Όσοι από μας έχουμε ασχοληθεί με την εσωτερική αστρολογία γνωρίζουμε ίσως για τους εσωτερικούς κυβερνήτες. Είναι οι κυβερνήτες που έχει προτείνει η Αλίκη Μπέιλη στο εσωτερικό της σύστημα και οι οποίοι έχουν διατυπωθεί στα πλαίσια της πρότασης της για την εσωτερική αστρολογία. Συχνά στους σπουδαστές της αστρολογίας δε γίνεται φανερό για ποιο λόγο συνδέονται αυτοί οι συγκεκριμένοι κυβερνήτες με τα συγκεκριμένα ζώδια και πώς έγινε η επιλογή τους. Οι ως τώρα προσπάθειες για να εξηγηθεί αυτό το φαινόμενο δεν είναι και ιδιαίτερα επιτυχείς, καθώς μένουν σε εξωτερικά γνωρίσματα και δεν επεκτείνονται στην ουσία του πράγματος που είναι η εσωτερική μεταστροφή του μαθητή και η ανακατεύθυνση της πορείας του στη ζωή.
Προκειμένου να κατανοήσουμε την πορεία από τον εξωτερικό στον εσωτερικό κυβερνήτη θα πρέπει να λειτουργήσουμε συχνά με παραβολές. Οι άθλοι του Ηρακλή και η ερμηνεία που τους δίνει η Αλίκη Μπέιλη είναι για παράδειγμα είναι μία καλή εκκίνηση για το θέμα. Σε άλλες περιπτώσεις πάλι είναι σημαντικό να μπούμε στη διαδικασία του μαθητή όπως υποδηλώνεται από κάθε ζώδιο και να δούμε τη λογική συνέπεια της μετάβασης από τον ένα κυβερνήτη στον άλλον, μέσα στα πλαίσια της μαθητείας. Στο παρακάτω άρθρο θα προσπαθήσουμε να βρούμε αυτές τις αντιστοιχίες για τα δώδεκα ζώδια.
Για τον Κριό η αλλαγή από τον Άρη στον Ερμή δίνεται ανάγλυφα από το μύθο των αλόγων του Διομήδη που κυνηγούσε ο Ηρακλής όπως αποδίδεται από την Αλίκη Μπέιλη. Ο Ηρακλής κυνηγούσε επί ώρες τα άλογα, δίνοντας έμφαση στα σωματικά του προσόντα. Μαζί του είχε το βοηθό του και καλό του φίλο Άβδηρο. Όταν μάζεψαν τα άλογα σε μια πλευρά, κάθισαν εφησυχασμένοι να ξεκουραστούν. Τότε ήταν όμως που τα άλογα έσπασαν τα δεσμά τους και άρχισαν να τρέχουν αφηνιασμένα. Μάλιστα η ορμή τους ήταν τόσο μεγάλη που κατάφεραν και σκότωσαν τον Άβδηρο. Έτσι ο Ηρακλής χρειάστηκε να μάθει με σκληρό τρόπο ότι η απροσεξία έχει κόστος. Είναι ένα μάθημα που πρέπει να μάθει ο Κριός αν θέλει να περάσει από το εξωτερικό στον εσωτερικό κυβερνήτη του.
Δεν αρκεί η ορμή (το να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο δηλαδή) για να επιτύχεις έργο. Χρειάζεται σκέψη, προσοχή στις λεπτομέρειες και σχεδίαση. Η εξωτερική μάχη στην ουσία πρέπει να μεταφερθεί στο νου. Εκεί αυτό που απαιτείται είναι η κυριαρχία επί των σκέψεων. Κι αυτές σαν άγρια άλογα τρέχουν αφηνιασμένα, αν δεν τις ελέγχουμε. Ο εσωτερικός πολεμιστής Κριός είναι ο πολεμιστής του Νου κι όχι της Μάχης.
Για τον Ταύρο η αλλαγή από την Αφροδίτη στον Ήφαιστο είναι λίγο πιο δύσκολη να την αντιληφθούμε, γιατί ο Ήφαιστος δεν είναι ένας γνωστός σε μας υπάρχων πλανήτης. Ίσως μπορούμε να τον αντιληφθούμε όμως, αν θυμηθούμε ότι είναι ένας πλανήτης της 1ης ακτίνας. Ανατρέχοντας μάλιστα στο βιβλίο «Ωροσκόπος – Η πύλη της συνείδησης» του Martin Schulman βλέπουμε ότι ζητούμενο για τον Ταύρο είναι να ξεπεράσει την ανάγκη «να αρέσει», δηλαδή να είναι γοητευτικός. Ζητούμενο για τον Ταύρο και τη μετάβαση από τον εξωτερικό στον εσωτερικό κυβερνήτη είναι να αποδεχτεί ότι ο ίδιος είναι η πρωταρχική πηγή του στοιχείου της Γης.
Ο ίδιος είναι ο «κατασκευαστής», η γονιμοποιός δύναμη, ο σφυρηλάτης. Ίσως η μορφή των «Νάνων» στη γερμανική Μυθολογία είναι ένα χρήσιμο αντίστοιχο του Ήφαιστου. Ο Ταύρος – μαθητής – καλείται στην ουσία να καταστεί «μάγος» μαθαίνοντας πώς να χειρίζεται το στοιχείο της Γης, και έχοντας επίγνωση ότι από αυτόν ξεκινούν οι μορφές και συνεπώς δεν έχει καμία ανάγκη να αρέσει, αλλά να εμπιστεύεται το δικό του ένστικτο κατασκευής. Η 1η ακτίνα δείχνει ακριβώς αυτή τη «μοναξιά» που είναι απαραίτητη για να φύγει ο Ταύρος από το «φλύαρο» κόσμο της γοητείας και να εισέλθει στον απομονωμένο κόσμο του εργαστηρίου της ύλης. Το εργαστήριο του καλλιτέχνη Ταύρου που γεννά πράγματα με πηλό, το ποιητή Ταύρου, που γεννά στίχους, του ζωγράφου Ταύρου, που γεννά εικόνες.
Για τους Διδύμους η μετάβαση από τον Ερμή στην Αφροδίτη είναι εξίσου επίπονη. Το βασικό πρόβλημα των Διδύμων είναι ότι έχουν μάθει να μιλούν πολύ. Κάνοντας τούτο έχουν μάθει να δίνουν έμφαση στα λεκτικά μηνύματα και να αγνοούν τα μη λεκτικά. Οι έννοιες της συμπάθειας, της εξοικείωσης, της επικοινωνίας μεταξύ των σωμάτων και γενικότερα αυτό που λέμε «body language» είναι κάτι που τους φαίνεται αρκετά μακρινό και απρόσιτο. Ο Δίδυμος μαθητής μαθαίνει να σιωπά και να επικοινωνεί με μηνύματα συμβολισμού και τέχνης, παρά λόγου. Γίνεται μαθητής εκ του μηδενός σε ένα μάθημα που δε γεννιέται να το γνωρίζει (αν και νομίζει ότι είναι παντογνώστης). Το μάθημα της αισθητικής.
Σε αυτό το μάθημα προχωρά σιγά σιγά συνειδητοποιώντας πώς όλες οι σκόρπιες ιδέες που τόσο καιρό είχε στο μυαλό του μπορούν να συντίθενται κάτω από ένα αισθητικό σύμβολο. Πώς η αντίθεση γίνεται σύνθεση και το «ή αυτό ή εκείνο» γίνεται «και αυτό και εκείνο». Ίσως ο καλύτερος τρόπος να δούμε αυτή την αλλαγή οπτικής γωνίας είναι η λογική της τέταρτης διάστασης. Εκεί όπου τα όρια της τρισδιάστατης απεικόνισης δεν είναι περιοριστικά. Στην τέταρτη διάσταση όπως λέει κι ο Ουσπένσκυ ένας κύβος δεν μας εμποδίζει να δούμε το κέντρο του.
Και μπορούμε την ίδια στιγμή να δούμε και απέξω προς τα μέσα αλλά και από το κέντρο προς τις πλευρές. Τη λογική αυτή απεικονίζει καλύτερα ίσως η ζωγραφική του Πικάσο, που μας δείχνει ένα αντικείμενο από όλες τις πλευρές του, καταργώντας την προοπτική. Είναι κι αυτή μία μορφή «μαγείας» που αναγκάζεται να αποδεχτεί ο νους για να περάσει από την ανάλυση στη σύνθεση κι από τη απλή σύνθεση στην υπερβατική σύνθεση.
Για τους Καρκίνους η μετάβαση από τη Σελήνη στον Ποσειδώνα είναι λίγο πιο ξεκάθαρη κι έχει να κάνει με την ευρύτητα της «οικογένειας» που επιθυμεί να αγκαλιάσει ο Καρκίνος. Όσοι γνωρίζουμε Καρκίνους, ξέρουμε την ανάγκη τους να έχουν κάτι «δικό τους», μία φωλιά, μία οικογένεια, ένα σπίτι. Όπως ξέρουμε όμως και Καρκίνους που κατάφεραν να κάνουν οικογένεια ένα ολόκληρο λαό, το καλλιτεχνικό κοινό τους ή γενικότερα τις ευρύτερες μάζες. Ζητούμενο της μαθητείας για τον Καρκίνο είναι να ξεπεράσει την ανάγκη της ιδιοκτησίας και να κατανοήσει ότι τα ίδια συναισθήματα συμπόνιας και υποστήριξης μπορούν να απευθυνθούν και σε ένα ολόκληρο λαό ή την κοινωνία. Κάτι απόλυτα κατανοητό για έναν Ιχθύ για παράδειγμα, αλλά δύσκολο για έναν Καρκίνο.
Για το λόγο αυτό ίσως και οι Ιχθύς συχνά παίζουν ένα τέτοιο ρόλο δασκάλου στους Καρκίνους. Συμβολίζουν άλλωστε και τον 9ο οίκο τους. Αντιστοιχία που δεν ισχύει βεβαίως γενικά για όλα τα ζώδια, στην περίπτωση του Καρκίνου όμως εξηγεί επαρκώς τη μετάβαση από τον έναν κυβερνήτη στον άλλο.
Ζητούμενο για τους Καρκίνους λοιπόν είναι να ανοίξουν την αγκαλιά τους στην ευρύτερη ανθρώπινη οικογένεια κι όχι μόνο στη δική τους. Τότε, όταν απαρνηθούν την έννοια «δικό μου» είναι που θα εισέλθουν στο χώρο της μαθητείας.
Για τους Λέοντες η μετάβαση δείχνει λίγο απίθανη καθώς καλούνται να μεταβούν από τον Ήλιο στον… Ήλιο. Όμως ο Ήλιος κατά την Μπέιλη όπως και η Σελήνη δεν είναι πραγματικός πλανήτης, παρά κρύβει πίσω του άλλους, που δεν είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε. Στην περίπτωση μας αυτό που κρύβεται είναι ο Ουρανός. Ο Λέων για να εισέλθει στη μαθητεία καλείται να κάνει αυτό ακριβώς που περιγράφεται στον άθλο του Ηρακλή για το Λιοντάρι της Νεμέας. Να νικήσει τον ίδιο του τον εσωτερικό εαυτό, την περηφάνια του την ανάγκη του για αποδοχή. Το μονοπάτι του Λέοντα απαιτεί να πάψει να «υποδύεται» το βασιλιά, σαν ένα ρόλο που πρέπει να τον παίξει, αλλά να «γίνει» βασιλιάς και μάλιστα ποιου; Βασιλιάς του εαυτού του. Καλείται να κυβερνήσει πρώτα τον εαυτό του, τα πάθη του, τις εκρήξεις του, τον εγωισμό του, που σαν τον Λιοντάρι απειλεί να τον κατασπαράξει τον ίδιο.
Και για να γίνει αυτό πρέπει να εισέλθει στη σπηλιά του Λιονταριού. Να κοιτάξει μέσα του, να σκάψει βαθιά. Πράγματα που για ένα Λιοντάρι είναι φύσει αδύνατα καταρχήν. Αλλά μπορούν να γίνουν πραγματικά αν «σπάσει ο τσαμπουκάς» και το Λιοντάρι αρχίσει να υπηρετεί. Αντικαθιστώντας τον Ήλιο με τον Ουρανό, το Λιοντάρι μπορεί να απαρνηθεί την «κοσμική» εξουσία προκειμένου να διασφαλίσει την εξουσία «επί του εαυτού του». Και δάσκαλος του σε αυτή την πορεία είναι ο Ουρανός και εκπρόσωποι του στη Γη οι Υδροχόοι. Γι’ αυτό και σε μία σχέση Λιονταριού / Υδροχόου, ο Υδροχόος παίρνει ασυνείδητα τη θέση του Δασκάλου. Που δε φαίνεται στο προσκήνιο καθοδηγεί όμως και βοηθά το Λιοντάρι να εντοπίζει τη «γνησιότητα», τη «μπέσα», την «τιμιότητα» μέσα από το συρφετό των κολάκων που τριγυρνούν το «βασιλιά».
Για τους Παρθένους η μετάβαση από τον Ερμή στη Σελήνη απαιτεί μία διαδικασία παραπλήσια με των Διδύμων, αλλά πιο εσωτερική. Ζητούμενο για τους Παρθένους είναι η άμβλυνση της οξύτητας της κριτικής τους ικανότητας. Αυτό που γνωρίζουν να κάνουν οι Παρθένοι είναι να εντοπίζουν λάθη, αυτό όμως που δυσκολεύονται να κάνουν είναι να καθοδηγήσουν τους άλλους πώς να διορθώσουν αυτά τα λάθη. Η καθοδήγηση δεν είναι μόνο ζήτημα καταγραφής, αλλά περιέχει και τον παράγοντα της Στοργής. Το νήπιο «ακούει» τη μητέρα του όχι επειδή αντιλαμβάνεται τι του λέει, αλλά γιατί νιώθει την άνευ όρων αποδοχή της και θεωρεί εξ’ αυτού ότι εκείνη γνωρίζει καλύτερα. Η δε μητέρα έχει πάντα ξεκαθαρισμένο μέσα της ότι υψηλότερη αξία έχει η Στοργή από την υπόδειξη του σφάλματος.
Όπως λέει και ο μύθος του Ηρακλή για την Ιππολύτη, προσπαθώντας ο Ηρακλής να σώσει τη ζώνη, σκοτώνει κατά λάθος την Ιππολύτη. Αυτό το λάθος «by accident» που υποδηλώνει στη σύγχρονη αστρολογία και ο Χείρωνας (και που μοιάζει με το λάθος του Κριού, όπου εμπλέκεται επίσης έμμεσα η Παρθένος) δείχνει το δρόμο που πρέπει να πάρει και η Παρθένος για να μπει στο δρόμο της μαθητείας. Η τήρηση των κανόνων και η «καθαρότητα» των μεθόδων (αλλά και η προσωπική υγιεινή ακόμα) δε γίνεται για να γίνεται. Γίνεται για κάποιο στόχο. Και ποιος είναι αυτός; Όταν χρειαστεί η Παρθένος να φιλοξενήσει μέσα της το «Σκοπό» να είναι έτοιμη. Και ποιος είναι ο Σκοπός; Μπορεί να είναι ο άντρας της, μπορεί το παιδί της, μπορεί ένας Σκοπός που να αφορά όλους. Ζητούμενο όμως της Παρθένου είναι να προετοιμάσει το δρόμο, ώστε το περιβάλλον και ο κόσμος να είναι «έτοιμος» για τον «ερχομό» του εκάστοτε Κυρίου. Και για να γίνει αυτό δεν απαιτείται μόνο η τήρηση κανόνων, αλλά κυρίως η δημιουργία «φωλιάς» και ετοιμότητας συναισθηματικής που να «υποδεχθεί» αυτόν τον κύριο.
Η Παρθένος λοιπόν περνάει στη φάση της μαθητείας όταν αρχίσει πέρα από τους αυστηρούς κανόνες του Ερμή να δίνει έμφαση και στο συναισθηματικό υπόβαθρο της κατάστασης. Να βλέπει το δέντρο χωρίς να χάνει το δάσος (που είναι το να κρατηθεί η «φωλιά» ενωμένη). Να είναι χρήσιμη, χωρίς να είναι διαλυτική. Να είναι ακριβής, χωρίς να είναι σκληρή. Να είναι δίκαιη, χωρίς να είναι απότομη.
Οι παραπάνω συμβολισμοί δείχνουν τη μετάβαση των κυβερνητών για τα έξι πρώτα ζώδια του ζωδιακού κύκλου. Αρκούν προς το παρόν για να μπει κανείς στη λογική της μετάβασης και της αλλαγής των συμβολισμών. Μόλις κατακαθίσει ο κουρνιαχτός της πληροφορίας, θα επανέλθουμε και με τα υπόλοιπα ζώδια.
Διαβάστε επίσης: Αλλάζοντας τον εσωτερικό μας κυβερνήτη Μέρος ΙΙ