής της εξωτερικής πραγματικότητας περιβάλλοντάς την με πίστη, με όραμα, ελπίδα, προσμονή, αλλά και με ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Όταν ανάμεσα σε όλα αυτά υπεισέρχεται και η φαντασία, τότε εγώ τώρα που γράφω όσα ως τώρα διαβάσατε, βρίσκομαι ταξίδι στο σύμπαν, περιστρέφομαι γύρω από τον πλανήτη Ποσειδώνα, και του σέρνω τα εξ’αμάξης!
Αμ δε. Η φαντασία μου οργιάζει μεν, η πίστη μου σε ότι γράφω είναι περισσότερο από δεδομένη, αλλά η πραγματικότητα μου είναι ότι καθισμένη και σκυμμένη πάνω από τον υπολογιστή, αντλώ κάθε τελευταίο μόριο της φαντασίας μου να φανώ τουλάχιστον αντάξια της προσοχής σας, να μην χάσετε το χρόνο σας και να έχετε αποκομίσει κάτι από όσα προσπαθώ να σας πω. Ω πόσο πραγματική και πιθανώς πραγματοποιήσιμη είναι αυτή η πίστη και άλλο τόσο η φαντασία μου!
Με την ορμή λοιπόν αυτής της φαντασίας ας πάμε παρακάτω. Μερικές ακόμα από τις πιο συνήθεις περιγραφές που αποδίδονται στον Ποσειδώνα, και που εν τέλει συμβάλλουν στην ανάπτυξη, την διατήρηση και την επέκταση της εικονικότητας, της πλασματικότητας, της ιδανικότητας και των αποκυημάτων της φαντασίας, προέρχονται από παραπλανητικές ιδέες, συναισθήματα και πεποιθήσεις.
Με δεδομένα κάποια άλλα χαρακτηριστικά του όμως, όπως η φθορά, η τροποποίηση, η παραφθορά, η εκροή, η διασάλευση, η θολούρα, η παραπλάνηση, η απατηλή προσέλκυση, η εξαπάτηση, ο δελεασμός, το παγίδευμα, ο δόλος, η απάτη, το τέχνασμα, που στο τέλος – τέλος δεν είναι απαραίτητα πάντα προκαθορισμένα συναισθήματα, είναι ο θάνατος που τελικά πλαισιώνει –και κατά προτίμηση ο ακαριαίος θάνατος αλληγορικά μιλώντας βέβαια θα ήταν καλύτερος – τις ιδιότητες του.
Ιδωμένος από την οπτική της φθοράς και της παραφθοράς ο Ποσειδώνας είναι και σαν λίγο θάνατος που αν κανείς δεν φιλοδοξεί να επέλθει, όμως αυτό καθαυτό το γεγονός της γέννησης σημαίνει ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Η γέννηση όμως έχει τα πλεονεκτήματα της. Υπό έναν όρον. Ότι την χρησιμοποιεί κανείς καλά.
Με πιο απλά λόγια εφόσον μέσα από όλο αυτό το πλαίσιο των αληθινά τόσων πολλών αρνητικών επιρροών του, ο Ποσειδώνας κινείται στις περιοχές του απόκρυφου, του ασυνείδητου, του αθέατου και επομένως και μέσα στην σφαίρα των συναισθημάτων που όμως άλλα είναι απατηλά αλλά άλλα δημιουργικά. Εμείς ας επιλέξουμε τα δεύτερα και είθε να γεννηθεί φως.
Τι απομένει λοιπόν; Από την στιγμή που οι επιρροές του αναλογούν και σε θετικά συναισθήματα όπως ή αλληλεγγύη, η συμπόνια, η συμπάθεια, η συναίσθηση η καλοπροαίρεση, η κατανόηση και γενικά η εσωτερική διάθεση να διάκειται κανείς θετικά και απέναντι στον εαυτό του αλλά και στους άλλους, δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε για το αν θα ήταν ίσως προτιμότερο να απαλλαγούμε από την πίστη, την ελπίδα την φαντασία, αρκεί πάντα να συγχρωτίζονται με την πραγματικότητα.
Αν και όλα όσα προανέφερα δεν απέχουν από την παρέκβαση από το ένα άκρο στο άλλο, και παρότι η διερεύνηση τόσων λεπτών ζητημάτων δεν είναι ούτε ότι το ευκολότερο αλλά ούτε και το πιο άμεσα κατανοητό, ωστόσο πρέπει να επισημανθεί με ιδιαίτερη έμφαση πως η φαντασία –ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο των επιρροών του Ποσειδώνα – σώζει κυριολεκτικά ζωές!
Μα τι στο καλό θα πει κανείς. Από την μία την ξορκίζεις και από την άλλη την εκθειάζεις; Η απάντηση είναι ένα απλό καταφατικό «ναι». Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως ένας φυλακισμένος με την χρήση της φαντασίας θα μπορούσε να γράψει το τελειότερο μπέστ σέλλερ μυθιστόρημα. Ένας μοναχός να δημιουργήσει με την φαντασία και την πίστη του την ωραιότερη αγιογραφία. Κάποιος που τελεί σε ίδρυμα αλλά του αρέσει η προσφορά να γίνει δότης χαράς ενέργειας και αισιοδοξίας στους άλλους, καταλήγοντας έτσι να γίνει ο καλύτερος θεραπευτής. Ιδιότητες που βέβαια απορρέουν από τον Ποσειδώνα.
Αλλά σε άλλες περιπτώσεις πως και που άραγε να εντάξει κανείς την φαντασία; Είναι ηλίου φαεινότερο αν και όταν κανείς λάβει υπόψη του πως ο Ποσειδώνας είναι ο πλανήτης των νερών, των πηγών και των ωκεανών, είναι και ο πλανήτης της υπέρθεσης μεταξύ αυτών και της γης. Πηγαινοερχόταν λέει η μυθολογία έτσι η αλλιώς.
Αν λοιπόν με την χρήση της φαντασίας, όπου η υπέρθεση ενός πράγματος λειτουργεί δεξιοτεχνικά, ως μέσο για την καταπολέμηση των αρνητικών του χαρακτηριστικών, ερχόμενος κανείς σε στενή επαφή με την πραγματικότητα αυτομάτως αντιτίθεται διαμετρικά με ότι είναι εκείνο που η φαντασία του τον κατακερμάτισε διώκοντας την λογική του και παραπλανώντας τον.
Οι Υλικές, οι Άυλες, οι Φανταστικές Μορφές του Ποσειδώνα
Πολλά από τα τόσα πλούσια συναισθηματικά μονοπάτια που οδηγεί η επιρροή του Ποσειδώνα τον άνθρωπο, είναι ο οραματισμός. Ο οραματισμός συνιστά την σκόπιμη νοητή αναπαράσταση μίας εικόνας, ή οποία υπάρχει μέσα στη φαντασία. Κάποιες από τις φανταστικές μορφές που αναδύονται μέσα από την φαντασία περιλαμβάνουν ενίοτε φαντασιώσεις, ή οποιοδήποτε άλλο είδος φανταστικών ιδεών γύρω από κάτι ή κάποιον. Τότε λέμε πως οι φαντασιώσεις, αντιπροσωπεύουν την στρεβλωμένη φύση των αρνητικών και παθογόνων συναισθημάτων.
Αν για παράδειγμα κάποια οραματίζεται ότι ενώ ο αγαπημένος της, της έχει δηλώσει ορθά κοφτά και ξεκάθαρα ότι δεν επιθυμεί να συνεχίσει μαζί της, αλλά εκείνη εξακολουθεί να οραματίζεται συνειδητά την θριαμβευτική επιστροφή του στην αγκαλιά της, τότε δεν έχει συμβεί τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από την νοητή εικόνα που έχει η ίδια φτιάξει προς εκείνον που νιώθει έλξη. Με άλλα λόγια έχει δημιουργήσει μια εξιδανικευμένη εκδοχή του πραγματικού προσώπου.
Η εικόνα αυτή είναι μία προβολή του νου, εγγενώς παθογόνος εφόσον σταθερά και χωρίς εξαίρεση παραμορφώνει την πραγματικότητα. Αυτή η παραμόρφωση δεν σχετίζεται βέβαια μόνο με φαντασιώσεις και ονειροπολήσεις αλλά με την ανάγκη του ατόμου να πιστέψει στο ίδιο του το μύθευμα.
Η ακριβώς αντιδιαμετρική περίπτωση είναι εκείνη του γλύπτη η ενός ζωγράφου. Οραματίζονται ο καθένας από την τέχνη του για παράδειγμα μία τέλεια Αφροδίτη να αναδύεται από τον αφρό της θάλασσας. Φαντασιώνονται το σώμα, την κίνηση, το βλέμμα με λίγα λόγια τα πάντα. Ο ένας εξ’αυτών έφτιαξε ένα υπέροχο γλυπτό. Ο άλλος δεν είχε καν πινέλα! Λοιπόν;
Κανείς και τίποτε και με κανένα μέσο δεν μπορεί να εξαλείψει μία παραμορφωμένη αντίληψη. Κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει από το νου κάποιου στην στρεβλωμένη αντίληψη του, πολύ δε περισσότερο επιπλήτοντάς τον, πόσο μάλλον προσπαθώντας να τον συνετίσει, και ακόμα λιγότερο περιγράφοντάς του αστρολογικά το τι εστί η επιρροή του Ποσειδώνα. Όσο ωραία και όσο εκτενώς και περιγραφικά θα ήθελε κανείς να μιλήσει για τις επιρροές του Ποσειδώνα, άλλο τόσο είναι δύσκολο να τις καταλάβει οιοσδήποτε καθώς αυτές καθαυτές οι επιρροές έχουν την τάση του αντανακλούν τα χαρακτηριστικά του διπολικά.
Για την καταπολέμηση της προσκόλλησης για παράδειγμα, αν η προσκόλληση αυτή δεν στραφεί στα αντιπαθητικά χαρακτηριστικά του αντικειμένου της προσκόλλησης, η προσοχή θα παραμένει επικεντρωμένη στα άσχημα χαρακτηριστικά. Αυτή είναι μία μεγάλη αλήθεια μάλιστα που εκτός από πρόσωπα, αφορά όλων των ειδών τους εθισμούς. Ναρκωτικά, κάπνισμα, αλκοόλ κ.ο.κ.
Ωστόσο εάν κανείς θα ήθελε πραγματικά να απαλλαγεί από αυτές τις προσκολλήσεις η νόηση ή ακόμα και η συνειδητοποίηση χωρίς την συνάρτηση της συμπόνιας και το στοργικό ενδιαφέρον που θα προέλθουν μόνο από την διάσταση της πραγματικότητας, ουδεμία θετική αλλαγή δεν θα επέλθει. Η πεμπτουσία όλων των αρνητικών ιδιοτήτων του Ποσειδώνα δεν άπτεται λοιπόν ούτε στο να μην πιστεύει, να μην ελπίζει, να μην ονειρεύεται, να μην φαντάζεται, να μην ζει κανείς το δικό του παραμύθι, αλλά στο να στρέφει το νου, τα συναισθήματα, τα πάθη του, και στην αντιδιαμετρική κατεύθυνση. Την υγιή. Πως;
O Ποσειδώνας συνιστά μεταξύ των άλλων και την ιδέα των ορίων. Είναι ο κυρίαρχος του τελευταίου οίκου ενός χάρτη, άρα και εκείνος η περιχάραξη του οποίου χαράζει τα όρια γύρω από όλα μα όλα τα επιβλαβή χαρακτηριστικά όλων των προηγούμενων ζωδίων. Είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς πως με το που διάβασε τόμους ολόκληρους για την επίδραση του κατανόησε και τα βαθύτερα νοήματα του, εάν πρώτα δεν έχουν συλλεχθεί ένα προς ένα τα καταστροφικά συναισθήματα από τις αρνητικές ιδιότητες και επιρροές όλων των άλλων ζωδίων.
Με άλλα λόγια η δική μου συλλογιστική άπτεται της ιδέας πως όταν κανείς είναι για παράδειγμα τρελά ερωτευμένος, πρόθυμος, πρόσφορος, δοτικός, συμπονετικός, ευαίσθητος, καλοπροαίρετος, γενναιόψυχος, αφιλοκερδής, γαλαντόμος, μεγαλόψυχος, μεγαλόκαρδος, γενναιόκαρδος, ανιδιοτελής, αφιλοχρήματος απέναντι στο είδωλο του έρωτα του, είναι εξίσου ευπαθής σε όλες ανεξαιρέτως τις αρνητικές ιδιότητες του Ποσειδώνα!
Οι αιτίες αυτής της κατά την γνώμη μου όχι λανθασμένης άποψης είναι πολλές. Πρώτιστη η έννοια της απορροφητικότητας που διέπει τις επιρροές αυτού του πλανήτη. Άρα οιοσδήποτε αγαπά τόσο μεγαλόψυχα, είναι εξαιρετικά ευπαθής ο ίδιος στην κοροϊδία, την ψυχοπονιά, την συμπάθεια, την ευεργεσία, την ανιδιοτέλεια με την οποία διάκειται απέναντι στο αντικείμενο του πόθου του, καθώς έτσι εύκολα γίνεται βορρά σίγουρης εκμετάλλευσης.
Η γιατρειά –τόσο για τις επιρροές του Ποσειδώνα όσο και κάθε άλλου πλανήτη ίσως ενίοτε εξίσου καταστροφικού – έγκειται στην σαφή αναγνώριση το γιατί και από που πηγάζουν οι συναισθηματικές παρανοήσεις. Ο πόνος του άλλου, η θλίψη για τα δεινοπαθήματα των συνανθρώπων είναι ότι πιο ανθρώπινο και θετικό ειδικότερα όταν αυτά προέρχονται από την βαθιά κατανόηση και γνώση της αστρολογίας.
Αυτή όμως καθαυτή η γνώση είναι που διδάσκει πως όποιοι και όσοι έχουν αναπτύξει δεξιότητες πρόβλεψης – που είναι και το ζητούμενο άλλωστε της αστρολογίας – κερδίζουν μεγαλύτερη επίγνωση των συναισθημάτων τους. Καλών ή κακών. Τότε οιοσδήποτε κερδίζει το στοίχημα αφού έτσι μπορεί, ξέρει και είναι σε θέση να επιβληθεί με νοημοσύνη και σύνεση απέναντι σε οιεσδήποτε αγχώδεις διαταραχές που αναδύονται από μέσα του. Και ποιο λοιπόν είναι το μέγιστο όλων των αρνητικών στοιχείων της επιρροής του Ποσειδώνα; Μα βέβαια η αδυναμία συνδυασμού μεταξύ του συναισθήματος και της λογικής.
Ένα αρνητικό κρούσμα του Ποσειδώνα στο ζώδιο των Ιχθύων
Ήδη από πέρσι έκανα μία θερμή και θετικά διακείμενη υποδοχή του Ποσειδώνα που κάποιοι ίσως έχετε διαβάσει. Εν τω μεταξύ άλλαξα κάπως γνώμη, ως προς την θετική οπτική με την οποία τον περιέβαλα τότε. Ο λόγος είναι απλός και όχι ανεξάρτητος από όσα ανέφερα παραπάνω. Παταγώδης, λυπηρή και θλιβερή ήταν η απογοήτευση μου όταν μία σημαντική για ολόκληρη την ζωή μου πιθανή συνεργασία κατέληξε σε οικτρό φιάσκο.
Μα πως αλλιώς με έναν Ποσειδώνα/Ιχθείς να σχηματίζει την πιο δύσκολη χιαστί όψη με τον Κρόνο/Ζυγός να μπορούσε ποτέ να μην καταλήξει σε φιάσκο; Εγώ πρώτη και καλύτερη θα έπρεπε να το είχα προβλέψει! Αλλά όχι μόνο δεν το έκανα αλλά αντίθετα προσπέρασα και την παραμικρή πιθανότητα ότι με μία τέτοια μόνο όψη κάτι δεν θα πήγαινε καλά.
Το πάθος μου για την αστρολογία και την άκρατη προσκόλληση μου σε αυτήν, επιβράδυνε την διαδικασία της επίγνωσης αλλά και την διαδικασία σωστής εκτίμησης μου ως προς μία όψη που έβγαζε κυριολεκτικά μάτι. Με την «τυφλή μου πίστη» ως προς το αντικείμενο του έρωτα μου την αστρολογία, παρέλειψα να παρακολουθήσω τα συναισθήματα μου.
Τα συναισθήματα είναι αυτά που αντιπροσωπεύουν την πλέον θεμελιακή δεξιότητα που χρειάζεται οιοσδήποτε για να είναι νοήμων συναισθηματικά. Θεωρητικά θα έπρεπε ακόμα και εντελώς ανεξάρτητα από τις αστρολογικές μου γνώσεις να είχα ανιχνεύσει τα αισθήματα μου στην απαρχή τους πολύ πριν καταλήξουν σε φιάσκο.
Τι άλλο έφταιξε λοιπόν; Η αξιολόγηση – ένα άλλο μεγάλο αναγκαίο χαρακτηριστικό που επιβάλλουν οι επιρροές του Ποσειδώνα – είναι αυτό που αντανακλά ολόκληρο το ιστορικό της ατομικής μας ιστορίας.
Ο προϋπάρχον συναισθηματικός μου χαρακτήρας δεν ήταν δυνατόν να με άφηνε στρωθώ ναι μεν σε μία εργασία που αγαπώ, σέβομαι, εκτιμώ και υπηρετώ συνεργαζόμενη κάτω από τις καλύτερες προϋποθέσεις πολύ δε περισσότερο με αξιόλογα άτομα, όντας μακριά π.χ. από την Ακρόπολη, τις Στήλες του Ολυμπίου Διός.
Δίχως την θέα της θάλασσας που αντικρίζω κάθε πρωί ανοίγοντας το παράθυρο του γραφείου μου, σε μία βόρεια, χλωμή, άοσμη μουντή και βαρετή χώρα, φυσικό ήταν πως όλα θα συνηγορούσαν για να γυρίσω.
Συμπέρασμα. Δεν έφταιγε και δεν θα φταίξει κανενός η 13χρονη διέλευση του Ποσειδώνα από το ζώδιο των Ιχθύων για παρόμοια κρούσματα. Ο Ποσειδώνας όντας ρευστός, ενσαρκώνει τις αλλαγές και έξω μας και μέσα μας. Οι αλλαγές αυτές συμβαίνουν ακούσια και, αν δεν τις ακολουθούμε, βιώνουμε μια εσωτερική σύγκρουση. Χαρακτηριστική πλευρά του κάθε συναισθήματος είναι το γεγονός ότι μας συνεπαίρνουν για λίγο ή για πολύ.
Οι σκέψεις φορτίζονται με συναισθήματα, και οι σκέψεις με συναισθήματα. Η αιτιατή σχέση του συναισθήματος όμως είναι και το κλειδί στο να κατανοεί κανείς το τι εγείρει τις προθέσεις μας. Η διαδρομή του Ποσειδώνα μέσα από το δυαδικό ζώδιο των Ιχθύων είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει πολλούς άλλους μετά από εμένα σε αποφάσεις και μάλιστα με κατάληξη ανάλογης απογοήτευσης σαν την δική μου.
Είναι πολύ βολικό να υποτιμά κανείς τα συναισθήματα του, να υπεκφεύγει και να ορθώνει πανέμορφες μπουνκαβίλιες στο τοίχος της καρδιάς του. Αρκεί κανείς να μην εκπορεύεται βασιζόμενος απλώς στα συναισθήματα του. Δεν υπάρχουν λάθος επιθυμίες παρά μόνο λάθος προσδοκίες. Το πόσο τρωτός και ευάλωτος θα είναι ο ψυχισμός μας, θα εξαρτηθεί εν τέλει από την πίστη, τα όνειρα, τα οράματα, την φαντασία μας αρκεί να έχουν κατανεμηθεί στις σωστές δόσεις και να έχουν συγχρωτιστεί με την λογική και την πραγματικότητα που διέπει τόσο το γενέθλιο αστρολογικό μας DNA, όσο και την φυσική οντότητα μας!
Χρυσάνθη Σπίγγου