Η συζήτηση περί κυβέρνησης της αστρολογίας, θα μπορούσε να εγείρει έντονο διάλογο αλλά και αρκετά αντικρουόμενες και ένθερμες απόψεις. Η επικράτεια του Ουρανού ως κυβερνήτη της αστρολογίας είναι κάτι που έχει σχεδόν εδραιωθεί, τουλάχιστον για τους περισσότερους μελετητές της αστρολογίας.
Ωστόσο, αν η αστρολογία είχε κυβέρνηση, θα ήταν μάλλον Οικουμενική ή ακόμα καλύτερα Κυβέρνηση Πλανητικής Ενότητας, με αδιαμφισβήτητο πρωτοστάτη τον Ποσειδώνα και μέλη – στελέχη όλους τους υπόλοιπους πλανήτες, ο καθένας με το δικό του σημαντικό ρόλο – κλειδί. Πώς όμως προκύπτει αυτή η ξεχωριστή συμβολή του Ποσειδώνα στην τέχνη της αστρολογίας;
Η αστρολογία συσχετίζει τους πλανήτες με αρχέτυπα, σε μία συμβολική αστρολογική γλώσσα, εξετάζοντας το σύνολο του αντικειμενικού για εμάς κόσμου υπό το πρίσμα του νοηματικά επιφορτισμένου συμβολισμού. Τα αρχέτυπα, ως αποκρυσταλλωμένα πρότυπα ψυχονοητικής συμπεριφοράς, βρίσκονται στα θεμέλια πολλών εκδηλώσεων των ανθρώπων, καθώς είναι καταγεγραμμένα ως πληροφορίες στο γενετικό μας υλικό, χαραγμένα στο συλλογικό ασυνείδητο, το οποίο περιλαμβάνει την πνευματική κληρονομιά της εξέλιξης της ανθρωπότητας.
Η βασική γλώσσα του ασυνειδήτου είναι συμβολική, όπως για παράδειγμα είναι και τα όνειρα, κάποια από αυτά μπορεί να είναι προβλεπτικά ή να αντικατοπτρίζουν την ψυχολογία μας σε μια δεδομένη χρονική περίοδο, μέσω μιας συμβολικής μορφής. Όπως είναι γνωστό, ο Ποσειδώνας μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα από όλους τους πλανήτες, τις αφηρημένες και δυσδιάκριτες έννοιες των συμβόλων και φυσικά είναι ευρέως αποδεκτή η σύνδεσή του με το ασυνείδητο.
Ο απώτερος σκοπός του Ποσειδώνα είναι να διαλύει τα όρια ανάμεσα στη «φυσιολογική» κατά τ’ άλλα ζωή μας και σε άλλες σφαίρες ύπαρξης. Κυβερνά κάθε τι που είναι ατμοσφαιρικά ισχυρό αλλά φυσικά αόρατο, άυλο ή δυσδιάκριτο. Αντιπροσωπεύει την πνευματική αντίληψη, την αφηρημένη σκέψη, την ψυχική δεκτικότητα και είναι σε θέση να προσφέρει υπερβατικές εμπειρίες.
Μέσω του Ποσειδώνα μπορεί να επιτευχθεί ένα είδος συμπαντικής κατανόησης. Τα ιδιαίτερα ανεπτυγμένα Ποσειδώνια άτομα έχουν την ικανότητα να λειτουργούν ως δίαυλος για την πνευματική έμπνευση και την ανώτερη συνείδηση, μπορούν να ανυψωθούν πάνω από την υλιστική πραγματικότητα και να ζήσουν πέρα από τα όνειρά τους.
Βαδίζοντας σε αυτή τη λογική, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Ποσειδώνας είναι ο συνδετικός κρίκος που έχει την ικανότητα να «ξεκλειδώσει» τη δύναμη του ασυνειδήτου μας και να αξιοποιήσουμε την τέχνη της αστρολογίας αφενός μεν ως πηγή θεραπείας κι εξατομίκευσης ώστε να εξελιχθούμε ως άτομα στα πλαίσια της υψηλότερης συνειδητότητας, μέσω της αποκατάστασης της υγείας της ανθρώπινης ψυχής και αφετέρου να σπάσουμε τα στενά όρια του παρόντος, καταφέρνοντας -με την αστρολογία ως εργαλείο- να αποκτήσουμε προ-γνωση του μέλλοντος, μέσα από μία απορρέουσα συμφωνία νοημάτων.
Η αστρολογία είναι ένα μέσο για να ανοίξουμε ένα παράθυρο στο μέλλον και ο Ποσειδώνας είναι το «κλειδί» της ανθρώπινης δυνατότητας που μας επιτρέπει να αποσυμβολίσουμε τα κατά τ’ άλλα αφηρημένα ερεθίσματα που παίρνουμε από την αστρολογία, ώστε να καταφέρουμε να φτάσουμε στην προ-γνωση αλλά και στη γνώση μιας ολιστικής θεώρησης του σύμπαντος όπου όλα τα φαινόμενα είναι ενσωματωμένα σε ένα βαθύ αλληλένδετο πλέγμα.
Μπορούμε να ερευνούμε πληροφορίες ζωτικής σημασίας, να ελέγξουμε τις βαθύτερες αιτίες των πράξεών μας και αντί να υποστούμε τις οποιεσδήποτε κακές επιπτώσεις στη ζωή μας, να είμαστε σε θέση να αντλούμε τα κατάλληλα ερεθίσματα ώστε να δημιουργήσουμε ένα δυνητικά καλύτερο μέλλον, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε συλλογικό.
Σε αυτό το πνευματικό μονοπάτι θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τη διαδικασία της Αφύπνισης ως ιδιότητα του Ουρανού, που ανατρέπει τις παραδόσεις και τα «ως είθισται», που μας ξυπνά από τις παγιωμένες πεποιθήσεις του κοινωνικού στάτους και των αναρίθμητων «πρέπει». Ακόμα όμως και αυτή η αφύπνιση, μπορεί –και θα έπρεπε αρχικά– να οδηγήσει σε μια σχετική απομόνωση με απώτερο σκοπό τη συνειδητοποίηση και την ανασυγκρότηση του χάους προς την παγκοσμιότητα, προς την προσπάθεια να συσχετίσουμε την φαινομενικά χαοτική ακολουθία των καθημερινών γεγονότων και των περίεργων συναισθηματικών αντιδράσεων της προσωπικής μας φύσης, με σημαντικά πρότυπα της κοσμικής αρμονίας και της κυκλικής τάξης…
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο έρχεται και πάλι ο Ποσειδώνας, ως καταλυτικό βήμα σε αυτό το πνευματικό μονοπάτι. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως οι περισσότεροι αστρολόγοι περνάνε πάρα πολύ από το χρόνο τους δουλεύοντας σε σχετική απομόνωση, με μια μάλλον αντικοινωνική στάση –τουλάχιστον στο συγκεκριμένο είδος δυτικού πολιτισμού.
Αυτές ακριβώς οι δυνατότητες που αναφέρονται σε ένα ανώτερο είδος συνείδησης, προκύπτουν ξεκάθαρα από τη θετική και υψηλότερη χρήση της λειτουργίας του Ποσειδώνα στην ανθρώπινη διάσταση. Ο Ποσειδώνας μπορεί να δώσει ώθηση στην υπηρεσία μας προς το ανθρώπινο είδος, με σκοπό το γενικό καλό σε συλλογικό επίπεδο. Παράλληλα, η αστρολογία θα έπρεπε να θεωρείται λειτούργημα και ως τέτοιο να χρησιμοποιείται.
Κατ’ επέκταση ο αστρολόγος θα έπρεπε να έχει την ιδιότητα του λειτουργού και πριν φτάσει στο σημείο να συμβουλεύσει, οφείλει να μάθει κατ’ αρχήν να λειτουργεί σωστά τους 7 παραδοσιακούς πλανήτες του, ώστε να καταφέρει να «δουλεύει» με σύνεση τον Ποσειδώνα του, αντί να τον «δουλεύει» ο Ποσειδώνας του και ο αστρολόγος να «δουλεύει» με τη σειρά του όλο τον κόσμο.
Είναι περισσότερο από πασιφανές πλέον και αδιαμφισβήτητα απογοητευτικό πως η αστρολογία και ορισμένοι, το πλείστων αυτών θα μπορούσε να ειπωθεί, αστρολόγοι έχουν την τάση να εμφανίζουν ως φαινόμενα πολλά από τα αρνητικά χαρακτηριστικά του Ποσειδώνα, όπως ασάφεια της σκέψης, παραπλανητικές τακτικές και μεγάλα λόγια που έχουν ως σκοπό να αποπροσανατολίσουν και να εξαπατήσουν, που μπερδεύουν ακόμη και αν συναρπάζουν τους εύπιστους ή μη υποψιασμένους, με αποτέλεσμα να αφήνουν μια πικρή γεύση στο ευρύ κοινό ως λαοπλάνοι και τυχοδιώχτες.
Όπως γνωρίζουμε, οι παραδοσιακοί πλανήτες έχουν να κάνουν περισσότερο με την ατομικότητα ενώ οι εξωκρόνιοι κινούνται σε ένα ευρύ κοινωνικό πλαίσιο, οπότε με γνώμονα αυτή την αντικειμενική κατάσταση, για να καταφέρει κάποιος να αντιληφθεί και να διαχειριστεί σωστά έννοιες πιο αφηρημένες και καθολικές, θα πρέπει πρώτα να είναι πλήρης και συγκροτημένος σε ατομικό επίπεδο, μέσω της ορθής έκφρασης των παραδοσιακών πλανητών.
Έτσι, εάν θέλουμε να αναγάγουμε την αστρολογία σε «όπλο» -όχι που σκοτώνει αλλά που προστατεύει- θα πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε ως την πρακτική εφαρμογή της αρχέγονης φιλοσοφίας της ανθρωπότητας και να διατηρήσουμε την αίσθηση της συμπόνιας αλλά και της καθολικότητας της ζωής, διαφορετικά μπορεί το όπλο να εκπυρσοκροτήσει, με ολέθρια αποτελέσματα, εκεί που δεν το περιμένουμε…
καθαυτές άμορφες, αιώνιες και ομοιότροπες, οι οποίες εμπεριέχονται στη θεία κατανόηση.
Μολονότι οι ίδιες δεν χάνονται, όλα όσα μπορούν να δημιουργηθούν και να χαθούν
διαμορφώνονται σύμφωνα με το πρότυπό τους.
Η ψυχή δεν μπορεί να τις διακρίνει, εκτός και αν είναι η ορθολογική ψυχή»