Η ανατολή της εποχής του Υδροχόου

Από την εποχή του Ιχθύος στην εποχή του Υδροχόου
Φανταστείτε τον κόσμο από την οπτική γωνία ενός μυρμηγκιού, που περιδιαβαίνει τη σκηνή κατά τη διάρκεια της σαιξπηρικής παράστασης “Όνειρο Θερινής Νυκτός”.

Παντού γύρω σας εκτυλίσσεται ένα μεγάλο δραματικό έργο, γεμάτο με εξωτικά χρώματα, ήχους και πολύπλοκα γεγονότα: ωστόσο, λόγω της περιορισμένης οπτικής σας, το νόημα όλων αυτών σας διαφεύγει. Δεν μπορείτε να κατανοήσετε την πολυεπίπεδη σημασία αυτού του δράματος, ούτε αντιλαμβάνεστε πώς αυτά τα διαφορετικά στοιχεία συνθέτουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι αφηγήματος που ξετυλίγεται και εξελίσσεται μέσα από διάφορες πράξεις. Μόνο με την κατανόηση του γενικού πλαισίου μπορείτε να δείτε αληθινά πως εκείνα τα εφήμερα γεγονότα είναι ουσιαστικές πλευρές ενός ευρύτερου πλάνου, μιας μεγαλύτερης ιστορίας.

Κατά κάποιο τρόπο, η δυσάρεστη κατάστασή, που βρισκόμαστε σήμερα, μοιάζει κι αυτή να είναι κάπως έτσι. Κι εμείς επίσης περιπλανιόμαστε μέσα σε μια μεγάλη σκηνή: αυτήν της ιστορίας. Στο μάτι του συνηθισμένου ανθρώπου, τα γεγονότα που εκτυλίσσονται γύρω μας μπορεί να φαίνονται σαν ένα χαοτικό συνονθύλευμα τυχαίων περιστατικών: ένας πύραυλος επανδρωμένος με επτά άτομα εκρήγνυται στον αέρα, ένας παγκόσμιος ηγέτης βρίσκεται μπλεγμένος σε έναν ξένο πόλεμο και μια νέα τεχνολογία υπολογιστών συνεπαίρνει ξαφνικά τον κόσμο.

Με μια πρώτη ματιά υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία να φανερώνουν ότι τέτοια γεγονότα έχουν κάποιο νόημα ή συνδέονται μεταξύ τους. Ωστόσο, το πρόβλημά μας μπορεί απλά να είναι θέμα προοπτικής: ίσως είμαστε απλά πολύ κοντά για να κατανοήσουμε τί συμβαίνει. Μόνο εάν η οπτική γωνία μας ήταν αρκετά ευρεία, θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε πώς αυτά τα μεμονωμένα γεγονότα είναι πραγματικά πτυχές μιας πολύ μεγαλύτερης ιστορίας.

Για τον εσωτεριστή, ένα σημαντικό κλειδί προκειμένου να ξεκλειδώσει την ευρύτερη προοπτική βρίσκεται σε μια έννοια γνωστή ως Μεγάλες Εποχές. Βρισκόμαστε προς το παρόν στο ενδιάμεσο σημείο “των θεατρικών πράξεων” της εποχής του Ιχθύος και αυτής του Υδροχόου. Σαν απέραντες τεκτονικές πλάκες που μετατοπίζονται βαθιά μέσα συλλογικό ασυνείδητο, αυτή η κοσμοϊστορική μετάβαση έχει αρχίσει ήδη με την επίδειξη μιας σειράς σημαντικών αλλαγών σε όλο τον κόσμο μας, ως μορφές ενός παλαιότερου μοτίβου, που κάνουν τόπο για την έλευση της νέας εποχής.

Η επερχόμενη εποχή θα είναι χρόνος “ειρήνης, αγάπης και αδελφοσύνης”, όπως μερικοί πιστεύουν; Ή θα επιφέρει αντ’ αυτού ένα κράτος οργουελικής αστυνομοκρατίας, όπου οι άνδρες και οι γυναίκες δεν είναι παρά μικρά βαρίδια σε μια γραφειοκρατική μηχανή; Όπως πάντα, η αλήθεια θα είναι πιο σύνθετη απ’ όσο μπορούμε να υπολογίσουμε ή ίσως και να φανταστούμε ακόμα.

Είναι χρήσιμο να θυμηθείτε ότι η ίδια η εποχή του Ιχθύος που μας έφερε τον Ιησού Χριστό, μας έφερε επίσης τον Τorquemada (βίαιο Ισπανό Ιεροεξεταστή) και την Ιερά Εξέταση, για να μην αναφέρουμε και τον ευαγγελιστή Jimmy Swaggert. Για να βοηθηθούμε να κατανοήσουμε τις αποκαλυπτόμενες εξελίξεις, ας εξετάσουμε εν συντομία μερικά από τα βασικά σύμβολα και αρχετυπικά θέματα που συνδέονται και με τις δύο μεταβαλλόμενες εποχές.

Η εποχή του Ιχθύος (1 αι. π.Χ. μέχρι 2100 π.Χ.)

Για δύο χιλιετίες τώρα, είμαστε κάτω από την κυρίαρχη επιρροή του υδάτινου ζωδίου των Ιχθύων. Μεταξύ των εκδηλώσεων της εποχής του Ιχθύος ήταν η άνοδος μιας παγκόσμιας θρησκείας που στρέφεται πρωταρχικά γύρω από τα σύμβολα του νερού: βάπτισμα, πορεία πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας, μεταμόρφωση του νερού σε κρασί και ούτω καθ’ εξής. Πράγματι, για το σπουδαστή του αστρολογικού συμβολισμού ο χριστιανισμός προσφέρει μία τεράστια πληθώρα αντιστοιχιών με τους Ιχθύς.

Παραδείγματος χάριν, η γραπτή παράδοση του Χριστιανισμού μιλά εκτενώς για τους ψαράδες, τη συμπόνια για τους περιθωριακούς της κοινωνίας, το μαρτύριο των πιστών και την πλύση των ποδιών – όλα παραδοσιακά σύμβολα των Ιχθύων. Ένα από τα καθοριστικά θαύματα της δράσης του Χριστού ήταν η σίτιση του πλήθους με δύο μονάχα ψάρια και πέντε καλάθια από άρτο. Επιπλέον, η κατανάλωση ψαριών την Παρασκευή από τους Καθολικούς συνδέεται από μερικούς με το γεγονός ότι η Παρασκευή κυβερνάται από την Αφροδίτη, πλανήτης που είναι σε έξαρση (δηλ., επιτυγχάνει τη βέλτιστη έκφρασή του) στους Ιχθύς.

Ήταν αυτές οι συνδέσεις σκόπιμες εκ μέρους των Πατέρων της Εκκλησίας ή ήταν η εμφάνισή τους καθαρά θέμα τυχαίου συγχρονισμού; Ακόμη και οι μελετητές διαφωνούν σε αυτό το σημείο και έτσι δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε σίγουροι. Οτιδήποτε κι αν πιστέψουμε, μπορούμε να μελετήσουμε αυτά τα σύμβολα για αυτό που αποκαλύπτουν για την αρχετυπική δυναμική του χρόνου. Αν τα δούμε συνολικά, μας αποκαλύπτουν ότι η ανθρωπότητα μάθαινε να συσχετίζει την πραγματικότητα και το Θείο μέσω ενός συναισθηματικότερου φίλτρου.

Στην εποικοδομητική μορφή του, επέφερε την εμφάνιση ενός νέου στοιχείου, του οίκτου και της πίστης, στα στοιχειώδη μέρη της κοινωνίας, ειδικά μέσα στο χριστιανικό κόσμο. Συνετελέσθη η εμφάνιση μιας πνευματικής ευαισθησίας που παρότρυνε “να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο” παρά να επικρατήσουμε στους εχθρούς. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η Ρώμη (Rome) μεταμορφώθηκε σε Αγάπη (Amor).

Σε ένα πιο αρνητικό επίπεδο, αυτή η ίδια η έμφαση στο συναίσθημα εκδηλώθηκε μέσα σ’ ένα πνεύμα δογματισμού και δίωξης των νεοεμφανιζόμενων θρησκειών. Ο Ιχθύς ενδιαφέρεται έντονα για θέματα πίστης, αλλά όταν φτάνει στα άκρα οδηγείται στον φανατισμό, την αυτοδικία και την εμμονή να καθοριστούν απόλυτες οδηγίες προκειμένου όλοι να τις ακολουθούν. Στη χειρότερη μορφή της, η εποχή του Ιχθύος ήταν μια εποχή θρησκευτικής αδιαλλαξίας, όπου μεγάλοι πληθυσμοί θεωρούνται αναμενόμενο ότι θα επιδείξουν αδιαμφισβήτητη υποταγή σε ένα μονολιθικό σύστημα πίστης, όπως συνέβη σε μεγάλο βαθμό με το Χριστιανισμό και το Ισλάμ αυτής της περιόδου.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά σύμβολα των Ιχθύων που εντοπίζονται στο Χριστιανισμό είναι η κεντρική εικόνα του: η Σταύρωση. Προκαλεί προβληματισμό αν σκεφτεί κανείς ότι για σχεδόν δύο χιλιάδες έτη ο δυτικός πολιτισμός έχει καθοριστεί κατά ένα μεγάλο μέρος από την εικόνα ενός ατόμου που καρφώνεται σε έναν σταυρό, που βασανίζεται κατά τρόπο φρικιαστικό. Ωστόσο αν το δει κανείς αρχετυπικά, αυτή η μοναδική εικόνα περιέχει το καλύτερο και το χειρότερο της κληρονομιάς των Ιχθύων.

Σε ένα αρνητικό επίπεδο, η Σταύρωση εκφράζει τις σκοτεινές ιδιότητες του Ιχθύος, όπως την αυτολύπηση, το μαζοχισμό, την ενοχή και το μαρτύριο. Αυτά τα γνωρίσματα απεικονίζουν το στοιχείο του νερού, που το κατευθύνουμε όμως προς την καταστροφή και στο να αποκηρύξουμε μέσα από αυτό τον ίδιο μας τον εαυτό. Κατά κάποιον τρόπο η εποχή του Ιχθύος σωστά εκλήθη ως η εποχή της απόλυτης νεύρωσης, κατά τη διάρκεια της οποίας πολλοί θεώρησαν πως ο βασανισμός του σώματος και η ενοχή ήσαν συνώνυμα με την πνευματικότητα. Αυτό είναι ακριβώς το είδος της αυταπάτης που προκύπτει όταν το Εγώ είναι ασθενές ή στερείται γερών βάσεων και παγιδεύεται σε παλινδρομήσεις, απειλούμενο από συναισθήματα που έχουν στόχο να το διαβρώσουν, να το αποδιαργώσουν και να το διαλύσουν.

Αλλά η Σταύρωση έχει επίσης μια θετικότερη ερμηνεία. Όπως οι αστρολόγοι ξέρουν, ο Ιχθύς αφορά συμβολικά την υπέρβαση του Εγώ και την εγκατάλειψη των προσωπικών συμφερόντων για την εξυπηρέτηση ενός υψηλότερου ιδανικού. Σαν τελευταίο ζώδιο (που καθορίζεται από την αντίθετη προς τη φορά των δεικτών του ρολογιού μετακίνηση του Ήλιου), ο Ιχθύς αντιπροσωπεύει το τελικό στάδιο στην εξέλιξη της ψυχής, όπου τα όρια της προσωπικότητας έχουν αρχίσει να διαλύονται και η ψυχή συνδέεται πλέον με τον κοσμικό ωκεανό ύπαρξης. Αυτό φανερώνει η Σταύρωση υπό την υψηλότερη έννοιά της: την προθυμία για θυσία, τη λατρεία και τη βαθιά αφοσίωση. Αυτό είναι το στοιχείο του νερού στην πιο αγνή μορφή του.

Μερικά παραδείγματα αυτής της πλευράς του μεγαλείου των Ιχθύων θα ήταν ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης ή τα ιδανικά της ιπποσύνης και της αριστοκρατικής αγάπης, με το ήθος της αυτοθυσίας και του ιδεαλισμού, το οποίο αναδύθηκε κατά τη διάρκεια της μεσαιωνικής εποχής. Σημειώστε, επίσης, ότι η λέξη για τη σημαντικότερη θρησκεία της εποχής του Ιχθύος, το Ισλάμ, σημαίνει “παράδοση” (σημ. μεταφρ. δηλαδή το να αφήνομαι, να παραδίδομαι) όταν μεταφραστεί.

Εκτιμώντας ότι η εποχή του Κριού έφερε ένα ξύπνημα του εξωτερικά κατευθυνόμενου Εγώ, η πιο θηλυκή εποχή του Ιχθύος επέφερε μια νέα αίσθηση εσωτερικότητας. Με θρησκευτικούς όρους, αυτό ήταν εμφανές στην αναδυόμενη χριστιανική έμφαση στην ηθική ανταπόδοση ή τη συνείδηση. Η επώδυνη πλευρά αυτής της εξέλιξης, δυστυχώς, ήταν η εμφάνιση μιας νέας αντίληψης της ενοχής σε όλη τη δυτική κοινωνία. Πριν από το Χριστιανισμό, σπάνια κάποιος αντιλαμβανόταν την έννοια της συνείδησης ή “την αμαρτία” όπως εμείς τώρα. Μέσω της διαλεκτικής, οι αρχαίοι Έλληνες είδαν τη σχέση τους με τους Θεούς με πιο μηχανικούς και εξωτερικούς όρους από εμάς.

Όταν διαπράττονταν εγκλήματα, κάποιος όφειλε να επανορθώσει όχι λόγω μιας εσωτερικής αίσθησης ενοχής, όσο εξαιτίας της πεποίθησης ότι είχε διαπράξει ύβρι (σημ. μεταφρ.: δηλαδή υπερέβη τα μέτρα της ανθρώπινης ύπαρξης) και μιαρή πράξη και που θα μπορούσε να εξιλεωθεί και να γίνει επαναφορά στα ανθρώπινα μέτρα μόνο μέσω της κατάλληλης θυσίας.

Σε ένα άλλο επίπεδο, αυτή η νέα αίσθηση εσωτερικότητας απεικονίστηκε στην άνοδο των αρχιτεκτονικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων όπως ο θόλος και η αψίδα, τόσο ουσιώδη στο ισλαμικό τέμενος ή τις ρωμαϊκές κατασκευές όπως το Πάνθεον. Αυτός ο εσωτερισμός, γίνεται αντιληπτός ακόμα και στην εισαγωγή της κόρης του ματιού στη λάξευση των ρωμαϊκών αγαλμάτων στην αρχή αυτής της εποχής: δείτε προσεκτικά τις αρχαίες προσπάθειες των πρώτων Ρωμαίων και των Ελλήνων και θα διαπιστώσετε ότι τα μάτια των αγαλμάτων δεν έχουν κόρες. Καλλιτεχνικές μετατροπές σαν αυτές συμβόλιζαν έναν νέο κόσμο συναισθημάτων που ανοίχθηκε κατά τη διάρκεια της πρόωρης χριστιανικής εποχής. Ήταν μια εξέλιξη που, αιώνες αργότερα, κατέστησε δυνατή τη γέννηση της σύγχρονης ψυχολογίας.

Η εποχή του Υδροχόου (2100 π.Χ. ως 4200 π.Χ.)

Μια πολύ συχνή ερώτηση σχετικά με την εποχή του Υδροχόου είναι: πότε αρχίζει; Αυτό είναι σαν να καθορίζουμε πότε ο ήλιος ανατέλλει. Συντελείται όταν αρχίζει να αποκαλύπτεται ο πρωινός ουρανός, πολύ πριν από την πραγματική ανατολή; Ή είναι όταν εμφανίζεται πραγματικά ο ήλιος στην άκρη του ορίζοντα;

Το ίδιο πρόβλημα ισχύει με την κατανόηση του συγχρονισμού των Μεγάλων Εποχών. Μια εποχή δεν αρχίζει μέσα σε μία ημέρα ή ένα χρόνο, αλλά ξετυλίγεται βαθμιαία κατά τη διάρκεια πολλών ετών, που ασκούν την επιρροή τους σαν δυνατά κύματα όπως μια παλίρροια που πλησιάζει. Συνεπώς, ενώ η εποχή του Υδροχόου μπορεί να μην φανερωθεί πλήρως για αρκετούς αιώνες ακόμα (οι περισσότερες εκτιμήσεις προτείνουν κάπου μεταξύ 2100 και 2800 μ.Χ.), υπάρχουν πολλά παραδείγματα για να καταδείξουν ότι τα σύμβολά της εμφανίζονται ήδη στον κόσμο μας. Το Διαδίκτυο και η Δημοκρατία είναι για παράδειγμα δύο από τις εκφράσεις της.

Ενώ οι Ιχθύες συνδέονται παραδοσιακά με το στοιχείο του Νερού, ο Υδροχόος συνδέεται με το πιο εξωστρεφές στοιχείο του Αέρα. Η εξωτερικοποίηση αυτή απεικονίζεται στην τρομακτική άνοδο των αεροπορικών τεχνολογιών και του διαστημικού ταξιδιού κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο αιώνων. Οι άνθρωποι κυριολεκτικά μαθαίνουν να κυριαρχούν στη σφαίρα του αέρα, όχι μόνο μέσω της αεροπορίας, αλλά και με την οικοδόμηση των όλο και ψηλότερων κτηρίων που μας επιτρέπουν να ζήσουμε μακρύτερα από το έδαφος. Τα ΜΜΕ υιοθετούν επίσης μεταφορικές εκφράσεις που απεικονίζουν αυτήν την στοιχειώδη μετατόπιση όταν λένε ότι μια εκπομπή βγαίνει “στον αέρα” ή όταν ένας εκφωνητής ” βγαίνει στα ραδιοκύματα.”

Τέτοιες εξωτερικές εξελίξεις είναι μόνο αντανακλάσεις μιας εσωτερικής μετατόπισης που πραγματοποιείται σε όλο τον πολιτισμό και που αφορά το ξύπνημα του μυαλού στην ανθρώπινη εξέλιξη. Γίνεται κατανοητό συμβολικά ότι ο αέρας είναι το μέσο με το οποίο ανταλλάσουμε σκέψεις και ιδέες και ότι είναι το στοιχείο που συνδέεται με την ορθολογιστική ικανότητα και τη σκέψη. Αυτό σημαίνει ότι η εποχή του Υδροχόου θα γίνει αναμφισβήτητα μάρτυρας στην πρόοδο της διανοητικής ανάπτυξης της ανθρωπότητας, αναμφίβολα σε ευρέως ποικίλα επίπεδα εξέλιξης. Κάποιος που ζει μπροστά στην τηλεόραση, μπορεί να ειπωθεί ότι επιδιώκει να ζει “διανοητικά”, αλλά με ένα αρκετά διαφορετικό τρόπο από αυτό ενός επιστήμονα που αγωνίζεται να ξεκλειδώσει τα μυστήρια του κόσμου. Όροι όπως “λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας πληροφοριών” ή “επανάσταση πληροφοριών” είναι περαιτέρω παραδείγματα για το πώς η επικείμενη επιρροή του Υδροχόου έχει αρχίσει ήδη να ωθεί τον κόσμο μας προς τις περισσότερες διανοητικές αξίες και εμπειρίες. Ο σύγχρονος διαχωρισμός της Εκκλησίας και του Κράτους είναι ένα άλλο σημαντικό παράδειγμα της αποσύνδεσης των λογικών μυαλών μας από τις δογματικές και συναισθηματικές ανησυχίες της εποχής του Ιχθύος.

Ένα ζωτικής σημασίας κλειδί προς την κατανόηση της εποχής του Υδροχόου βρίσκεται στον τρόπο που κάθε ένα από τα διαφορετικά αστρολογικά στοιχεία επαναδιατυπώνεται στο ζωδιακό κύκλο μέσα από τα τρία διαδοχικά ζώδια που του αντιστοιχούν. Για να το πούμε πιο απλά, υπάρχουν τρία γήινα ζώδια, τρία ζώδια της Φωτιάς, τρία ζώδια του Νερού και τρία ζώδια του Αέρα. Με κάθε εμφάνιση του κάθε στοιχείου βρίσκουμε την ίδια στοιχειώδη αρχή να εκδηλώνεται με αδιόρατα διαφορετικό τρόπο. Για να το εξηγήσουμε αυτό, ας αφιερώσουμε την προσοχή μας στα τρία ζώδια του Αέρα: Δίδυμοι,Ζυγός και Υδροχόος.

Τα τρία πρόσωπα του Αέρα

Λαμβάνοντας υπόψη την εξελικτική φύση του ζωδιακού κύκλου, δεν είναι παράξενο το ότι κάθε ένα από αυτά τα τρία ζώδια του Αέρα απεικονίζει τα έργα του ανθρώπινου μυαλού σε όλο και ευρύτερο και πιο απρόσωπο πλαίσιο. Παραδείγματος χάριν, στους Διδύμους, η ορθολογιστική ικανότητα εκφράζεται με ιδιαίτερα προσωπικό τρόπο: μέσω των καθημερινών έργων του μυαλού και μέσω των συνηθισμένων μορφών επικοινωνίας. Στο Ζυγό, η ορθολογικότητα των στοιχείων του Αέρα εκδηλώνεται πιο διαπροσωπικά, μέσω ενός τρόπου σκέψης που επιδιώκει την αλληλεπίδραση με άλλα άτομα σε ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Ένα παράδειγμα, θα ήταν ο δάσκαλος που στέκεται μπροστά σε μια τάξη ή ο πωλητής που έρχεται σε επαφή με τους πελάτες.

Στον Υδροχόο, όμως, βλέπουμε το στοιχείο του Αέρα-ορθολογισμoύ να εκφράζεται μέσα από πιο απρόσωπα πλαίσια, απευθυνόμενο σε ένα όλο και μεγαλύτερα σύνολο, ίσως ακόμη και στο κοσμικό επίπεδο. Γι’ αυτό τον λόγο, ο Υδροχόος περιγράφεται ως αρχή του κοσμικού ορθολογισμού ή του κοσμικού νου, ως η δυνατότητα αντίληψης ή σύνδεσης με το πιο αφηρημένο κοσμικό επίπεδο. Ο Υδροχόος δεν ενδιαφέρεται απλά για τις ιδέες και τις θεωρητικές σχέσεις, ενδιαφέρεται για τις ιδέες και τις σχέσεις που είναι παγκόσμιες ή καθολικές.

Για το λόγο αυτό, η εποχή του Υδροχόου προβλέπεται να είναι μια εποχή όπου η επιστήμη – παρά η θρησκεία – θα είναι το κυρίαρχο πρότυπο και οι επιστήμονές της οι νέοι υψηλόβαθμοι ιερείς. Με το να αποφεύγει να εστιάσει την προσοχή της στις ιδέες ή τα συναισθήματα του οποιουδήποτε ατόμου, η επιστήμη προσπαθεί να αποκαλύψει τους νόμους και τις αρχές που ισχύουν παντού και πάντα. Αυτός ο ίδιος ο χαρακτήρας του απρόσωπου είναι επίσης εμφανής στον τρόπο που πολλοί από εμάς συμμετέχουν σε απομακρυσμένες μορφές επικοινωνίας και σε δίκτυα που εξαπλώνονται σε απέραντες αποστάσεις, μέσω τεχνολογιών όπως το Διαδίκτυο ή η τηλεόραση. Αυτά επιτρέπουν στους ανθρώπους που βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου να επικοινωνούν μεταξύ τους αλλά με πιο εγκεφαλικό τρόπο. Είναι ένα από τα παράδοξα της εποχής μας το ότι επικοινωνούμε περισσότερο με ανθρώπους από ολόκληρο τον κόσμο γνωρίζοντας όλο και λιγότερα για τα άτομα που μένουν στην διπλανή μας πόρτα.

Αυτός ο μεταβαλλόμενος προσανατολισμός προς το στοιχείο του Αέρα όπως το αντιλαμβάνεται ο Υδροχόος είναι επίσης υπεύθυνος για την αυξανόμενη γοητεία που χαρακτηρίζει το διάστημα και την εξερεύνησή του, γοητεία που απεικονίζεται σε ταινίες όπως ο “Ο πόλεμος των άστρων” ή η “2001: Οδύσσεια του Διαστήματος” ή τηλεοπτικές σειρές όπως το “Star Trek”. Έργα όπως τα προαναφερόμενα απεικονίζουν την “νοσταλγία των άστρων” που αποτελεί στοιχείο της φύσης του Υδροχόου. Η σύγχρονη γοητεία που ασκούν τα UFOs και η εξωγήινη ζωή θα γίνει πιθανώς ακόμη πιο έντονη στα επόμενα χρόνια, δεδομένου ότι η ανθρωπότητα βλέπει τους υπολογισμούς και τις φαντασιώσεις της να μετατρέπονται σε σκληρή πραγματικότητα.

Μεταβατικά Σύμβολα στο χείλος της εποχής του Υδροχόου

Με το ένα πόδι πίσω μας, στην εποχή του Ιχθύος, και το άλλο μπροστά μας, στην εποχή του Υδροχόου, βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι μεταξύ ριζικών αντιθέσεων και μερικές φορές συγκρούσεων σε σχέση με τα συστήματα αξιών μας. Εάν οι Μεγάλες Εποχές αντιπροσωπεύουν ένα Σαιξπηρικό δράμα κοσμικών αναλογιών, έχουμε βρεθεί επί σκηνής ακριβώς στο σημείο “μεταξύ των θεατρικών πράξεων”, όταν αντικαθίστανται τα προηγούμενα στηρίγματα και σκηνικά από νέα. Μια συνέπεια του να ζούμε σε οριακό επίπεδο – ή σε ενδιάμεση κατάσταση – είναι η ανάδυση διάφορων μεταβατικών μορφών – συμβολικά υβρίδια των ενεργειών του Ιχθύος και του Υδροχόου που συμπτύσσονται σε μια μορφή. Εδώ είναι μερικά παραδείγματα από αυτά κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών.

Tηλευαγγελισμός
Τι συμβαίνει όταν ο παλιάς μορφής Χριστιανισμός της εποχής του Ιχθύος συνεργάζεται με την τεχνολογική εξέλιξη με ετοιμότητα ανάλογη αυτής του Υδροχόου; Ένα πιθανό αποτέλεσμα είναι το ευδιάκριτα σύγχρονο φαινόμενο του τηλευαγγελισμού, όπου οι ιεροκήρυκες χρησιμοποιούν τους καρπούς της παγκόσμιας τεχνολογίας για τη διάδοση του Ευαγγέλιου της Σωτηρίας σε ακόμα μεγαλύτερα ακροατήρια απ’ ό,τι πριν.

Η συζήτηση για την άμβλωση
Καθώς η μια εποχή συγκρούεται με την άλλη, μπορεί να υπάρξει μια βίαια διαμάχη των αξιών και των ιδεολογιών και από τις δύο πλευρές. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι η σύγχρονη διαμάχη αναφορικά με την άμβλωση. Αφ’ ενός έχουμε τους κατά ένα μεγάλο μέρος επηρεασμένους από το Χριστιανισμό συνηγόρους της “προγεννητικής ζωής” που αντιπροσωπεύουν τις αξίες της εποχής του Ιχθύος, με την έκφραση συμπόνιας για το ανίσχυρο έμβρυο.

Αφ’ ετέρου υπάρχουν οι συνήγοροι “του δικαιώματος επιλογής” που αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις του Υδροχόου, ο οποίος υπερασπίζεται τα δικαιώματα των ατόμων να αποφασίζουν τη μοίρα τους. Κατά την διάρκεια των ετών έχει επιτευχθεί κάποιος συμβιβασμός μεταξύ των απόψεων των δύο στρατοπέδων και υπάρχει μια μικρή ελπίδα για αλλαγή στην αντίληψη, αλλά μόνο όταν βασίζεται σε ισχυρά επιχειρήματα. Οι δύο αντιλήψεις προκύπτουν από δύο πλήρως διαφορετικές θεωρήσεις, δύο ριζικά διαφορετικούς τρόπους αντίληψης του κόσμου – ένας που συνδέεται με την τελευταία Μεγάλη Εποχή και ένας από την επόμενη Εποχή.

Η κατάληψη της Βαστίλης
Ακόμη και τα μεμονωμένα γεγονότα από την Ιστορία μπορούν μερικές φορές να χρησιμεύσουν ως συμβολικά χρονικά σημάδια στη μετάβαση μεταξύ των Εποχών. Ένα από τα πιο πρώιμα και πιο δραματικά παραδείγματα αυτού ήταν η κατάληψη της Βαστίλης στις 14 Ιουλίου 1789, ένα γεγονός – κομβικό σημείο – στη Γαλλική Επανάσταση. Αυτή την ημέρα, οι Γάλλοι ριζοσπάστες κατέλαβαν και άνοιξαν τη φημισμένη φυλακή που κρατούσε τους πολιτικούς κρατουμένους και απελευθέρωσαν εκείνους τους λίγους που είχαν απομείνει φυλακισμένοι. Στον αστρολογικό συμβολισμό, οι φυλακές συνδέονται με τον Ιχθύ, ενώ οι αρχές της ελευθερίας και της επανάστασης συνδέονται με τον Υδροχόο. Το άνοιγμα μιας φυλακής και της απελευθέρωσης των φυλακισμένων ήταν ένα συμβολικό ορόσημο στην κίνηση από την παλαιά αυταρχική διαταγή σε μια φιλελεύθερα προσανατολισμένη.

Αλκοολικοί
Για τους αστρολόγους, ένα από τα αρνητικά σύμβολα που συνδέονται με τον Ιχθύ είναι ο χρόνιος εθισμός στα οινοπνευματώδη ποτά, τα ναρκωτικά ή ακόμα και τα γεωλογικά προερχόμενα καύσιμα! Οι ομάδες όπως οι Ανώνυμοι Αλκοολικοί προσφέρουν ένα παράδειγμα ανθρώπων που ενώνονται προκειμένου να απαλλαγούν από τον εθισμό τους στο οινόπνευμα, συμβολίζοντας με επιτυχημένο τρόπο την προσπάθεια να ανατρέψουν τη δουλεία μας από τη συνείδηση της εποχής του Ιχθύος.

Οι AA είναι έτσι ένα σύνθετο φαινόμενο: αφ’ ενός, στηρίζεται σταθερά στις αξίες της αποχωρούσας εποχής, όπως αποδεικνύεται από την έμφαση στην παράδοση σε μια υψηλότερη δύναμη (“μην προσπαθείτε και αφεθείτε στα χέρια του Θεού!”), όπως και στις δικής τους επινοήσεως 10 Εντολές (τα “δώδεκα βήματα προς την απεξάρτηση”). Συγχρόνως, οι AA είναι ουσιαστικά δημοκρατική ομάδα και έχει ιδιότητες που συνδέονται με το μη-θρησκευτικό στοιχείο της αναδυόμενης εποχής. Αντιμετωπιζόμενοι αρχετυπικά, οι AA είναι μια υβριδική δημιουργία που συνδυάζει τις αξίες και των δύο Μεγάλων Εποχών.

Μεταβατικά σύμβολα στον κινηματογράφο
Η ποιήτρια Ezra Pound κάποτε υποστήριξε ότι οι καλλιτέχνες είναι η κεραία της κοινωνίας. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο αιώνων έχουμε δει πολλά παραδείγματα για το πώς οι τέχνες μπορούν να χρησιμεύσουν ως μια πλούσια αποθήκη συμβολικών ενδείξεων για την κατανόηση των μετασχηματισμών που πραγματοποιούνται στον κόσμο μας. Πάρτε την περίπτωση της ταινίας του Peter Weir το 1998 The Truman Show, που βασίστηκε σε ένα χειρόγραφο του Andrew Niccoll.

Αυτή η ευφυέστατη ταινία αποκαλύπτει την ιστορία του Truman Burbank (που υποδύεται ο Jim Carrey) και των προσπαθειών του να αποελευθερωθεί από τον κυβερνώμενο από τα ΜΜΕ κόσμο στον οποίο έζησε ως άβουλο αντικείμενο. Κυρίαρχος σε αυτόν τον κόσμο είναι ένας ισχυρός καλλιτέχνης που ονομάζεται Christof (Εd Harris), ο οποίος έχει επηρεάσει τα γεγονότα της ζωής του Truman από τη γέννηση του και μετά σαν κομμάτι μιας απέραντης παράστασης που ήταν γνωστή σε όλους εκτός από τον ίδιον τον Truman.

Κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της ταινίας, ο Truman παρουσιάζεται να ζει σε έναν κόσμο οριακά μεταξύ του Νερού (Ιχθύς), ενώ κάθε φορά που προσπαθεί να δραπετεύσει από αυτόν τον κόσμο, δελεάζεται με την παγίδα του αλκοόλ (ένα σύμβολο των Ιχθύων). Μαθαίνει τελικά να υπερνικά αυτούς τους πειρασμούς και πετυχαίνει να διαφύγει από αυτόν τον υδάτινα παγιδευμένο κόσμο προς μια πραγματικότητα βασισμένη στον Αέρα (Υδροχόος). Η ταινία κορυφώνεται με τον πρωταγωνιστή να περπατά στο νερό και κυριολεκτικά να ανεβαίνει στον ουρανό (συγκρίνετε αυτό με το ξύπνημα του Νίο στο πρώτο Matrix, όπου ο πρωταγωνιστής βγαίνει από μια μανιακή, βασισμένη στο νερό, ύπαρξη σε μια αερόβια). Κατά τρόπο ενδιαφέροντα, ποιο είναι το όνομα της Θεϊκής μορφής από όπου ο Truman προσπαθεί απελπισμένα να ελευθερωθεί στον υδάτινο κόσμο του; Christof ή Christ- ένα ακόμα σύμβολο της εποχής του Ιχθύος.

Μεταβατικά σύμβολα στη λογοτεχνία
Η μετάβαση στην εποχή του Υδροχόου έχει επίσης εκφραστεί μέσα στις μορφές σύγχρονης λογοτεχνίας. Παραδείγματος χάριν, η μετάβαση από μια εποχή σε άλλη εκφράζεται μερικές φορές στα μυθολογικά σύμβολα που απεικονίζουν έναν ήρωα να μάχεται ένα πλάσμα που συνδέεται συμβολικά με την προγενέστερη εποχή. Ένα παράδειγμα από τη δυτική θρησκεία θα ήταν ο Μωυσής που πετά κάτω το χρυσό μόσχο, συμβολίζοντας τη μετάβαση από την εποχή του Ταύρου σε αυτή του Κριού.

Στους σύγχρονους χρόνους, ένα παρόμοιο πλάνο μπορεί να βρεθεί σε βιβλία όπως το Moby Dick του Herman Melville’s. Εδώ βλέπουμε μια φιγούρα στον ανοικτό ουρανό (Ahab) που προσπαθεί να σκοτώσει ένα πλάσμα της θάλασσας, συμβολίζοντας την μετάβαση από την σφαίρα κυριαρχίας του Νερού (Ιχθύς) . Επιπλέον, εάν η βιομηχανία κυνηγιού φάλαινας λαμβάνεται γενικά ως σύμβολο για το σύγχρονο βιομηχανικό πολιτισμό (ήταν η πρώτη αληθινή βιομηχανία που δημιουργήθηκε από την Αμερική), η ιστορία του Melville υπογραμμίζει τη μετακίνηση από μια συναισθηματικότερη εποχή σε μια πιο τεχνολογική και επιχειρησιακά κυριαρχούμενη από τον Υδροχόο.

Η μετανάστευση των προσκυνητών στην Αμερική
Είτε το ξέρουμε είτε όχι, όλοι ωθούμαστε ή ελκυόμαστε σε κάποιο βαθμό από τις προσταγές της εποχής μας. Όλοι ενεργούμε βάσει των αναγκών ενός ευρύτερου δράματος. Στην προκείμενη περίπτωση, η προσπάθεια των προσκυνητών να αποφύγουν τον θρησκευτικό διωγμό στον παλαιό κόσμο για να βρουν τη θρησκευτική ελευθερία στο νέο απεικόνισε μια μετατόπιση από την πιο δογματική και επιθετική εποχή του Ιχθύος στην φιλελεύθερη εποχή του Υδροχόου. Ελάχιστα θα μπορούσαν αυτοί να έχουν συνειδητοποιήσει πως έθεταν τα σκηνικά για ένα συλλογικό δράμα, του οποίου οι επιπτώσεις θα επεκτείνονταν μακριά στο μέλλον και θα επηρέαζαν τη γεωπολιτική κατεύθυνση ενός ολόκληρου πλανήτη για τους επερχόμενους αιώνες.

Ο Ray Grasse είναι συγραφέας, συντάκτης και καθηγητής. Εργάστηκε για 10 χρόνια στις ομάδες σύνταξης των Quest Books και Quest magazine, ενώ είναι συνεργάτης συντάκτης του περιοδικού The Mountain Astrologer από το 1998. Η προσωπική του ιστοσελίδα είναι η www.raygrasse.com.
Το βιβλίο του “The Waking Dream” εκδόθηκε από τις εκδόσεις by Quest Publications το 1996. Η Patricia Barlow το σχολίασε ως “το καλύτερο βιβλίο για τα ζητήματα εσωτερισμού, που τονίζει την έννοια της συγχρονικότητας του Carl Jung”. Το βιβλίο του “Signs of the Time” εκδόθηκε από τις εκδόσεις Hampton Roads το 2002, ρίχνοντας μία βαθειά ματιά στα χαρακτηριστικά της Εποχής του Υδροχόου.
Έχει συμμετάσχει σε πολλές ανθολογίες, όπως: “Karma: Rhythmic Return To Equilibrium” (Quest Books, 1990), “Eastern Systems For Western Astrologers” (Weiser, 1997), “The Astrology of Film” (iUniverse, 2005), and “Issues and Ethics” (The Academy of Astro-Psychology, 2005). Τα άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες: Magical Blend, NCGR Journal, The Mountain Astrologer, Welcome to Planet Earth και The Quest. Ο Grasse έλαβε το πτυχίο σκηνοθεσίας από το Art Institute of Chicago (1974), υπό την επίβλεψη των Stan Brakhage και John Luther-Scofill, σημαντικών προσώπων στην πειραματική σκηνοθεσία. Έχει μελετήσει με τη βοήθεια πολλών δασκάλων τις παραδόσεις της Kriya Yoga και Zen, ενώ το 1988 δίδαξε yoga στο Canyon Ranch Resort στο Tucson της Arizona, όπου ανάμεσα στους μαθητές του ήταν και γνωστές προσωπικότητες από τον χώρο των επιχειρήσεων και της ψυχαγωγίας. Εχει δώσει σε διεθνές επίπεδο διαλέξεις σχετικά με την αστρολογία, τη συγχρονικότητα, τον διαλογισμό, την ύπνωση, ενώ ασκεί ενεργά την αστρολογική τέχνη.

Μετάφραση: Αγγελική Κ.