Θελκτικό Σύμπαν

Πρόσφατα, γνώρισα έναν πελάτη στο ωροσκόπιο του οποίου, ο Άρης κατείχε μια ιδιαίτερα εξέχουσα θέση, ακριβώς στην ακμή του 4ου οίκου (ο τομέας στο ωροσκόπιο που σχετίζεται με το σπίτι και την οικιακή ζωή). Κατά την διάρκεια της συζήτησής μας, ο νεαρός άνδρας ανέφερε ένα περίεργο γεγονός το οποίο συνέβη την ώρα της γέννησής του: την στιγμή ακριβώς που η μητέρα του βρισκόταν στο νοσοκομείο στο τελευταίο στάδιο του τοκετού, ξέσπασε μια μικρή φωτιά στο σπίτι τους προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές σε ένα από τα υπνοδωμάτια. Έμοιαζε με μια περίεργη συγχρονικότητα -λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη «φλογερή» διάταξη των στοιχείων του χάρτη του την συγκεκριμένη στιγμή όπως επίσης και τον προοδευμένο χάρτη της αναταραχής στο σπίτι που περιέγραψε το άτομο, καθώς συνέβαινε σε πολλές περιπτώσεις στην ζωή του.

Στη διάρκεια της πολυετούς μου έρευνας για τις διαφορετικές όψεις του συμβολισμού και της συγχρονικότητας, συνάντησα πολλές τέτοιες ιστορίες μέσα από τις συζητήσεις μου με πελάτες καθώς από ποικίλες ιστορικές πηγές. Για παράδειγμα, είναι γνωστό ότι πολλές παραδοσιακές κουλτούρες των ιθαγενών της Αμερικής έδιναν μεγάλη προσοχή στα σημάδια ή στα σύμβολα που βρίσκονταν στο περιβάλλον κατά τη στιγμή της γέννησης ενός παιδιού. Συνεπώς, εάν ένα παιδί γεννιόταν την στιγμή που τύχαινε να περνάει ένα ελάφι, τότε σ’ αυτό το παιδί μπορεί να έδιναν το όνομα “Το ελάφι που τρέχει”, με την πεποίθηση ότι η προσωπικότητα αυτή θα αναπτυσσόταν για να εκφράσει ποιότητες ταχύτητας ή χάρης.

Ή, κατά την Θιβετιανή παράδοση, εάν συνέβαινε ένας μεγάλος σεισμός την στιγμή της γέννησης ενός παιδιού, θα μπορούσαν να το εκλάβουν ως σημάδι πως το άτομο αυτό, θα τύχει, κατά κάποιον τρόπο, σπουδαίας ή παράξενης μοίρας και ομοίως θα “ταρακουνήσει” τον κόσμο. Στην κλασική ιστορία της Δύσης αναφέρονται παρόμοια σύμβολα ή οιωνοί που συνόδευαν τις γεννήσεις μορφών όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας. Πράγματι, ήταν ελάχιστες οι παραδοσιακές κουλτούρες, οι οποίες δεν έδιναν μεγάλη έμφαση σε τέτοιου είδους σύμβολα ή “συμπτώσεις” σχετικές με την γέννηση ανδρών και γυναικών.

Στην Αστρολογία παραδοσιακά, υποτίθεται ότι τέτοιου είδους σημάδια αντανακλούν το πεπρωμένο ή τους χαρακτήρες των εμπλεκόμενων ατόμων, με ή χωρίς να ληφθούν υπ’ όψιν οι ουράνιοι σχηματισμοί της δεδομένης στιγμής. Προσεγγίζοντας, με αυτό τον τρόπο, την περίπτωση του πελάτη μου, οποιοσδήποτε εσωτεριστής θα είχε αμέσως αναγνωρίσει μια πολύ σημαντική πτυχή στην ζωή αυτού του ανθρώπου, απλά και μόνο κοιτώντας τα σύμβολα που υπήρχαν στο περιβάλλον την ώρα της γέννησής του, στην συγκεκριμένη περίπτωση τα “σύμβολα του Άρη”. Ακόμη και αν ο έναστρος ουρανός προσφέρει έναν βαθυστόχαστο χάρτη της ψυχής και του πεπρωμένου κάθε ατόμου, δεν είναι ο μοναδικός διαθέσιμος χάρτης μέσα στο συμβολικό τοπίο του περιβάλλοντός μας.

Τέτοιου είδους παραδείγματα, πιστεύω ότι ανοίγουν ένα παράθυρο σε μια σημαντική, αν και συχνά υπερτονισμένη διάσταση της αστρολογίας και μας προσκαλούν να αναθεωρήσουμε ένα παλιό ερώτημα: Πως δουλεύει η αστρολογία; Εάν όντως υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στα ουράνια σώματα και στις ζωές των όντων πάνω στη Γη, ποιος είναι ο συγκεκριμένος μηχανισμός που εμπλέκεται; Την τελευταία χιλιετία προτάθηκαν ποικίλες και διαφορετικές θεωρίες που εξηγούσαν τις βαθύτερες διεργασίες της αστρολογίας. Πολύ απλά μπορούμε να τις ταξινομήσουμε σε δύο βασικές ομάδες: τις αιτιώδεις ή “αναγκαίες” και τις μη-αιτιώδεις ή συγχρονιστικές εξηγητικές θεωρίες

Σύμφωνα με το αιτιώδες μοντέλο, οι άνθρωποι επηρεάζονται, υπό την έννοια μιας ενέργειας ή δύναμης που μεταβιβάζεται από τα ουράνια σώματα στα γήϊνα όντα. Μερικοί το συνδέουν με μια ήδη γνωστή δύναμη όπως η ηλεκτρομαγνητική ή η βαρύτητα. Για παράδειγμα, ο αστροφυσικός Percy Seymour γράφει για τον σύνθετο τρόπο αλληλεπίδρασης του Ηλιακού μας συστήματος με τα γεωμαγνητικά πεδία της Γης: “Ολόκληρο το ηλιακό σύστημα παίζει μια μουσική συμφωνία στο μαγνητικό πεδίο της Γης… Όλοι μας είμαστε γενετικά “συντονισμένοι” να λαμβάνουμε έναν διαφορετικό συνδυασμό μελωδιών από την συμφωνία”. [1] Για άλλους αυτή η αιτιώδης δύναμη συνιστά κάποια φυσική ενέργεια, η οποία δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη επιστημονικά, ίσως παραφυσικής ή απόκρυφης ποιότητας όπως πίστευαν οι Μάγοι-Φιλόσοφοι της Αναγέννησης σαν τον Cornelius Agrippa. Σε κάθε περίπτωση, τόσο οι επιστημονικές, όσο και οι θεωρίες των μάγων πιστεύουν ότι αυτές οι ουράνιες δυνάμεις ενεργούν πάνω στους ανθρώπους με τον κλασικό μηχανισμό του αιτίου-αποτελέσματος.

Από την άλλη μεριά, η μη-αιτιώδης ή συγχρονιστική ερμηνεία θεωρεί ότι το μυστικό της αστρολογικής επιρροής δεν θα βρεθεί ποτέ ολοκληρωτικά σε καμιά μηχανιστική εξήγηση αιτίου – αποτελέσματος παρά μόνο σε σχέση με μια πιο ολιστική θεώρηση του σύμπαντος, η οποία βλέπει όλα τα φαινόμενα ενσωματωμένα σε ένα βαθύ, αλληλοσυνδεόμενο πλέγμα. Σύμφωνα με συγγραφείς όπως ο Dane Rudhyar και η H. P. Blavatsky, οι πλανητικοί σχηματισμοί την στιγμή της γέννησης ενός ατόμου δεν δίνουν συγκεκριμένα γνωρίσματα ή ευαισθησίες, έστω και αν αποτελούν αντανάκλασή τους. Χρησιμοποιώντας την ορολογία του Carl Jung, η χρονική ταυτοσημία των ουράνιων και γήινων γεγονότων είναι μια “νοηματική σύμπτωση”, όπου η θέση των πλανητών και η ζωή των ατόμων αντιπροσωπεύουν αλληλέγγυες εκφράσεις του ίδιου υποκρυπτόμενου και μεστού νοήματος σχεδίου.

Σε αυτό το άρθρο θα δώσουμε μεγαλύτερη σημασία στην ιδέα, ότι η αστρολογία είναι πράγματι συγχρονιστική αλλά με μια παραποίηση. Ο “μηχανισμός” της αστρολογίας μπορεί με ακρίβεια να περιγραφεί ως συμβολισμός μέσω του οποίου τα ουράνια γεγονότα συνδέονται όχι μόνο μη-αιτιωδώς, με γήινα συμβάντα αλλά έχουν ενσωματώσει τις συμβολικές διαστάσεις και έννοιες, πέρα από τις επιφανειακές τους εμφανίσεις.

Σαν απόδειξη αυτού του σημείου, σκεφτείτε το γεγονός ότι, οι αναρίθμητες τεχνικές και θεωρίες που έχουν χρησιμοποιηθεί από αστρολόγους, είναι, στην πλειονότητα τους, εντελώς συμβολικής φύσης, με λίγη έως ανύπαρκτη βάση στην εμπειρική πραγματικότητα. Παρακάτω παρουσιάζονται μερικά από τα παραδείγματα αυτής της εικόνας σύμφωνα με την δεσπόζουσα αστρολογική ιδέα:

• Οι αστρολόγοι πίστευαν ότι, το πολύπλοκο πλέγμα των κρυμμένων ανταποκρίσεων συνδέει τα διαφορετικά πεδία της ζωής μας με τρόπο ποιοτικά βαθιά μεταφορικό και αρχετυπικό.
• Ο, οπωσδήποτε, περίπλοκος διαχωρισμός των οίκων και των ζωδιακών κύκλων, ιδιαίτερα σε δώδεκα τμήματα, προτείνει ένα αρχέτυπο παρά μια πρακτική βάση (γιατί όχι οχτώ; Έξι; Ή πιο λογικά τέσσερα τμήματα; ).
• Η κλασική μέθοδος των προόδων που βασίζεται στον τύπο -μια μέρα για κάθε έτος- της κίνησης των πλανητών από την θέση που βρίσκονταν την ώρα της γέννησης.
• Η τεχνική της ωριαίας αστρολογίας με την οποία τα ωροσκόπια προβλέπουν φαινομενικά απροσδιόριστα θέματα , όπως ερωτήσεις ή ακόμη και ιδέες.
• Η ενασχόληση του αστρολόγου με τους τοποθετημένους κάτω από τον ορίζοντα πλανήτες, κατά την κατάρτιση του ωροσκοπίου. Για κάθε μοντέλο που βασίζεται στην θεωρητική δύναμη, τέτοιου είδους περίπλοκες επιρροές (οι περισσότερες περιορίζονται στο ελάχιστο με τους εξωκρόνιους πλανήτες όπως τον Πλούτωνα ή τον Ποσειδώνα) λογικά θα έμοιαζαν να σκιαγραφούνται από την συμπαγή μάζα της Γης, ενώ αντιθέτως στο συμβολικό μοντέλο τέτοιου είδους παράγοντες προσλαμβάνουν βαθύτερα κρυμμένες νοηματικές διαστάσεις.
• Ο μεγάλος πίνακας των αφηρημένων (θεωρητικών) σημείων και των “κλήρων” με τα οποία ασχολούνται οι Αραβικές, Βεδικές και ορισμένες Δυτικές σχολές αστρολογίας προήλθαν από τους μαθηματικούς/ συμβολικούς ορισμούς παρά από την εμπειρική παρατήρηση.

Σαν τελευταίο παράδειγμα αυτής της συμβολικής διάστασης της αστρολογίας, ας κοιτάξουμε την ευρύτατα χρησιμοποιούμενη αστρολογική θεωρία της ανάδρομης πορείας. Για παράδειγμα, ένας πλανήτης σαν τον Ερμή λέγεται ότι είναι “ανάδρομος” όταν εμφανίζεται, σε σχέση με τη Γη, να κινείται αντίθετα στο ουράνιο μονοπάτι του. Στην πραγματικότητα, φυσικά, ο Ερμής ταξιδεύει στην τροχιά του γύρω από τον Ήλιο όπως ακριβώς κάνει και η Γη.

Ωστόσο, με τον ίδιο τρόπο που ένα ταχύτερο τρένο όταν προσπερνά ένα άλλο, αυτό φαίνεται να κινείται ανάποδα ενώ στην πραγματικότητα συνεχίζει να κινείται εμπρός κατά μήκος της πορείας του με σταθερή ταχύτητα, έτσι και η αντίθετη κίνηση του Ερμή είναι μια αντιληπτική παραίσθηση που προκαλείται από την θέση του εν σχέση με την πιο αργή τροχιά της Γης.

Όταν η κίνηση του Ερμή γίνεται κατά ορισμένες χρονικές περιόδους ανάδρομη για μερικές εβδομάδες, στο διάστημα αυτό η έναρξη επαγγελματικών συμβολαίων μοιάζει να παρουσιάζει επιπλοκές, η επικοινωνία ίσως να βαλτώνει και να εμφανίζονται δυσκολίες τεχνικής φύσης. Φυσικά, οι περισσότεροι σύγχρονοι αστρολόγοι παίρνουν τα μέτρα τους για το ενδεχόμενο περισσότερων θετικών συνεπειών που συνοδεύουν επίσης τις ίδιες περιόδους, παρόλο που σε γενικές γραμμές θεωρούνται ότι εμπλέκονται με κυρίως με ψυχολογικές παρά πνευματιστικές εμπειρίες

Παρόλο που οι επιδράσεις της ανάδρομης πορείας του Ερμή είναι δυνατόν να παρατηρηθούν και προέρχονται από την προσωπική εμπειρία κάποιου, το μοντέλο του αιτίου – αποτελέσματος, ή της δύναμης, πιθανότατα δεν μπορεί να εξηγήσει την αιτία του πράγματος. Προφανώς είναι ανόητο να προβαίνει κάποιος σε εικασίες για “εφεδρικές ακτίνες” ή για άλλες εκπορεύσεις που προέρχονται από τον ίδιο πλανήτη, αφού το φαινόμενο της “ανάδρομης πορείας” δεν έχει καμία σχέση με την παρατηρούμενη κατάσταση του Ερμή.

Αντιθέτως, η αστρονομική “αντίθετη πoρεία” του Ερμή μπορεί να κατανοηθεί αποτελεσματικότερα σαν μεταφορά για ανθρώπινες καταστάσεις, η οποία υφίσταται μόνο σε σχέση με την φαινομενολογική δυναμική των παρατηρητών στη Γη.

Στην περίπτωση αυτή, όπως πρότεινε η Shelly Trimmer, η αστρολογία ορίζεται καλύτερα ως, αστρονομία που ερμηνεύεται μέσω συμβόλων. Η αστρολογία χρησιμοποιεί τα ίδια θεμελιώδη στοιχεία με την αστρονομία αλλά προσδίδει μια συμβολική ή ποιοτική διάσταση η οποία απουσιάζει από τον συμβατικό επιστήμονα. Όπως, για παράδειγμα, έχουν παρατηρήσει οι αστρονόμοι, ο Δίας είναι απλώς ένας μεγάλος πλανήτης με αέρια μάζα και συγκεκριμένες μετρήσιμες ιδιότητες που κινείται με συγκεκριμένη ταχύτητα και σε συγκεκριμένη τροχιά.

Ωστόσο, για τους αστρολόγους ο Δίας συμβολίζει ένα συγκεκριμένο σύνολο ιδιοτήτων : επέκταση, ευθυμία, υπερβολή, εξερεύνηση, πνευματική μάθηση. Αυτή η ερμηνεία δεν μπορεί να γίνει κατανοητή με αυστηρά πειραματικά και επιστημονικά μέσα. Ακόμα και αν ταξίδευε κάποιος σ’ αυτόν τον πλανήτη και συνέλεγε δείγματα των αερίων του και μετρούσε τα ενεργειακά του πεδία και πάλι δεν θα ήταν δυνατόν να απομονώσει τη συμβολική σημασία που αποδίδουν στον πλανήτη οι αστρολόγοι. Η αστρολογική ερμηνεία απαιτεί μια αλλαγή στην αντίληψη, μια μορφή μεταφορικής γνώσης.

Εν τούτοις, πρέπει να υπερβούμε αυτό το, ζωτικής σημασίας, βήμα. Το υπόβαθρο της αστρολογικής κοσμοθεωρίας δεν εξετάζει μόνο τους πλανήτες αλλά και το σύνολο του αντικειμενικού κόσμου μέσα από το πρίσμα του νοηματικά επιφορτισμένου συμβολισμού. Για τους συμβολιστές, τα ουράνια σώματα είναι απλώς τα νήματα μέσα στο μεγάλο χαλί των σχέσεων. Όπως έγραψε ο Emerson, “οι μυστικές αναλογίες δένουν μεταξύ τους τα πιο μακρινά μέρη στη Φύση, όπως η ατμόσφαιρα ενός καλοκαιρινού πρωϊνού που είναι γεμάτη από αμέτρητες διάφανες κλωστούλες, που τρέχουν παντού, φανερωμένες από τις ακτίνες του ήλιου που ανατέλλει”. [2] Eτσι, όταν γεννιέται ένα παιδί, ο συμβολιστής μπορεί να βρει παντού, σημαντικά ίχνη που καταδεικνύουν άμεσα τον χαρακτήρα του παιδιού και την μοίρα του – στο πέταγμα των πουλιών, στην κίνηση των σύννεφων και σε άλλα φυσικά σημάδια και οιωνούς, σε συμπτώσεις και γεγονότα από την ζωή των γονέων και της κοινότητας, σε πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, όπως επίσης στη θέση των άστρων και των πλανητών τη στιγμή της γέννησης.

Ο νεοπλατωνικός μυστικιστής φιλόσοφος Πλωτίνος, ο οποίος συχνά παρερμηνεύεται εξαιτίας της κριτικής του για την αστρολογία, απηχεί αυτή την αντίληψη. Στην Εννεάδα ΙΙ. [3], το κυριότερό του δοκίμιο με αντικείμενο την αστρολογία, ο Πλωτίνος κριτικάρει την υπερ-απλουστευμένη κατανόηση του αστρολογικού μηχανισμού που υποστηρίζει ότι τα άστρα “προκαλούν” καταστάσεις που συμβαίνουν στη Γη.

Ο Πλωτίνος μάλλον αμφισβητεί την επιρροή των άστρων στη φιλοσοφία της συμπαντικής ενότητας. Από τη στιγμή που όλα τα πράγματα προέρχονται από τον Έναν, τη Θεϊκή Πηγή, τα πάντα είναι συντονισμένα ή “αλυσοδεμένα” μεταξύ τους με περίπλοκο τρόπο, επομένως είναι “σημειοδότες” το ένα του άλλου στο ρυθμισμένο από το Ανώτατο Ον σχέδιο – όπου τα άστρα δεν μετέχουν λιγότερο από τα πουλιά ή τα άλλα φαινόμενα. Όπως έγραψε ο Πλωτίνος : “Ο σοφός άνθρωπος είναι εκείνος που μέσα σε κάθε αντικείμενο μπορεί να διαβάσει ένα άλλο”. [3] Με άλλα λόγια, τα άστρα και οι πλανήτες έχουν την ίδια σημασία όπως ακριβώς και κάθε άλλο πράγμα ή γεγονός, και τα πάντα συμμετέχουν ισότιμα στο μεγαλείο της τάξης του σύμπαντος. Όπως αναφέρει κάπου αλλού ο Πλωτίνος, για να σκεφτεί κάποιος πως κάθε τι είναι πραγματικά τυχαίο ή συγκυριακό αποτέλεσμα, θα πρέπει να απομακρυνθεί πολύ από την γνώση της Θεϊκής Ενότητας.

Με δεδομένο αυτό το φιλοσοφικό πλαίσιο, οι ερωτήσεις που αφορούν στο “μηχανιστικό μοντέλο” μοιάζουν ακατάλληλες. Θα ρωτούσε ποτέ ο ιθαγενής σαμάνος που βαφτίζει το παιδί «Γοργόφτερο Αετό» εξαιτίας του μεγάλου πτηνού που έκανε κύκλους πάνω από χωριό τη στιγμή της γέννησης, ποια μορφή δύναμης εκπορεύτηκε από τον αετό στο παιδί, επιδρώντας στην προσωπικότητα, τα βιολογικά χαρακτηριστικά του και το πεπρωμένο του; ‘Η, με ποια μέσα μεταφέρεται αυτή η δύναμη, ή την ακριβή της ταχύτητα;

Από αυτές τις ερωτήσεις, χρησιμότερη θα ήταν η εκτίμηση των θαυμάτων της δημιουργίας, εντός της οποίας λαμβάνουν χώρα αυτοί οι συγχρονισμοί, και των οποίων το καθεαυτό νόημα εκφράζεται με τόσους διαφορετικούς και πολυδιάστατους τρόπους, όχι μόνο μέσω των πλανητών και των ανθρώπων αλλά και των ζώων, του καιρού, των χρωμάτων, των φυσικών τοπίων , εν ολίγοις κάθε αντιληπτού αντικειμένου, μεγάλου και μικρού.

Όπως έγραψε ο Πλωτίνος “τα πάντα πρέπει να είναι αλυσοδεμένα, και η συμπάθεια και η ομοιότητα που περιέχονται σε κάθε στενά συνδεδεμένο οργανισμό πρέπει να προϋπάρχει στο “Oλον” [4] Η ερώτηση, επομένως, για την επιρροή των πλανητών πάνω στους ανθρώπους, υποκρύπτει μια ουσιώδη παρανόηση, εφόσον οι πλανήτες καθεαυτού είναι απλά και μόνο οι όψεις μιας μεγαλύτερης εικόνας, κάθε στοιχείο της οποίας συγχρονίζεται με το άλλο σε μια απορρέουσα αμοιβαία συμφωνία νοημάτων.

Μια τελευταία αναλογία θα μπορούσε να αποσαφηνίσει αυτό το σημείο. Ας φανταστούμε ένα θεατρικό έργο στο οποίο ο πρωταγωνιστής αφυπνίζεται από μια αλήθεια που την έκρυβε από τον εαυτό του για πολύ καιρό. Ο συγγραφέας περιέγραψε την σκηνή της σημαντικής ανακάλυψης συνοδεύοντάς την με την αναπαράσταση της εικόνας του Ηλιου να ανατέλλει πίσω από τη σκηνή- ένα δραματουργικό τέχνασμα που συμπληρώνει την αλλαγή της προσωπικότητας που βιώνεται από τον πρωταγωνιστή.

Τώρα, πως θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε την σχέση ανάμεσα στην ανατολή του ήλιου και στην ψυχολογική αλλαγή του ήρωα; Υπάρχουν, άραγε, μυστικές ακτίνες που εκπορεύονται από τον ψεύτικο Ήλιο προς τον ήρωα, τις οποίες θα μπορούσε να μετρήσει ένας επιστήμονας; Yπάρχει κάποιο ενεργειακό πεδίο που δημιουργείται ανάμεσα στους ηθοποιούς που υποδύονται τους χαρακτήρες πάνω στην σκηνή ή μεταξύ των αντικειμένων που συναπαρτίζουν το όλο σκηνικό; Προφανώς όχι. Και όμως, υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στην ψυχολογική θέση του ήρωα και της φαινομενικής αλλαγής – αλλά είναι περισσότερο συμβολική παρά αιτιώδους μορφής. Κάθε στοιχείο της ιστορίας αποκαλύπτεται μέσα σε ένα μεγαλύτερο νοηματικό πλαίσιο και είναι δυνατόν να ερμηνευτεί μόνο σε σχέση με ένα υπερβατικό ή “εμπλεκόμενο” πεδίο αναφοράς – την δραματική πλοκή που συνέλαβε το μυαλό του σεναριογράφου.

Εδώ, όπως στην αστρολογία, το νόημα προσεγγίζεται μόνο μέσα από το πρίσμα της συμβολικής κατανόησης. Η εμπειρία κάθε ατόμου είναι ένα μοναδικό και πολύ προσωπικό πλαίσιο κατανόησης. Τα φαινομενικά άσχετα γεγονότα της ζωής, που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων, τις θέσεις των άστρων και των πλανητών στον ουρανό κατανοούνται καλύτερα ως στοιχεία που απορρέουν αμοιβαία από ένα μεγαλύτερο νοηματικό πεδίο – το αρχέτυπο σχέδιο της ζωής και της συνείδησης , όπως αντανακλάται στο ωροσκόπιο.

Συνεπώς, η αστρολογική κοσμοθεωρία είναι αυτή κατά την οποία η ζωή κάθε ανθρώπου αναγνωρίζεται σαν ένα ζωντανό βιβλίο συμβόλων το οποίο θα ξεκλειδώσει το κλειδί της μεταφορικής γνώσης. Όπως κάποιο είδος “φαντασίωσης”, ο κόσμος κάθε ατόμου είναι ένα αρχέτυπο δράμα που περιέχει πολλαπλά επίπεδα συντονισμού και διασυνδέσεων, κωδικοποιημένες πληροφορίες για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

Γι΄ αυτό το λόγο, χρησιμοποιώντας την περίφημη φράση του Muriel Rukeyser, το αστρολογικό σύμπαν, είναι, πράγματι, μία σύνθεση ιστοριών και όχι ατόμων, η οποία κατανοείται καλύτερα με τα μάτια του ποιητή παρά με τα επιστημονικά εργαλεία. Όπως τα ηλιακά συστήματα με την μεγαλειώδη διάταξη γύρω από τον αχανή γαλαξία, έτσι και όλες οι ατομικές ιστορίες φωλιάζουν μέσα σε μεγαλύτερες, τα ευρύτερα νοηματικά πλαίσια, όπου κάθε επίπεδο παρέχει μια μεγαλύτερη και βαθύτερη διάσταση στο νόημα του προσωπικού ονείρου, το ατομικό ωροσκόπιο.

Παρόμοια με τις “περίπλοκες αλληλεξαρτήσεις” του Ezekiel, το αστρολογικό σύμπαν είναι ένα απέραντο δίκτυο αύξουσας ιεραρχίας, όπου κάθε αντικειμενική πλεονεκτική θέση αποδίδει μια πιο σύνθετη κοσμοθεωρία, η οποία είναι εύστοχη και αληθινή για εκείνο το επίπεδο. Ο Emerson έγραψε: “A subtle chain of countless rings”, “the next unto the farthest brings…” (Μια περίπλοκη αλυσίδα αναρίθμητων κρίκων”, “το επόμενο φέρνει το απώτατο…”). [5] Οπως πρότειναν οι μυστικιστές, ίσως όλα τα προσωπικά δράματα να συγκλίνουν σε ένα ανώτατο κομβικό σημείο βαρυσήμαντου νοήματος, με διάφορα ονόματα όπως, Υπέρτατη Αρχή του Ταοϊσμού (Τao), Βράχμα (Brahma), ο Κοσμικός Οραματιστής (Cosmic Dreamer), το Θεμέλιο της Yπαρξης (Ground of Being) ή απλά το Απόλυτο (Absolute). Σε αυτό το κεντρικό σημείο, μια μεγαλειώδης συνείδηση κρατάει το θελκτικό σύμπαν σε ισορροπία. Όπως το διατύπωσε ο γερμανός φιλόσοφος Σοπενχάουερ πριν από έναν αιώνα:

Είναι ένα απέραντο όνειρο, το οποίο ονειρεύεται καθένας μας ατομικά, αλλά με τέτοιον τρόπο ώστε όλοι οι ήρωες ονειρεύονται επίσης. Γι αυτό το λόγο τα πάντα διασυνδέονται και εναρμονίζονται με τα πάντα. [6]

Παραπομπές και Αναφορές
1. Percy Seymour, Astrology: The Evidence of Science (Luton Beds, England: Lennard Publishing, 1988), 13.
2. Ralph Waldo Emerson, The Complete Writings, Vol. II (New York, William H. Wise, 1929), 949.
3. Plotinus, The Enneads, Μεταφρασμένο από τον Thomas MacKenna. (Burdett, NY: Larson Publications, 1992) Ennead II. 3.7, 108-109.
4. Ibid, pg. 109.
5. Ralph Waldo Emerson, “Nature,” The Complete Writings, Vol. II (New York, William H. Wise, 1929), 913.
6. Αrthur Schopenhauer, παρατιθέμενο από τον Joseph Campbell, The Masks of God, vol. IV: Creative Mythology, (New York: Viking Press, 1968), 344.

Ο Ray Grasse είναι συγγραφέας, συντάκτης και καθηγητής. Εργάστηκε για 10 χρόνια στις ομάδες σύνταξης των Quest Books και Quest magazine, ενώ είναι συνεργάτης συντάκτης του περιοδικού The Mountain Astrologer από το 1998. Η προσωπική του ιστοσελίδα είναι η Ray Grasse.
Το βιβλίο του “The Waking Dream” εκδόθηκε από τις εκδόσεις by Quest Publications το 1996. Η Patricia Barlow το σχολίασε ως “το καλύτερο βιβλίο για τα ζητήματα εσωτερισμού, που τονίζει την έννοια της συγχρονικότητας του Carl Jung”. Το βιβλίο του “Signs of the Time” εκδόθηκε από τις εκδόσεις Hampton Roads το 2002, ρίχνοντας μία βαθειά ματιά στα χαρακτηριστικά της Εποχής του Υδροχόου.
Έχει συμμετάσχει σε πολλές ανθολογίες, όπως: “Karma: Rhythmic Return To Equilibrium” (Quest Books, 1990), “Eastern Systems For Western Astrologers” (Weiser, 1997), “The Astrology of Film” (iUniverse, 2005), and “Issues and Ethics” (The Academy of Astro-Psychology, 2005). Τα άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες: Magical Blend, NCGR Journal, The Mountain Astrologer, Welcome to Planet Earth και The Quest. Ο Grasse έλαβε το πτυχίο σκηνοθεσίας από το Art Institute of Chicago (1974), υπό την επίβλεψη των Stan Brakhage και John Luther-Scofill, σημαντικών προσώπων στην πειραματική σκηνοθεσία. Έχει μελετήσει με τη βοήθεια πολλών δασκάλων τις παραδόσεις της Kriya Yoga και Zen, ενώ το 1988 δίδαξε yoga στο Canyon Ranch Resort στο Tucson της Arizona, όπου ανάμεσα στους μαθητές του ήταν και γνωστές προσωπικότητες από τον χώρο των επιχειρήσεων και της ψυχαγωγίας. Εχει δώσει σε διεθνές επίπεδο διαλέξεις σχετικά με την αστρολογία, τη συγχρονικότητα, τον διαλογισμό, την ύπνωση, ενώ ασκεί ενεργά την αστρολογική τέχνη.

Συγγραφέας:Ray Grasse

Μετάφραση – απόδοση: Ευδοκία Ξεφτέρη