Ο Leonardo di Caprio γεννήθηκε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας στις 11 Νοεμβρίου του 1974, στις 02:47. Η μητέρα του με γερμανική καταγωγή και …ρώσικες ρίζες, ήταν γραμματέας σε ένα δικηγορικό γραφείο, ο δε πατέρας του, με ιταλογερμανική καταγωγή, ήταν καλλιτέχνης της underground σκηνής, παραγωγός και διανομέας κόμικς εκδόσεων.
Η μητέρα του σκέφτηκε να τον ονομάσει Λεονάρντο επειδή ένιωσε το πρώτο κλότσημα του κυοφορούμενου παιδιού της ενόσω παρατηρούσε έναν πίνακα του …Λεονάρντο Ντα Βίντσι! Οι γονείς του χώρισαν συναινετικά πριν καλά καλά ο μικρός Λεονάρντο κλείσει τα δυο του χρόνια, με τη μητέρα του να αναλαμβάνει την ευθύνη της ανατροφής του, αλλά και τον πατέρα του να συμμετέχει ενεργά σε αυτήν.
Με εμφανείς τις επιρροές της κουλτούρας των μπίτνικ και των χίπις, η οικογένεια ντι Κάπριο «φρόντισε» ώστε οι πρώτες παιδικές αναμνήσεις του Λεονάρντο να είναι γεμάτες χρώματα και εικόνες πρωτοποριακών παραστάσεων δρόμου ή διαφόρων εναλλακτικών (για την εποχή τους) φεστιβάλ όπου και συμμετείχαν. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο μικρός Λεονάρντο βρισκόταν να χορεύει ή να τραγουδάει επί σκηνής με κοινό πολλών χιλιάδων ατόμων από κάτω. Το ευτύχημα στην περίπτωσή του ήταν ότι οι γονείς του, παρ’ όλη την ελευθεριακή τους έκφραση, φρόντισαν ώστε ο μοναχογιός τους να αναπτύξει τα ταλέντα του, παροτρύνοντάς τον σε δημιουργικές δραστηριότητες και καλλιτεχνικές αναζητήσεις, όντας και αυτοί ανήσυχα πνεύματα.
Σε αυτό συμβάλλανε και οι παρέες τους, οι οποίες μάλλον δεν διακρίνονταν για τον καθωσπρεπισμό ή τη συντηρητικότητά τους. Στο σπίτι τους μπαινόβγαιναν από τον γνωστό «καταραμένο» Τσαρλς Μπουκόβσκι, έως τον Ρόμπερτ Κραμπ(Robert Crumb, εικονογράφος/σκιτσογράφος, βασικός θεμελιωτής του underground κόμικς κινήματος) και τον Χιούμπερτ Σέλμπι (Hubert Selby, αμερικανός συγγραφέας/σεναριογράφος, αμφιλεγόμενος λόγω και του ανορθόδοξου τρόπου γραφής αλλά και για τις αδρές περιγραφές σοκαριστικών και βίαιων καταστάσεων).
Η οικονομική κατάσταση της μητέρας του επέβαλλε πολλούς περιορισμούς στις συνθήκες διαβίωσής τους, με αποτέλεσμα να ζούνε στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του Λος Άντζελες και αλλάζοντας συχνά σπίτια. Παρ’ όλα αυτά, η ίδια φρόντισε ώστε η εκπαίδευσή του να είναι από τις καλύτερες δυνατές, παρά τις δυσκολίες που υπήρχαν. Και η στοιχειώδης και η βασική εκπαίδευσή του έγιναν σε πολύ καλά σχολεία. Ο ίδιος όμως δεν ήταν και ο καλύτερος μαθητής: δυσκολευόταν να συγκεντρωθεί και συχνά αντέγραφε από τους συμμαθητές του, οι οποίοι του είχαν κολλήσει και το παρατσούκλι «Leonardo Retardο» (σε ελεύθερη μετάφραση: Λεονάρντο ο …αργόστροφος). Στον αντίποδα, η εξωσχολική ζωή του ήταν γεμάτη φάρσες και εξάσκηση στο breakdancing, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία στα κορίτσια…
Τα καλοκαίρια του όμως τα αξιοποιούσε για να παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής και σμίλευε με πάθος τα αναμφισβήτητα ταλέντα του, που ακατέργαστα μέχρι την ηλικία των 17 ετών βρίσκανε έκφραση σε μικρά διαφημιστικά σποτάκια και σύντομα περάσματα από σαπουνόπερες.
Καριέρα
Για την πρώτη του «επίσημη» εμφάνιση σε ταινία, το 1991 στο Critters 3 (που δεν κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους αλλά κατευθείαν στα βίντεο κλαμπ), έχει δηλώσει: «Ομολογώ ότι έχω κάνει μερικούς κακούς ρόλους στην αρχή της καριέρας μου, όπως και ο ρόλος μου στην Critters 3. Αλλά σε αυτή την ηλικία κάνεις οτιδήποτε προκειμένου να τραβήξεις την προσοχή!».
Το μεγάλο άλμα γίνεται το 1992, όταν ο Ρόμπερτ ντε Νίρο τον ξεχώρισε ανάμεσα σε 400 υποψήφιους για να παίξει βασικό ρόλο στην ταινία «Αγεφύρωτες σχέσεις» («This Boy’s Life»), με πρωταγωνιστή τον ίδιο και την Έλεν Μπάρκιν.
Το 1993 υποδύθηκε τον καθυστερημένο αδελφό του Τζόνι Ντεπ στο «Τι βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ» («What’s Eating Gilbert Grape»), σε έναν κωμικοτραγικό ρόλο, που του ανατέθηκε κυρίως επειδή ήταν ο πιο «αξιοπρόσεκτος» μεταξύ των υποψηφίων για τον ρόλο. Όπως και να έχει όμως, αυτός ο ρόλος τού χάρισε την 1η υποψηφιότητα και για «Χρυσή Σφαίρα» και για όσκαρ, πέρα από τις διθυραμβικές κριτικές που απέσπασε.
Ακολούθησαν το «Γρήγορη και θανάσιμη» («The Quick and the Dead»), μια μάλλον αποτυχημένη ταινία γουέστερν με την Σάρον Στόουν, τον Τζιν Χάκμαν και τον Ράσελ Κρόου, και η εντελώς αποτυχημένη εισπρακτικά αρτίστικη «Total eclipse», όπου αντικατέστησε τον αποθανόντα Ρίβερ Φίνιξ στο ρόλο του Αρθούρου Ρεμπώ. Όμως η μετέπειτα συγκλονιστική ερμηνεία του στο δράμα «Το τέλος της αθωότητας» («Basketball Diaries») καταδεικνύει ότι οι προοπτικές του είναι τεράστιες.
Το επόμενο άλμα του ήρθε το 1996, όταν πρωταγωνίστησε στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», για να εκτοξευτεί η καριέρα του την επόμενη χρονιά με τον «Τιτανικό» του Κάμερον, των 11 όσκαρ και της τεράστιας εισπρακτικής επιτυχίας (σχεδόν 2 δισ. δολάρια), που τον κατέστησε έναν από τους πιο εμπορικούς σταρ αλλά και έναν από τους πιο προσφιλείς στο νεανικό κοινό –και όχι μόνο. Αν και οι κριτικές που παίρνει για τις ταινίες που ακολουθούν δεν είναι και τόσο ευχάριστες, όλες αποφέρουν εκατοντάδες εκατομμύρια. Η ταινία «Το σιδηρούν προσωπείο» μπορεί να του προσέφερε το … «Χρυσό Βατόμουρο» για τη χειρότερη κινηματογραφική ενσάρκωση διπλού ρόλου για το 1998, αλλά έφερε στα ταμεία των παραγωγών της 180 εκ. δολάρια!
Κάτι αντίστοιχο έγινε και το 2000, με την ταινία «Η παραλία»: κακές κριτικές, πολλά εκατομμύρια στα ταμεία. Το 2002 τον «αναλαμβάνει» ο Στίβεν Σπίλμπεργκ για την ταινία «Πιάσε με αν μπορείς» («Catch Me If You Can»), όπου παρά τους εξοντωτικούς ρυθμούς των γυρισμάτων καταφέρνει να του βγάλει τον καλό του εαυτό και να κάνει άλλη μια επιτυχία, που αναλογικά είχε περισσότερα κέρδη από τον «Τιτανικό». Την ίδια χρονιά είχε βασική παρουσία και στο «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης» του Μ. Σκορτέζε. Η επιτυχημένη συνεργασία του με τον Σκορτσέζε έφερε και το «Aviator» (2004), για να ακολουθήσουν τα «Ματωμένο διαμάντι», «Ο πληροφοριοδότης», «Ο δρόμος της επανάστασης» και τα πρόσφατα «Shutter Island» και «Inception» (2010).
Προσωπική ζωή
Έως τώρα ο ίδιος φροντίζει να κρατά σε απόσταση την προσωπική του ζωή από τα φώτα της δημοσιότητας και δεν έχει δώσει λαβές για «κοινωνικές κριτικές» –άσχετα αν αυτές υπάρχουν– και γενικά δεν είναι από τους τύπους που θα προκαλέσουν. Ενδεικτικά, μήνυσε το περιοδικό Playgirl επειδή δημοσίευσε φωτογραφίες που τον απεικόνιζαν γυμνό. Αποφεύγει το αλκοόλ, τα ναρκωτικά ούτε που θέλει να τα βλέπει (είδε μπόλικα άλλωστε στις γειτονιές που ζούσε όταν ήταν μικρός) και δεν προβάλλεται μέσα από τις σχέσεις του.
Αν και, όπως λέει, τα κριτήριά του για τις ερωτικές του συντρόφους είναι απλά, καθώς θέλει «να είναι έξυπνες, κάπως αστείες, και με ωραία προσωπικότητα», μάλλον είναι πιο ειδικά, αν πάρουμε ως δεδομένο τις επίσημες σχέσεις του που ήταν μόνο με …μοντέλα: την Κριστίν Ζανγκ, την Έμα Μίλερ, την γνωστή και μη εξαιρετέα Ζιζέλ και πρόσφατα την Ισραηλινή Μπαρ Ραφαέλι! Ένα από τα χαρακτηριστικά των σχέσεών του είναι και ότι χωρίζει αλλά τα …ξαναφτιάχνει με την ίδια μετά από κάποιο καιρό. Αν και …μικροφέρνει, δεν έχει το baby face στιλάκι, η γκάμα των ρόλων του είναι μεγάλη, η τεχνική του είναι τέλεια, κινείται με άνεση και σταθερότητα, έχει χιούμορ και αστειεύεται αλλά όταν χρειαστεί είναι αρκετά σοβαρός: «Ως τώρα ήξερα ότι, για να υποδυθεί ένας ηθοποιός τον ρόλο του, πρέπει πρώτα να μπει στο “πετσί” του, να προσαρμοστεί στη διάθεση του ρόλου του. Παίζοντας με τον Λεονάρντο άλλαξα γνώμη. Ο μικρός ερχόταν στο γύρισμα και μας έκανε φάρσες, μας πείραζε διαρκώς. Κρυβόταν κάτω από τα κρεβάτια, μας …τσίμπαγε. Όταν όμως ο σκηνοθέτης φώναζε “μοτέρ”, προσαρμοζόταν στον ρόλο του αυτομάτως, χωρίς λεπτό προετοιμασίας. Μια μεταμόρφωση που ξεπερνάει τα ανθρώπινα μέτρα. Είναι ένα… τέρας!», λέει για αυτόν ένα άλλο …τέρας της 7ης τέχνης, η Μέριλ Στριπ.
Διαβάζει, βλέπει πολλές ταινίες και όχι μόνο χολιγουντιανές. Όπως έχει δηλώσει, μεταξύ των ταινιών που θεωρεί καλύτερες είναι ο «Κλέφτης ποδηλάτων», μια ιταλική ταινία του 1948, ο «Ταξιτζής», το «Γιοχίμπο» (1961) του Ακίρα Κουροσάβα. Πιστεύει πως οι καλύτερες ερμηνείες έχουν δοθεί από τους Ρόμπερτ ντε Νίρο στον «Ταξιτζή» και τονΤζέιμς Ντιν στο «Ανατολικά της Εδέμ» και, όπως έχει δηλώσει, «σέβεται τη ρώσικη κουλτούρα και τον κινηματογράφο της» και ιδιαίτερα τους Σεργκέι Άιζενστάιν, Αντρέι Ταρκόφσκι και Σεργκέι Παρατζάνοφ.
Η συμπρωταγωνίστριά του στο «Σιδηρούν προσωπείο» Ελίζαμπεθ Μπέρκλεϊ τον κατηγόρησε ότι κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης για την παρουσίαση της ταινίας την παρενόχλησε φορτικά και ότι έβαλε τους φίλους του να κτυπήσουν τον σύντροφό της, σεναριογράφο και ηθοποιό Ρότζερ Ουίλσον. Γεγονός είναι ότι ο Ουίλσον βρέθηκε άσχημα χτυπημένος, αλλά στο δικαστήριο που έγινε το 2004 ο Λεονάρντο αθωώθηκε λόγω έλλειψης στοιχείων εις βάρος του.
Το 2000 αυτός και κάμποσοι άλλοι γνωστοί ηθοποιοί του Χόλιγουντ (Κάμερον Ντίαζ, Μπεν Στίλερ, Ματ Ντέιμον κ.α.) ανακάλυψαν με επώδυνο τρόπο ότι και οι χρηματοοικονομικοί σύμβουλοι υποκύπτουν σε πειρασμούς. Η συνολική απώλεια για αυτούς ήταν 10 εκ. δολάρια. Μικρό το κακό για αυτόν, αν σκεφτούμε ότι το κασέ του είναι γύρω στα …20 εκ. δολάρια για κάθε ταινία.
Η προστασία του περιβάλλοντος μάλλον τον απασχολεί αρκετά, καθώς δείχνει να προσπαθεί αρκετά προκειμένου να ενημερώσει τον κόσμο για τις επιπτώσεις της αλόγιστης εκμετάλλευσης και σπατάλης των ενεργειακών πόρων του πλανήτη και έχει βραβευθεί για αυτήν του τη δράση. Όπως δηλώνει, «η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι η νούμερο 1 πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπιστεί». Αποφεύγει να ναυλώνει ιδιωτικά τζετ για τις μακρινές μετακινήσεις του, ενώ χρησιμοποιεί υβριδικό αυτοκίνητο για τις κοντινές. Στήριξε τον δημοκρατικό υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ Τζον Κέρι, μιλώντας σε 20 προεκλογικές συγκεντρώσεις σε 11 διαφορετικές πολιτείες, στις οποίες εξηγούσε πόσο βλάπτει το περιβάλλον η πολιτική του Μπους.
Έχει συνεισφέρει μεγάλα ποσά σε διάφορα ιδρύματα προστασίας της φύσης, ενώ έχει γυρίσει και ένα ντοκιμαντέρ δικής του παραγωγής σχετικό με το θέμα («Η 11η ώρα»). Το ένα από τα δύο σπίτια που έχει είναι κατασκευασμένο με τις αρχές της οικολογίας και αποτελεί πρότυπο στο είδος του. Καλό θα ήταν βέβαια, να είχε αυτές τις πολύ αξιόλογες ανησυχίες και όταν συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Η Παραλία», που στάθηκε και η αφορμή για τη στροφή του στα θέματα του περιβάλλοντος. Οι παραγωγοί της ταινίας κατηγορήθηκαν από την κυβέρνηση της Ταϊλάνδης ότι προκειμένου να έχει ο σκηνοθέτης το επιθυμητό αποτέλεσμα ξεριζώθηκαν δεκάδες δένδρα και μεταφέρθηκαν τόνοι άμμου, με αποτέλεσμα όχι απλώς την αλλοίωση του τοπίου, αλλά την πλήρη καταστροφή της συγκεκριμένης παραλίας και του οικοσυστήματός της….
Μερικά αστρολογικά στοιχεία
Το υδάτινο και το αέρινο στοιχείο φαίνεται να κυριαρχούν με την πρώτη ματιά στο ωροσκόπιο του Λεονάρντο ντι Κάπριο, με την παρορμητική ιδιότητα να το βαραίνει και την σταθερή να ακολουθεί. Εμφανέστατη η απουσία του γήινου στοιχείου και της μεταβλητής ιδιότητας, εμφανέστατος και ο …συνωστισμός στους δύο πρώτους Οίκους. Έχουμε έτσι ένα άτομο που κατά βάση προσεγγίζει με εξωστρέφεια μεν αλλά ατομικιστικά τη ζωή, με έντονο συναισθηματισμό και ανάγκη γεφύρωσης των αντιθέσεων.
Ο Ήλιος στον 2ο συνήθως δείχνει άτομα που ενδιαφέρονται σφόδρα για το χρήμα και την απόκτηση υλικών αγαθών, αν και, όπως είδαμε, η πρώτη σκέψη, λόγω της απουσίας του γήινου στοιχείου, είναι να μην τον πολυενδιαφέρουν αυτά. Η σύνοδος με την Αφροδίτη όμως, που μας έρχεται κιόλας από τον 8ο, ενδυναμώνει αυτό το ενδιαφέρον αλλά και την αναζήτηση υλικών απολαύσεων. Το δε τρίγωνο της συνόδου Ήλιου/Αφροδίτης με τον Κρόνο από τον 10ο, ο οποίος έρχεται από τον 4ο, φρενάρει τις τάσεις υπερβολής που περικλείει η Αφροδίτη, φροντίζει ώστε να υπάρχει καλή διαχείριση που θα αποδίδει στο μέλλον, ενώ παράλληλα μας προϊδεάζει για τις καταλυτικές επιρροές του οικογενειακού περιβάλλοντος (κυρίως από την πλευρά του πατέρα) σχετικά με την διαμόρφωση των αντιλήψεων που αφορούν τα οικονομικά θέματα, αλλά και τις αξίες γενικά. Ακόμα, το ίδιο τρίγωνο δυναμώνει τη θέληση, προσδίδει πρακτικότητα και ρεαλισμό, αλλά τονώνει και την ισχυρογνωμοσύνη. Ο Σκορπιός θα «φροντίσει» βέβαια να μην δίνει λαβές και να κρατά στην σκιά και κάποιες οικονομικές δραστηριότητες αλλά και τις κτητικές τάσεις (και όχι μόνο για τα αντικείμενα), άσχετα αν ο Λεονάρντο μάς διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους ότι «εμένα δεν μου αρέσουν οι πολυτέλειες, ούτε η προβολή, δεν γυρνάω με σωματοφύλακες μόνο δυο σπίτια έχω και μέχρι τώρα το πιο ακριβό που αγόρασα είναι ένα ρολόι…».
Η Σελήνη του, στον 1ο και στον Ζυγό, μπορεί αρχικά να μας κατευθύνει στην εικόνα ενός ατόμου που έχει έμφυτα το τακτ και την καλή συμπεριφορά, που η κοινωνικότητά του είναι αυξημένη και που έχει καλλιτεχνικές τάσεις, αλλά… Αλλά το τετράγωνό της με τον Κρόνο και η, ανοιχτή, σύνοδός της με τον Πλούτωνα ανατρέπουν άρδην το σκηνικό. Η κυκλοθυμία τονίζεται, γίνεται εμφανέστατη η δεσποτική επιρροή της μητέρας (δεν είναι τυχαίο που έχει «απολογηθεί» κάποιες φορές για τη στενή σχέση που έχει μαζί της, καθώς πέρα από μητέρα του είναι και ο πραγματικός…ατζέντης του),η ανασφάλεια δημιουργεί επιπλέον εσωτερικές αναταράξεις, περιορίζει την αυτοπεποίθηση (έχει και ωροσκόπο Ζυγό) και αναδεικνύει την ανάγκη για αποδοχή και αναγνώριση. Προκειμένου δε να μην πληγωθεί, δεν αποκλείεται να κρύβει καλά αυτές του τις ανάγκες (της αποδοχής και της αναγνώρισης), φροντίζοντας να περιορίζει τον κύκλο και τις επαφές του στις αναγκαίες.
Κατά καιρούς είναι πιθανό να βιώνει και έντονα συναισθήματα απογοήτευσης και ανησυχίας. Όπως ο ίδιος έχει δηλώσει: «Δεν νιώθω έντονα συναισθήματα για πολλά πράγματα. Σπάνια κλαίω, σπάνια θυμώνω. Κάποιες φορές συγκινούμαι, αλλά ποτέ δεν είμαι πολύ λυπημένος ή πολύ χαρούμενος», αλλά και «Σε αυτήν τη δουλειά, τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο και τρομακτικό όσο η μοναξιά. Βρίσκεσαι για γύρισμα στην άκρη του κόσμου, μακριά από την οικογένεια και τους φίλους σου, και μόνος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, κοιτώντας τον εαυτό σου στον καθρέφτη, αναλογίζεσαι πόσο μακριά είσαι από αυτό που λένε φυσιολογική ζωή. Είναι σαν να τρως γροθιά στο στομάχι»… «Δεν μου αρέσει καθόλου να μιλάω σε μεγάλο ακροατήριο και δεν ξέρω τον λόγο που μου συμβαίνει αυτό. Φοβάμαι μήπως κάνω κάτι λάθος, μήπως κάνω κάτι τρομερό».
Από την άλλη όμως, ελλοχεύει η πιθανότητα όλο αυτό το πλούσιο, αλλά καλά κρυμμένο, συναισθηματικά υπόβαθρο να εκραγεί με απρόβλεπτες διαστάσεις. Η ηρεμία και η εσωστρέφεια να μετουσιώνονται σε δίψα για επιβολή και χειραγώγηση των άλλων, άλλοτε με εμφανείς πρακτικές και άλλοτε με υπόγειες, χάρη και στη θέση του Ήλιου. Η θέληση για την επίτευξη ενός στόχου και η ικανότητα να διακρίνει την ουσία των πραγμάτων να γίνονται όπλα που δύσκολα αντιμετωπίζονται: «Είμαι ντροπαλός, αλλά έρχονται στιγμές που γίνομαι άγριος, διασκεδαστικά ερωτικός, περιπετειώδης και μυστηριώδης».
Το εξάγωνο της Σελήνης (που είναι και κυβερνήτης του 10ου) με τον Ποσειδώνα (στον 3ο) αυξάνει τη φαντασία και τις ευαισθησίες, αλλά τονίζει και την καλλιτεχνική φλέβα και τις εμπνεύσεις, ενώ βοηθάει και στην πλήρωση της προσωπικότητάς του μέσω της ηθοποιίας (ή και του χορού). Βέβαια ο Λεονάρντο δεν έχει μόνο αυτού του είδους τις εκφράσεις, καθώς η διαφορετικότητα και το εμφανώς ιδιαίτερο στιλ, η ισχυρογνωμοσύνη, η διάθεση για χιούμορ, αλλά και η νευρικότητα, η διάθεση για καινοτομίες και η σπιρτόζα αντίληψη που και αυτά αποτελούν χαρακτηριστικά του δεν είναι προϊόντα των πιο πάνω όψεων.
Με τον κυβερνήτη του 5ου Ουρανό στον 1ο και σε σύνοδο με τον κυβερνήτη της Παρθένου Ερμή (από τον 12ο), εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε πολλά: Από την ενασχόλησή του με τον κόσμο του θεάματος από μικρή ηλικία, τις επιδόσεις του στο χορό, τη νευρικότητα, το λεπτό σώμα του, την «επαναστατικότητά του», έως και τις κλασικά υποδεικνυόμενες καλλιτεχνικές τάσεις. «Δεν είμαι ο ήσυχος τύπος ανθρώπου –αν και πολύ το νομίζουν. Βασικά, είμαι επαναστάτης, με την έννοια ότι δεν είμαι σαν όλους τους άλλους. Προσπαθώ να είμαι ξεχωριστή προσωπικότητα»… «Δεν είμαι το είδος του ανθρώπου που θα προσπαθήσει να δείξει ότι είναι “cool” και “trendy”. Σίγουρα έχω τη δική μου προσωπικότητα». Από αυτήν τη σύνοδο μπορούμε να κατανοήσουμε και την ιδιαίτερη αγάπη που έχει για το underground και avant-garde στοιχείο που τον διακρίνει, είτε αυτό αφορά τις κινηματογραφικές παραγωγές στις οποίες έχει παίξει, που αν και βραβευμένες δεν τύχαν της απήχησης στο κοινό, τις νεοσουρεαλιστικές και ασπρόμαυρες ταινίες που αρέσκεται να βλέπει ή τα κόμικς των παιδικών του χρόνων (αν και την σύνδεση με το παλιό την έχουμε και από τον Κρόνο στον Καρκίνο, στον 10ο), ακόμα και τις …φάρσες που σκαρώνει ακόμα και τώρα, στην ηλικία των 36.
Η διαίσθηση, η αντιληπτική του ικανότητα και το εις βάθος διερευνητικό στοιχείο του Σκορπιού σίγουρα θα τον βοήθησαν να καταλάβει ότι δεν μπορεί να καταφέρει όσα θέλει χωρίς την υποστήριξη και άλλων ατόμων ή χωρίς τη διατήρηση μιας υψηλού επιπέδου ηθικής και μιας αξιοπρεπούς ζωής, πράγμα που διακρίνουμε από την όψη τετραγώνου του Πλούτωνα με το MC του. Έτσι, δεν είναι περίεργο που δηλώνει πως «Ο κόσμος σε θέλει “τρελό”, έφηβο εκτός ελέγχου. Σε θέλει μέσα στη δυστυχία, ακριβώς όπως είναι αυτοί. Αυτό που θέλουν είναι να σε δουν να πέφτεις… Μα καλά, δεν θέλουν ήρωες-πρότυπα;» και «Επιμένω στη διατήρηση ενός επιπέδου. Κρατάω τον ίδιο τρόπο ζωής που είχα και πριν από 20 χρόνια. Βλέπω τους ίδιους που έβλεπα και τότε. Αλλά ξέρεις, ποιος νοιάζεται… Δεν πρέπει να σε καταβάλλει η μεγάλη δημοσιότητα», θέλοντας να καταστήσει σαφές ότι έχει αρχές και ηθική.
Φυσικά, οι όποιες απώλειες στον οικονομικό τομέα, που υποδεικνύονται από την χιαστί με τον Δία, αντισταθμίζονται (και με το παραπάνω) από τα εξάγωνα με τον Ποσειδώνα και τον Β.Δ., που του φέρνουν κέρδη από τον κόσμο του θεάματος.
Την ενασχόλησή του με το οικολογικό κίνημα μπορούμε να την διακρίνουμε αρχικά από την θέση του καλοπροαίρετου διδάσκαλου Δία στον Οίκο της προσφοράς και στο ζώδιο της ανιδιοτέλειας, τον 6ο και τους Ιχθείς αντίστοιχα. Από εκεί γεννιέται η διάθεσή του να ασχοληθεί με το αντικείμενο, αρχικά, και στη συνέχεια το τρίγωνό του με το MC του δημιουργεί και ένα ισχυρό αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, μια αίσθηση ότι θα πρέπει να αφιερώσει ένα μέρος της ζωής του πάνω σε ένα σκοπό που είναι χρήσιμος για τον κόσμο, διαδίδοντας τις ιδέες του και θεωρώντας άμεσα απορριπτέα κάθε σκέψη αποφυγής από αυτόν το σκοπό. Και το ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο σκοπός μάς το δείχνει ο κυβερνήτης τού απέναντι από τους Ιχθείς ζωδίου, ο Ερμής που βρίσκεται σε σύνοδο με τον πλανήτη της οικολογίας, τον Ουρανό. Ο Πλούτωνας από τον ωροσκόπο του δίνει τη δύναμη για να παλέψει για αυτό, ενώ και ο Κρόνος από τον 10ο συμβάλλει στην ανάπτυξη της ανάγκης συμμετοχής στα κοινά.
Βέβαια προκύπτει ένα ερώτημα: Πώς ένας τόσο γοητευτικός, συμπαθής, ταλαντούχος, με εισόδημα από κάθε ταινία τα 20 εκατομμύρια δολάρια, παρουσιάζεται αστρολογικά τόσο ανασφαλής, ενίοτε εμπαθής, σκληρός, εκρηκτικός και ύπουλος και πώς ενώ οι συμμαθητές του τον αποκαλούσαν «καθυστερημένο» δείχνει να είναι εύστροφος και ικανός να πετυχαίνει τόσο μεγάλους στόχους;
Κατ’ εμέ, το κλειδί το κρατάει ο Ποσειδώνας στον 3ο και το τετράγωνο που σχηματίζει με τον κυβερνήτη του 3ου τον Δία από το ζώδιο των Ιχθύων, που βρίσκονται δηλαδή σε αμοιβαία υποδοχή. Ο Ποσειδώνας στον 3ο μπορεί να δίνει ικανότητες ανάπτυξης του προφορικού λόγου, να είναι ό,τι πρέπει για καλλιτεχνικές δραστηριότητες και εμπνεύσεις, ενδεχομένως και να αυξάνει τις διεισδυτικές ικανότητες, αλλά από την άλλη δεν βοηθάει καθόλου στη …μελέτη, γεννά αδυναμία συγκέντρωσης και ενδεχομένως να συμβαίνουν πράγματα που το άτομο μπορεί να αδυνατεί να αντιληφθεί ότι συμβαίνουν. Πιο απλά, είναι στην …κοσμάρα του.
Λογικό κι επόμενο λοιπόν, ιδίως στα πρώτα του χρόνια, ο φίλος μας ο Λεονάρντο να μην γινόταν κατανοητός όχι μόνο από τον περίγυρό του στο σχολείο, αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό: «Ζούσα στο Χόλιγουντ και, τι ειρωνεία, δεν γνώριζα ότι μπορούσες, αν ήθελες να γίνεις ηθοποιός, να πας σε έναν ατζέντη για να σου κλείσει ένα ραντεβού για ακρόαση… Νόμιζα ότι το όλο θέμα διαπνεόταν από μια λογική μασονικής στοάς, σαν να μπορείς μόνο αν σε συνδέει μια γραμμή αίματος… Μετά ανακάλυψα πως δεν είναι έτσι και ότι το να γίνω ηθοποιός ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα και θα το έκανα για όλη μου τη ζωή».
Σε τετράγωνο όμως με τον Δία η φαντασία του Ποσειδώνα καλπάζει, σε απογειώνει και ενδέχεται να αποτελείς το εύκολο θύμα, όντας επιρρεπής σε εξαπατήσεις από τους άλλους. Φυσικά, αυτό είναι η μια εκδοχή. Η άλλη είναι να μπορεί το άτομο να υποδυθεί οιονδήποτε ρόλο, προκειμένου να παραπλανήσει αυτόν (ή αυτούς) που έχει απέναντί του. Και επειδή εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ομολογουμένως επιτυχημένο, κυρίως εμπορικά, ηθοποιό, μάλλον ισχύει το δεύτερο –τουλάχιστον από μια ηλικία και μετά. Η εκτίμηση, λοιπόν, είναι ότι ο Λεονάρντο ντι Κάπριο καταφέρνει και κρύβει από όλο τον κόσμο το πόσο ευαίσθητος και ανασφαλής είναι, το πόσο ανάγκη έχει από τις σχέσεις με τους άλλους, το πόσο αγωνίζεται να βρει την ισορροπία μέσα του, αλλά και το πόσο …επικίνδυνος μπορεί να γίνει, χάρη στην ικανότητά του να προβάλλει έναν άλλο εαυτό, αυτόν του πείσμωνα και του δυναμικού, του διαφορετικού, προτάσσοντας τα στοιχεία του Ουρανού και του Ερμή.
Ένα άλλο στοιχείο που χρωματίζει βαριά τον συναισθηματικό του κόσμο είναι και το μεγάλο τρίγωνο του Νερού που σχηματίζεται με τους Άρη-Δία στη βάση και το MC στην κορυφή. Μπορεί να δημιουργεί καλές προοπτικές για το είδος της καριέρας που ακολουθεί, μπορεί να προδιαθέτει για εύνοια στον οικονομικό τομέα, ιδίως με τον τονισμένο Σκορπιό, και ίσως να είναι σχετικά ασθενές (επειδή δεν συμμετέχουν είτε ο Ήλιος είτε η Σελήνη, αλλά και επειδή η ανοχή της όψης με το MC είναι μέσα στα όρια αλλά κάμποση), αλλά δεν παύει να είναι και το πλέον στρυφνό είδος μεγάλου τριγώνου αναφορικά με τη διαχείρισή του.
Το δυσκολότερο ζήτημα με αυτό το μεγάλο τρίγωνο είναι ότι ο κάτοχός του προσπαθεί να πείσει όχι μόνο τους άλλους αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό ότι δεν έχει ανάγκη από τα συναισθήματα, με αποτέλεσμα να οδηγείται σε συναισθηματική απομόνωση και κυκλοθυμία, ενδεχομένως και τριγμούς στην βάση της διανοητικής του σταθερότητας. Η σύνοδος του Ερμή από τον 12ο με τον εκκεντρικό και ιδιόρρυθμο Ουρανό στον 1ο του Λεονάρντο εύκολα μπορεί να μας βάλει σε υποψίες, εκτός και αν δεχθούμε ότι καταφέρνει να διοχετεύει όλη αυτήν τη συναισθηματική και ιδιόμορφη λάβα που ρέει από τα βάθη της ψυχής και του μυαλού στους ρόλους του και έτσι να βρίσκει τη γαλήνη και την ισορροπία που διαρκώς αναζητά.
Το σύνολο σχεδόν των μέχρι τώρα χαρακτήρων που ενσάρκωσε αφορούσε είτε ψυχικά διαταραγμένους, είτε ήρωες που το παρελθόν τούς στοίχειωνε το σήμερα, τυχοδιώκτες, τραγικούς ήρωες και κοινωνικά απόβλητα, πάντα με μια ισχυρή δόση αναζήτησης ή βαθιάς ανάλυσης. «Μπορείς να είσαι ένας ματαιόδοξος σταρ του σινεμά, μπορείς όμως και να φωτίζεις τις μύχιες πλευρές του ανθρώπινου χαρακτήρα», έχει δηλώσει, όπως και ότι «όσο πιο “άρρωστος” είναι ο χαρακτήρας που υποδύομαι, τόσο καλύτερα αποδίδω»…
Δημήτρης Μέλλος