Η σύνοδος Κρόνου και Ποσειδώνα ανήκει στις μεγάλες κοσμικές συναντήσεις που δεν περιορίζονται σε ατομικές εμπειρίες, αλλά αφήνουν αποτύπωμα στην ίδια την Ιστορία. Οι δύο πλανήτες συναντώνται περίπου κάθε τριάντα έξι χρόνια και κάθε τέτοια συνάντηση συμπίπτει με περιόδους βαθιάς αποδόμησης παλαιών συστημάτων, ιδεολογιών και συλλογικών βεβαιοτήτων. Δεν πρόκειται για στιγμιαία γεγονότα, αλλά για πολυετείς μεταβάσεις, κατά τις οποίες ο κόσμος αλλάζει κατεύθυνση, συχνά μέσα από κρίση, σύγχυση και απώλεια προσανατολισμού.

Η επερχόμενη σύνοδος κορυφώνεται στις 20 Φεβρουαρίου 2026, στις 0°45΄ του Κριού, ένα σημείο εξαιρετικής σημασίας, καθώς βρίσκεται στην αρχή του ζωδιακού κύκλου. Η θέση αυτή δεν αφορά απλώς ένα νέο κεφάλαιο, αλλά την ίδια τη γέννηση μιας νέας κοσμικής αφήγησης. Όταν ένας τόσο βαρύς και ιστορικός πλανητικός κύκλος ξεκινά από το μηδέν του ζωδιακού, η ανθρωπότητα δεν καλείται απλώς να προσαρμοστεί, αλλά να επαναπροσδιορίσει τι σημαίνει δράση, ευθύνη και όραμα.

Για να κατανοήσουμε τη βαρύτητα αυτής της συνόδου, αξίζει να στραφούμε στο παρελθόν. Η προηγούμενη σύνοδος Κρόνου–Ποσειδώνα πραγματοποιήθηκε το 1989 στον Αιγόκερω, μια χρονιά που έμεινε ιστορική για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του διπολικού κόσμου. Εκείνη την περίοδο, ένα ολόκληρο ιδεολογικό οικοδόμημα, που για δεκαετίες παρουσιαζόταν ως ακλόνητο, διαλύθηκε σχεδόν απότομα. Ο Κρόνος, πλανήτης των δομών και των κρατικών μηχανισμών, συναντήθηκε με τον Ποσειδώνα, πλανήτη των ιδεολογιών και των συλλογικών οραμάτων, αποκαλύπτοντας ότι το σύστημα δεν μπορούσε πλέον να στηριχθεί στην ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας του.

Αν πάμε ακόμη πιο πίσω, στη σύνοδο του 1952 στον Ζυγό, συναντάμε μια άλλη κομβική ιστορική περίοδο, με την αναδιάρθρωση των διεθνών συμμαχιών μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την προσπάθεια διαμόρφωσης νέων ισορροπιών. Και εκεί, η σύνοδος συνοδεύτηκε από έντονη αβεβαιότητα, αλλά και από τη γέννηση νέων θεσμών που στόχευαν –τουλάχιστον θεωρητικά– στη συνεργασία και την ειρήνη.

Αυτό που επαναλαμβάνεται σε κάθε σύνοδο Κρόνου–Ποσειδώνα είναι ένα μοτίβο: η κατάρρευση ενός συλλογικού ονείρου που έχει αποκοπεί από την πραγματικότητα και η αναγκαστική αναζήτηση ενός νέου αφηγήματος. Ο Ποσειδώνας διαλύει τα πέπλα της πλάνης, ενώ ο Κρόνος απαιτεί να χτιστεί κάτι νέο, αυτή τη φορά με όρους αντοχής και ευθύνης.

Η σύνοδος του 2025–2026 διαφοροποιείται ριζικά από τις προηγούμενες, όχι μόνο λόγω της θέσης της στο 0° Κριού, αλλά και λόγω του ιστορικού πλαισίου στο οποίο λαμβάνει χώρα. Ο κόσμος εισέρχεται ήδη σε αυτή την περίοδο έχοντας βιώσει πανδημίες, γεωπολιτικές εντάσεις, ενεργειακές κρίσεις και βαθιά κλονισμένη εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Οι συλλογικές ψευδαισθήσεις έχουν ήδη αρχίσει να διαλύονται, όμως η νέα πραγματικότητα δεν έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί.

Η μετάβαση του 2025 λειτουργεί σαν προθάλαμος. Η αίσθηση σύγχυσης, αποδιοργάνωσης και ρευστότητας δεν είναι ένδειξη αποτυχίας, αλλά προάγγελος της αλλαγής. Είναι το στάδιο όπου το παλιό δεν λειτουργεί πια, αλλά το νέο δεν έχει ακόμη μορφή. Ο Ποσειδώνας εδώ θολώνει τα όρια, ενώ ο Κρόνος καθυστερεί τη γέννηση της νέας δομής, μέχρι να υπάρξει εσωτερική ωριμότητα.

Όταν η σύνοδος ολοκληρωθεί στον Κριό, η ανθρωπότητα καλείται να περάσει από τη θεωρία στην πράξη. Ο Κριός δεν επιτρέπει παθητικότητα. Το ερώτημα που τίθεται δεν είναι πλέον «σε τι πιστεύουμε», αλλά «τι είμαστε διατεθειμένοι να πράξουμε». Τα νέα οράματα που θα επιβιώσουν αυτής της συνόδου δεν θα είναι εκείνα που υπόσχονται εύκολες λύσεις, αλλά όσα μπορούν να στηριχθούν σε πραγματική δράση, κόπο και ανάληψη ευθύνης.

Σε προσωπικό επίπεδο, αυτός ο κύκλος αντικατοπτρίζει την ίδια διαδικασία. Πολλοί άνθρωποι θα βιώσουν την κατάρρευση εσωτερικών αφηγημάτων, σχέσεων ή στόχων που δεν είχαν πλέον ουσία. Η απογοήτευση δεν είναι το τέλος, αλλά το σημείο μηδέν. Από εκεί ξεκινά η δυνατότητα να δημιουργηθεί κάτι αυθεντικό, όχι ως φυγή από την πραγματικότητα, αλλά ως συνειδητή επιλογή ζωής.

Η σύνοδος Κρόνου–Ποσειδώνα δεν χαρίζεται, αλλά ούτε και τιμωρεί. Λειτουργεί ως καθρέφτης. Δείχνει με αμείλικτη καθαρότητα τι έχει πραγματικό νόημα και τι υπήρξε απλώς ένα συλλογικό ή προσωπικό όνειρο χωρίς θεμέλια. Και όπως κάθε μεγάλη ιστορική σύνοδος, δεν τελειώνει τη μέρα που γίνεται ακριβής· τα αποτελέσματά της ξεδιπλώνονται στα χρόνια που ακολουθούν, διαμορφώνοντας τον κόσμο όπως θα τον γνωρίσουμε στο επόμενο μεγάλο κεφάλαιο.

Επίλογος – Οι παγίδες και η διάρκεια της συνόδου Κρόνου/Ποσειδώνα

Η σύνοδος Κρόνου και Ποσειδώνα δεν είναι ένα στιγμιαίο γεγονός, ούτε μια ημερομηνία που απλώς «περνά». Παρότι η ακριβής σύγκλισή τους πραγματοποιείται τον Φεβρουάριο του 2026, η επιρροή της είναι ενεργή ήδη από το 2025 και εξελίσσεται σταδιακά, σε κύματα. Πρόκειται για μια μακρά διαδικασία αποδόμησης και αναδιαμόρφωσης, όπου τίποτα δεν αλλάζει απότομα, αλλά τίποτα επίσης δεν μένει ίδιο. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι της όψης: η παρατεταμένη αβεβαιότητα, το αίσθημα ότι βρισκόμαστε σε μεταβατικό έδαφος χωρίς ξεκάθαρο προορισμό.

Σε προσωπικό επίπεδο, αυτή η σύνοδος δημιουργεί μια βαθιά εσωτερική κόπωση. Οι παλιές βεβαιότητες δεν λειτουργούν πλέον, τα όνειρα μοιάζουν θολά και οι στόχοι χάνουν τη λάμψη τους. Εδώ γεννιέται η πρώτη μεγάλη παγίδα: η φυγή. Φυγή από την πραγματικότητα μέσα από εξαρτήσεις, ουτοπικές ιδέες, θεωρίες συνωμοσίας, εφήμερες απολαύσεις ή σχέσεις χωρίς ουσία.

Ο Ποσειδώνας θολώνει τα όρια και ο Κρόνος, αν δεν αντιμετωπιστεί συνειδητά, εντείνει την αίσθηση ματαίωσης. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι η παράδοση στην παθητικότητα ή η αναζήτηση «σωτήρων» – ανθρώπων, ιδεών ή συστημάτων που υπόσχονται εύκολες απαντήσεις.

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές παγίδες αυτής της συνόδου είναι οι σχέσεις θύτη–θύματος και σωτήρα–θύματος. Η ανάγκη να σωθούμε ή να σώσουμε κάποιον άλλον γίνεται έντονη, όμως οδηγεί σε βαθιά ανισορροπία. Κανένας δεν μπορεί να σωθεί μέσα από την αυτοακύρωση και κανένας δεν μπορεί να σωθεί μέσω ενός άλλου ανθρώπου.

Η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η ενοχή και η ανάγκη επιβεβαίωσης προσελκύουν σχέσεις που βασίζονται στη χειραγώγηση, την εξάρτηση ή την αυταπάτη. Εδώ η διάκριση ανάμεσα στη συμπόνια και τη θυσία χωρίς όρια είναι κρίσιμη.

Σε κοινωνικό και συλλογικό επίπεδο, η ίδια δυναμική εκδηλώνεται με αποκαλύψεις, σκάνδαλα, διάλυση ιδεολογιών και κρίση εμπιστοσύνης προς θεσμούς και αφηγήσεις. Ό,τι στηρίχθηκε σε ψευδαισθήσεις, μισές αλήθειες ή ηθικά σαθρά θεμέλια, αρχίζει να καταρρέει.

Η σύνοδος Κρόνου/Ποσειδώνα δεν χαρίζεται: η εξαπάτηση, η διασπορά φόβου, η παραβίαση αξιών και η απουσία ευθύνης πληρώνονται ακριβά. Το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που φανταζόμαστε και σε αυτό που πραγματικά είναι ο Άλλος γίνεται εμφανές και συχνά επώδυνο.

Κι όμως, μέσα σε αυτή τη δύσκολη και παρατεταμένη φάση, υπάρχει και η δυνατότητα της ουσιαστικής αναγέννησης. Όταν ο Κρόνος και ο Ποσειδώνας συνεργάζονται συνειδητά, προσφέρουν θεραπεία, βάθος και νόημα. Η περίοδος αυτή ευνοεί την αποτοξίνωση από εξαρτήσεις, την επαναξιολόγηση της καθημερινότητας, τη σταδιακή υλοποίηση ενός παλιού ονείρου με ρεαλισμό και πειθαρχία.

Δεν υπόσχεται άμεσες λύσεις ούτε εύκολη λύτρωση· ζητά υπομονή, ευθύνη και ειλικρίνεια με τον εαυτό μας. Ό,τι χτιστεί τώρα, αντέχει μόνο αν βασίζεται στην αλήθεια – και αυτό είναι το μεγαλύτερο, αλλά και πιο σπάνιο δώρο αυτής της συνόδου.

Τι χρειάζεται να αποφευχθεί στη σύνοδο Κρόνου –Ποσειδώνα

Η μεγαλύτερη παγίδα αυτής της συνόδου είναι η άρνηση της πραγματικότητας. Όταν ο Ποσειδώνας θολώνει και ο Κρόνος πιέζει, ο πειρασμός να φύγουμε —ψυχικά ή κυριολεκτικά— γίνεται έντονος. Χρειάζεται να αποφευχθούν κάθε μορφής φυγές: εξαρτήσεις, υπερβολές, αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, αλλά και πιο «αθώες» μορφές απόσυρσης, όπως η παθητικότητα, η αναβλητικότητα ή η διαρκής αναμονή ενός θαύματος. Αυτή η σύνοδος δεν ανταμείβει την αδράνεια· την βαθαίνει.

Εξίσου σημαντικό είναι να αποφευχθούν οι σχέσεις που βασίζονται στην ανισότητα. Ρόλοι θύματος, σωτήρα ή αυθεντίας που «ξέρει καλύτερα» οδηγούν σε απώλεια δύναμης και αυτοσεβασμού. Ο Κρόνος απαιτεί όρια και ο Ποσειδώνας ζητά αλήθεια· όπου αυτά λείπουν, οι σχέσεις φθείρονται σιωπηλά.

Δεν είναι περίοδος για υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, για ιδεολογικές ταυτίσεις χωρίς προσωπική κρίση ή για ανθρώπους που λειτουργούν με σύγχυση και συναισθηματική ασάφεια.

Τέλος, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στο χάσμα ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Ό,τι εξιδανικεύεται υπερβολικά —άνθρωποι, στόχοι, επαγγελματικές προοπτικές— κινδυνεύει να απογοητεύσει. Η σύνοδος αυτή ξεσκεπάζει αυταπάτες και τιμωρεί την εθελοτυφλία. Δεν συγχωρεί το «δεν ήξερα».

Πώς μπορεί να βοηθήσει και να αξιοποιηθεί αυτή η σύνοδος

Παρά τη δυσκολία της, η σύνοδος Κρόνου–Ποσειδώνα προσφέρει μια σπάνια ευκαιρία εσωτερικής ωρίμανσης. Μας καλεί να δώσουμε μορφή σε ό,τι μέχρι τώρα ήταν άμορφο: όνειρα, επιθυμίες, ανάγκες που έμεναν στο επίπεδο της φαντασίας.

Δεν είναι εποχή γρήγορων αποτελεσμάτων, αλλά εποχή βαθιάς επανατοποθέτησης. Ό,τι ξεκινά τώρα χρειάζεται χρόνο, πειθαρχία και σταθερή δέσμευση, όμως μπορεί να αποκτήσει διάρκεια.

Η καθημερινότητα γίνεται το βασικό πεδίο εργασίας. Μικρές αλλαγές —στη ρουτίνα, στη φροντίδα του σώματος και της ψυχής, στον τρόπο που εργαζόμαστε— έχουν μεγαλύτερη σημασία από μεγάλες εξαγγελίες.

Η σύνοδος ευνοεί την αποτοξίνωση σε όλα τα επίπεδα: από συνήθειες, από ανθρώπους, από νοητικά μοτίβα που δεν εξυπηρετούν πλέον. Δεν ζητά τελειότητα, ζητά συνέπεια.

Σε πιο δημιουργικό επίπεδο, αυτή η όψη μπορεί να βοηθήσει στη σταδιακή υλοποίηση ενός παλιού ονείρου, αρκεί να στηριχθεί σε ρεαλισμό και όχι σε φαντασιώσεις. Καλλιτεχνικές, θεραπευτικές ή κοινωνικά χρήσιμες κατευθύνσεις αποκτούν νόημα όταν συνοδεύονται από πρόγραμμα, όρια και υπευθυνότητα. Ο Ποσειδώνας εμπνέει, αλλά ο Κρόνος είναι αυτός που ζητά να σηκωθούμε κάθε μέρα και να κάνουμε τη δουλειά.

Το μεγαλύτερο δώρο αυτής της συνόδου είναι η δυνατότητα να χτίσουμε μια νέα σχέση με τον εαυτό μας: λιγότερο βασισμένη σε ψευδαισθήσεις και περισσότερο σε εσωτερική αλήθεια. Δεν υπόσχεται ευκολία, αλλά προσφέρει βάθος. Και αυτό, σε περιόδους συλλογικής σύγχυσης, είναι ανεκτίμητο.