Σύμφωνα με πολλά στοιχεία, ανάμεσα στον Δία και στον Άρη, πριν από χιλιάδες χρόνια, υπήρχε ένας πλανήτης ο οποίος εξερράγη. Το όνομα αυτού, Φαέθων! Στο άρθρο που ακολουθεί θα αναφερθούμε σε αυτόν τον Φαέθοντα (και όχι στον αστεροειδή) και θα αναφερθούμε στις μνήμες που έχουμε καταγράψει, αστρολογικά, μετά την εκπύρωσή του.
«Το γαρ ουν και παρ’ υμίν λεγόμενον, ως πότε Φαέθων Ηλίου παις το του πατρός άρμα ζεύξας δια το μη δυνατός είναι κατά την του πατρός οδόν ελαύνειν τα τ’επί της γης συνέκαυσεν και αυτός κεραυνωθείς διεφθάρει, τούτο μύθου μεν σχήμα έχον λέγεται, το δ’αληθές έστι των περί γην κατ’ ουρανόν ιόντων παράλλαξις και δια μακρών χρόνων γιγνομένην των επί γης πυρί πολλώ φθορά»
δηλαδή: «Αυτό που λέγεται από εμάς, ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων, ο γιος του Ήλιου, έζεψε το άρμα του πατέρα του, επειδή δεν κατάφερε να το οδηγήσει στη διαδρομή του κατέκαυσε τα επίγεια, αλλά και αυτός χτυπήθηκε από κεραυνό και σκοτώθηκε, αυτό λέγεται σαν σχήμα μύθου, ενώ η αλήθεια είναι ότι έγινε παράλλαξη των γύρω από τη γη και τον ουρανό σωμάτων (ιόντων, προσέξτε τον όρο) και πολλά χρόνια έπεφτε άφθονο πυρ επί της Γης και προξενούσε καταστροφές».
Παρά τις πολλές θεωρίες οι οποίες υπάρχουν και προσπαθούν ν’ αποδείξουν ότι όντως στο συγκεκριμένο ουράνιο σημείο, μεταξύ Διός και Άρεως, βρισκόταν ο Φαέθων, σε κανέναν αστρονομικό κύκλο αυτό δεν έχει γίνει αποδεκτό, γιατί ακόμη και για τον «αυθαίρετο», όπως τον θεωρούν, νόμο των Bode – Titius, ο οποίος μας φανερώνει τη θέση του αστρονομικά, δεν έχουν μπορέσει οι αστρονόμοι να δώσουν εξήγηση. (Εδώ να εξηγήσουμε σε όσους δεν γνωρίζουν ότι ο νόμος των Bode – Titius καθορίζει την απόσταση που πρέπει να έχει ένας πλανήτης από τον Ήλιο και βασίζεται στην διάταξη που έχουν οι πλανήτες στο ηλιακό μας σύστημα). Ενώ, οι ουράνιες θέσεις όλων των πλανητών, μέχρι τον Ουρανό, βρίσκονται σε τέλειο συσχετισμό με τ’αποτελέσματα του νόμου, η πέμπτη θέση του πίνακα μένει κενή από πλανήτη και την καταλαμβάνει η ζώνη των αστεροειδών. Είναι η θέση για την οποία υπάρχουν πάρα πολλές ιστορικές αποδείξεις ότι όντως εκεί υπήρχε ο Φαέθων. Αλλά ας δούμε τις πλανητικές θέσεις, σύμφωνα με τον νόμο των Bode – Titius και τις σημερινές αποστάσεις με τα σύγχρονα μέσα που διαθέτουμε:
Όπως βλέπουμε, οι θέσεις των πλανητών είναι ορθές, μέχρι τον Ουρανό. Εντούτοις, οι αστρονόμοι δεν μπορούν, ακόμη, να καταλάβουν πώς οι δύο αυτοί αστρονόμοι κατάφεραν να παρουσιάσουν τόσο ακριβείς αποστάσεις το 18ο αιώνα
Ποιος ήταν ο μυθολογικός Φαέθων;
Ένας από τους γιους του Δία ήταν ο Έπαφος, με μητέρα την Ιώ, δηλαδή τη ροδοδάκτυλη αυγή. Ο Δίας έχρισε τον Έπαφο πρώτο βασιλιά της Αιγύπτου, όπως αναφέρεται στη Μυθολογία μας. Την ίδια περίοδο της βασιλείας τού Έπαφου, στην Αίγυπτο ζούσε και ο Φαέθων, γιος του Ήλιου και της Κλυμένης, γυναίκας του βασιλιά των Αιθιόπων, Μέροπα. Μια μέρα, περιπαίζοντας ο Έπαφος το Φαέθοντα, του είπε ότι δεν είναι πραγματικός γιος του Ήλιου. Ο Φαέθων, ντροπιασμένος, ζήτησε από τη μητέρα του, την Κλυμένη, να τον δεχθεί ο Ήλιος. ΄Οντως ο Ήλιος τον δέχθηκε και μετά από συζήτηση τον διαβεβαίωσε ότι ήταν ο πραγματικός του πατέρας. Ο Φαέθων, όμως, του είπε πως αν όντως είναι ο αληθινός πατέρας του, θα ήθελε, ως απόδειξη της πατρικής του αγάπης, να του επιτρέψει να οδηγήσει για μια μέρα το άρμα του πάνω από τη Γη και τους ανθρώπους. Ο Ήλιος, παρ’ όλο ότι είχε ορκιστεί στα νερά της Ιερής Στυγός (σ.σ. η Στύξ είναι η αιτία με την οποία οι θεϊκές δυνάμεις συγκρατούν την αμετάβλητη ουσία τους) ότι δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να οδηγήσει το άρμα του, θέλοντας να μην πικράνει το γιο του, του παραχώρησε το άρμα του για μια μέρα μόνον, συμβουλεύοντάς τον να είναι πολύ προσεκτικός. Έτσι το επόμενο πρωί, ο γιος του Ήλιου ο Φαέθων ξεκίνησε το καθημερινό, γνωστό ταξίδι του πατέρα του. Με την πρώτη, όμως, ματιά που έριξε κάτω ο Φαέθων ζαλίστηκε και έχασε τον προσανατολισμό του. Τα γκέμια τού έφυγαν από τα χέρια και τ’ άλογα άρχισαν ν’ανεβοκατεβαίνουν ξέφρενα και ανεξέλεγκτα.
Από το γρήγορο ποδοβολητό οι τροχοί πήραν φωτιά και οι φλόγες άγγιξαν τη Γη. Και τότε άρχισαν να καίγονται τα βουνά και τα νερά έβραζαν. Οι άνθρωποι έτρεχαν αλαφιασμένοι να κρυφτούν. Η θεά Γη βλέποντας την καταστροφή παρακάλεσε το Δία να σταματήσει το κακό. Ο Δίας έριξε αμέσως τον κεραυνό του και κατάκαψε το Φαέθοντα, ο οποίος χάθηκε μέσα στο σύμπαν. Ο Ήλιος πρόλαβε και ξαναπήρε τα ηνία του άρματός του κι έτσι η Γη δεν καταστράφηκε ολοκληρωτικά.
Υπάρχει μια βουβή αναφορά στην αρμονία την οποία η …μοντέρνα αστρολογία (και όχι μόνον η αστρονομία) επιλέγει να μην λάβει υπ’όψιν της. Όλες, όμως, οι μυθολογίες και τα αρχαία σωζόμενα κείμενα είναι πολύ σαφή, ότι όντως δηλαδή ο Φαέθων υπήρξε ως πλανήτης και μάλιστα ανάμεσα στο Δία και στον Άρη, όπως με σαφήνεια αναφέρει σε πολλά αποσπάσματα στο βιβλίο του με τίτλο «Αστρονομία – Μια επιστήμη Ελληνική» ο Γεώργιος Ιεροδιάκονος.
«Στην πραγματικότητα, οι αρχαίοι γνώριζαν την ακριβή θέση του Φαέθοντος στην πλανητική σειρά. Εκπληκτικό είναι αυτό που λέει ο Αλέξανδρος ο Αιτωλός (4ος π.Χ. αιών), στα “Φαινόμενα” (21, 7): “έκτος δ’αυ Φαέθων Διός αγλαός ίστασι αστήρ” και ο Μανέθων στα “Αποτελεσματικά” ( βιβλ. 6, 191): “ει δε μεσουράνιον κατέχη Φαέθων μετ’Άρηος”. Οι δύο πλανήτες, βεβαίως, όπως και οι υπόλοιποι, έχουν το ίδιο κέντρο περιφοράς: τον Ήλιο. Γεγονός που το γνώριζαν οι Έλληνες αστρονόμοι: “Άρης και Φαέθων κατ’εναντίον αλλήλοισιν άμφω κέντρον έχοντες”. “Αποτελεσματικά” (ΒΙΒΛ.1, 125). Την πραγματική θέση του Φαέθοντος στην πλανητική σειρά γνωρίζει επακριβώς και ο Ερατοσθένης, ο οποίος αναφερόμενος στους πέντε ορατούς πλανήτες λέει: “πρώτον μεν Διός φαίνονται μέγαν, ο δεύτερος εκλήθη μεν Φαέθων ου μέγας…ο δε τρίτος Άρεως. Πυροειδής δε καλείται ου μέγας”…
Ο Πλάτων, επίσης, λέει ότι η πτώση των μετεωριτών επέφερε και μία απότομη μετατόπιση του μαγνητικού άξονα της Γης, αφού αναφέρεται: “Περί της μεταβολής δύσεως και ανατολής ηλίου και των άλλων άστρων, ως άρα όθεν μεν ανατέλλει νυν, εις τούτον τότε τον τόπον εδύετο, ανέτελλε δ’εκ του εναντίου” (Πολιτικός, 269, α), δηλαδή: “Περί της μεταβολής της δύσης και της ανατολής του ηλίου και των άλλων άστρων, ώστε απ’ όπου ανατέλλει τώρα, εκεί τότε έδυε και ανέτελλε αντιστρόφως”.
Ο Νόννος ο Πανοπολίτης, εποποιός του Ε΄ αιώνα μ.Χ. από την Πανόπολη της Αιγύπτου, στα “Διονυσιακά” του, περιγράφει το συμβάν ως εξής: “Ο Φαέθων έτρεχε πολύ, οδηγώντας το άρμα στο νότο, στο βορρά, προς το μέρος της δύσης και πλησίον της ανατολής. Και κλονίστηκε ο ουρανός και διατάραξε την αρμονία του ακινήτου κόσμου. Κι αυτός ο διαπεραστικός άξων στο μέσον του ουρανού έγειρε στα πλάγια….Και η ισημερία της Γης, από τον αστερισμό του Δράκοντος, όρμησε προς τον Ταύρο…και με θράσος σταμάτησε στον οκτάποδα Καρκίνο διασκορπισμένος σε δασύτριχους παλμούς…Και στο πίσω μέρος, κοντά στο πέλμα του Λέοντος, στη γειτονική Παρθένο, κτυπούσε η διψασμένη ουρά. Και προς τα δυτικά ο αστερισμός των Ιχθύων, οι γείτονες του Υδροχόου, στα δύο μέρη απομακρύνθηκαν, ο μεν προς νότο και ο άλλος προς Βορρά”….»
Σύμφωνα με το γνωστό μύθο …η διείσδυση του Σκορπιού στα όρια του Ωρίωνος «κατατρόμαξε τα άλογα του Φαέθοντος, που άρχισαν να τρέχουν και να κατακαίνε τη Γη». Υπάρχει και μία αντίστοιχη παράξενη αναφορά στο μύθο, στα Λιθικά, για τον αστερισμό του Σκορπιού και του Ωρίωνος. Διαβάστε το απόσπασμα:
«Σκορπίε, σείο δε λάαν ομώνυμον έμμεναι ήρως αγλαός Ωρίων ουκέκλυεν, ου γαρ οϊω, πικρήσιν τότε γυία πεπαρμένος αμφ’οδύνησιν, μάλλον σφωϊτέρων κεν έχεις εθέλεσκέ μιν άστρων. Δηλαδή: «Ω Σκορπιέ, ο λαμπρός ήρωας Ωρίων δεν άκουγε, ότι υπάρχει λίθος συνονόματος με εσένα, διότι αληθινά νομίζω ότι ήθελε μάλλον να έχει αυτόν παρά τα δικά σας άστρα, τότε που ήταν διατρυπημένα τα μέλη του από πικρούς πόνους». Ποια άστρα και ποιοι φρικτοί πόνοι; Ίσως αυτή να είναι η αιτία που εμείς οι αστρολόγοι θεωρούμε το διάστημα από την 15ο του Ζυγού έως την 15ο του Σκορπιού αρνητικό και το ονομάζουμε «Κεκαυμένη Ζώνη», γιατί μάλλον από εκεί πέρασε ο Φαέθων, μετά την εκπύρωσή του. Αρκετά, όμως, ανέφερα για την ύπαρξη του Φαέθοντος, γιατί η ανάπτυξη ενός άρθρου έχει περιορισμένη έκταση για τις αναφορές των Αρχαίων Ελλήνων, για τη θέση του. Αλλά, ας εξετάσουμε το Φαέθοντα αστρολογικά:
Στο ωροσκόπιο ο Φαέθων δημιουργεί το σύνδεσμο ανάμεσα στο άτομο και τη φυλετική και γενετική του ιστορία. Δείχνει την κατάλληλη θέση του ανθρώπου και τη γνώση του μέσα στο χρόνο. Δείχνει τι έχουμε κληρονομήσει από το παρελθόν και την κληρονομιά που αφήνουμε σε αυτούς που θα μας ακολουθήσουν. Είναι, δηλαδή, οι καταγραφές του DNA μας, γι’ αυτό και μετά τις έρευνες, που ήδη έχουμε ξεκινήσει, ίσως μπορέσουμε να το συνδέσουμε με καρκινικές καταστάσεις, που έχουν σχέση με το κύτταρο και, κυρίως, με τη λευχαιμία. Για τους λόγους αυτούς είναι πολύ σημαντικός στα κοσμογράμματα αυτών που αγωνίζονται για να διατηρήσουν την κληρονομιά και την ευθύνη του ανθρώπινου γένους. Αυτή είναι η αρχή μίας νέας φάσης στην αστρολογία, γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να κρίνουμε, μέσα από το προσωπικό μας ωροσκόπιο, αν έχουμε τα προσόντα να επέμβουμε στη διαμόρφωση των ατόμων του περιβάλλοντός μας και μετά του κόσμου.
Ο Φαέθων έρχεται σε εμάς από τον δρ. Kamenenko (Ρώσο αστρονόμο) και τους συναδέλφους του, ήδη επανδρωμένος, με όνομα και γλυφικό. Το γλυφικό για το Φαέθοντα είναι το μικρό ελληνικό γράμμα φ, σε μορφή τέτοια ώστε η προεξοχή να μην διατείνεται ούτε προς τα πάνω ούτε προς τα κάτω. Το γλυφικό με κανένα τρόπο δεν είναι κακό. Βέβαια, σαν γλυφικό έχει δοθεί και για τον αριθμό Φιμπονάτσι, τον αριθμό της Χρυσής Τομής. Ισως, μελλοντικά, αποδοθεί παγκοσμίως με κάποιο άλλο γλυφικό. Πάντως, αυτό το γλυφικό δείχνει την εικόνα ενός πλανήτη με μια εγκοπή στο μέσον του, η οποία δηλώνει τη διάσπασή του.
Για να αποδοθούν ερμηνευτικές ιδιότητες στο Φαέθοντα, στα διάφορα ζώδια του ζωδιακού χρειάστηκαν τρεις σκέψεις.
• Δεύτερον, η διαδοχική σειρά των Οίκων, υποθέτοντας ότι ο Φαέθων βρίσκεται στο δικό του πρώτο οίκο, της Παρθένου.
• Και τρίτον, από παγκόσμια γεγονότα κατά τα χρόνια που ο Φαέθων βρισκόταν, κατά το περισσότερο μέρος του χρόνου, σε κάποιο συγκεκριμένο ζώδιο.
Αν και ο Φαέθων κινείται κατά μέσο όρο πάνω από 79ο μοίρες ετησίως (ετήσιο rate 79ο μοίρες και 47΄ πρώτα λεπτά) σε περίοδο τροχιάς 4,53 χρόνια, υπάρχουν κάποια χρόνια κατά τα οποία φαίνεται ότι παραμένει δυσανάλογο χρονικό διάστημα σε κάποιο ζώδιο. Ένα καλό παράδειγμα είναι το 1964, όπου ξεκίνησε το χρόνο από την 21ο του Σκορπιού και τον τελείωσε σχεδόν 46ο μοίρες μακριά, στην 8ο του Αιγόκερω, έχοντας περάσει την περίοδο από το τέλος Ιανουαρίου ως τα μέσα Νοεμβρίου στον Τοξότη. Αυτά τα «μακράς διαρκείας» χρόνια φαίνεται να επανέρχονται σε συνηθισμένα διαστήματα και είμαι σίγουρη ότι θα κάνουν την παρουσία τους αισθητή σε γήινη / εγκόσμια αστρολογική δουλειά (στο βιβλίο υπάρχουν πίνακες που υποδεικνύουν τη θέση του).
Ο αστρολογικός Φαέθων, όπως τοποθετείται στα ωροσκόπια, δεν καταλαμβάνει τη θέση κάποιου συγκεκριμένου αστεροειδούς, αλλά τη θέση που ο Φαέθων θα καταλάμβανε αν ήταν ολόκληρος. Είναι ο απόηχος του σημείου προέλευσης των αστεροειδών και του ηλιακού συστήματος στην παρούσα του μορφή. Κάποιοι πλανήτες συνδέονται με μια κατεύθυνση ή, για να είμαι πιο ακριβής, οι συμβολισμοί κάποιων πλανητών γίνονται καλύτερα κατανοητοί όταν χρησιμοποιείται μια κατεύθυνση για να τους περιγράψει. Τα παραδείγματα είναι «προς τα έξω και προς τα πάνω» για το Δία (Jupiter) και «προς τα κάτω» για τον Κρόνο (Saturn). Μια σχετική λέξη για τον Φαέθοντα θα μπορούσε να είναι «πίσω». Ο Φαέθων δεν είναι οπισθοδρομικός, είναι όμως αναπολητικός, που σημαίνει ότι, κυρίως, ασχολείται με τις συνέπειες αυτού που έχει πάει πίσω. Θυμάται τη στιγμή που ήταν ολόκληρος και τώρα ζει στη σκιά αυτής της ανάμνησης. Καταστροφικά πράγματα συμβαίνουν σε αυτούς που κοιτούν πίσω. Η γυναίκα του Λωτ…. η Ευρυδίκη… Οι αστεροειδείς είναι η παρούσα πραγματικότητα αυτού που ήταν κάποτε ο Φαέθων. Είναι πολλοί, είναι θρυμματισμένοι, είναι διασκορπισμένοι.
Ο αστρολογικός Φαέθων πρέπει, λοιπόν, να εκπροσωπεί ενότητα, μοναδικότητα, συγκέντρωση, συμπύκνωση. Είναι ο πυρήνας των πραγμάτων και αυτό αποτελεί τη λέξη – κλειδί για την κατανόηση της θέσης του σ’ ένα ωροσκόπιο.
Στο πέρασμά του από το ζωδιακό κύκλο τροποποιεί τις έννοιες-καταγραφές που φέρουμε όλοι μας «από καταβολής κόσμου», όπως συνηθίζεται να λέγεται. Ας δούμε, λοιπόν, ένα ένα τα ζώδια και τις μνήμες που φέρουν γονοτυπικά τα άτομα:
Στον Κριό, όταν βρίσκεται, δημιουργεί μια έμφαση στην αποκοπή από το παρελθόν και στο νέο ξεκίνημα. Μπορεί να σημαίνει ότι, κάτω από αυτήν την τοποθέτηση, τα γεγονότα αναπτύσσονται τόσο γρήγορα, ώστε ξεπερνούν το φυσικό τους ρυθμό και καταστρέφουν τον εαυτό τους – ένα είδος φάσης, ξεσπάσματος άνθησης – μετά την οποία έρχεται η ανασύσταση.
Στον Ταύρο, ο Φαέθων βρίσκεται σε έξαρση. Η έμφαση αυτής της θέσης είναι ξεκούραση και ανάρρωση από υπερβολές του παρελθόντος και ενοχές. Η έμπνευση και η ενέργεια, για να αντέξει κάποιος τις προκλήσεις του μέλλοντος, βρίσκονται εδώ, καθώς και η ευκαιρία για να ξαναποκτήσει κάποιος την αυτοεκτίμησή του, πριν προχωρήσει παρακάτω.
Στους Διδύμους, το άτομο προχωρεί με βάση τη γνώση τού παρελθόντος καθώς και προηγούμενες επικοινωνίες κάθε είδους. Η ιστορία και η μυθολογία αποτελούν μέρος της έκφρασης του Φαέθοντα στους Διδύμους.
Στον Καρκίνο, το παλαιό λιγότερο φωτεινό σώμα, είναι στο ζώδιο του νέου (Σελήνης). Αυτή η θέση φέρνει δάκρυα και στενοχώρια, με αναπτυγμένη ευαισθησία, στο βαθμό της νεύρωσης. Τα συναισθήματα, εδώ, βρίσκονται στην επιφάνεια και ο άνθρωπος με αυτή την εκ γενετής τοποθέτηση πληγώνεται συναισθηματικά πολύ εύκολα.
Στο Λέοντα, οποιοσδήποτε μ’ ένα δυνατό σύνολο όψεων στο Φαέθοντα σε αυτήν τη θέση, θα έβρισκε τον εαυτό του σε μια σχέση αγάπης-μίσους, όπου ο χωρισμός είναι αδύνατος, αλλά η συνέχιση της σχέσης οδηγεί στην έντονη θλίψη. Η ιδέα της ζήλιας εδώ συνεπάγεται αντίποινα, αντί της θλίψης.
Μια φράση – κλειδί για το Φαέθοντα στην Παρθένο είναι «η ανάμνηση της απώλειας». Αυτό φαίνεται να κατέχει κάποια από την ουσία του αστρολογικού νοήματος του πλανήτη. Γνωρίζουμε κάποιον με Φαέθοντα στην Παρθένο, που έχασε τη μητέρα και το δίδυμο αδερφό του στη γέννα. Είναι εμφανές ότι αυτό το γεγονός είχε μια διαρκή επίδραση στην ανάπτυξη του χαρακτήρα του.
Οι άνθρωποι με το Φαέθοντα στο Ζυγό είναι ευγενείς, ειρηνοποιοί και λάτρεις της ενότητας. Το μέλημά τους είναι να βρουν ενιαίο έδαφος ανάμεσα σε δύο πλευρές και να τις φέρουν ξανά κοντά.
Μεγάλες αλλαγές της κατάστασης των πραγμάτων, όταν η παλιά τάξη απομακρύνεται για πάντα, φαίνονται από το Φαέθοντα στο Σκορπιό. Συμβολίζονται, όχι μόνο από την απομάκρυνση του Φαέθοντα από την καθολική αναδιοργάνωση του πλανητικού συστήματος που ακολούθησε, αλλά και από την δυναμική και αναζήτηση του ιδίου του ζωδίου. Κατά κάποιο τρόπο οι αλλαγές του Σκορπιού φαίνεται να είναι πιο διεισδυτικές και να έχουν πιο διαρκείς συνέπειες από άλλες. Ο πιο βαθύς πυρήνας των πραγμάτων φαίνεται να είναι ξεριζωμένος σε τέτοια γεγονότα.
Στον Τοξότη βρίσκεται εγκατεστημένη η Νέα Τάξη πραγμάτων, μετά τους κατακλυσμούς του προηγούμενου ζωδίου. Ο Φαέθων βρίσκεται στο δικό του 4ο Οίκο, επαναπροσδιορίζοντας τον εαυτό του κάτω από τη φροντίδα του Δία, (σαν μια ζώνη αστεροειδών).
Στον Αιγόκερω, ο Φαέθων, είναι βαρύς, σκοτεινός και μελαγχολικός.
Στον Υδροχόο, η δράση του Φαέθοντα είναι να παίρνει ένα κοινό εναρκτήριο σημείο ή μια κοινή κληρονομιά και να τα μετατρέπει σε βάση για μια μοντέρνα κίνηση, έτσι ώστε το παρελθόν να αναβιώσει ξανά επαναπροσδιορισμένο σε μορφή και ενότητα.
Οι Ιχθείς είναι το ζώδιο της συντριβής του Φαέθοντα. Σε αυτό το ζώδιο ο Φαέθων αντανακλά την απώλεια της δύναμης και της διάσπασής του. Φανερώνει μεταπτώσεις και ξεσπάσματα όλων των ειδών, όπου σύνδεσμοι με το παρελθόν κόβονται εσκεμμένα ή αφήνονται να ξεθωριάσουν και έτσι να τερματιστούν. Υπάρχει αποτυχία από την έλλειψη συγκέντρωσης και από το γεγονός ότι η γνώση και οι πηγές εξαπλώνονται σε ιδιαίτερα ευρύ φάσμα, ώστε να είναι αναποτελεσματικές και έτσι μάταιες.
Κλείνουμε εδώ αυτήν την πρώτη/συνοπτική παρουσίαση του αστρολογικού Φαέθοντα. Στο βιβλίο «Φαέθων & Προζερπίνη» από τις Εκδόσεις «Ηλίανθος», υπάρχουν επιπλέον όψεις του Φαέθοντα με όλους τους γνωστούς πλανήτες και η ερμηνεία του στους Οίκους, ενώ γίνεται και αποκρυπτογράφησή του νόμου των Bode – Titius με τις μονάδες 1, 2, 3, 4, και 10, την τετρακτύ δηλαδή του Πυθαγόρα, και της Καμπάλα. Επίσης, υπάρχουν και οι αντίστοιχοι πίνακες για να τον εντοπίσετε στο χάρτη σας.
Η βιβλιογραφία στην οποία στηρίχθηκε το βιβλίο είναι πλούσια και περιλαμβάνει τα
- «Κόσμοι σε σύγκρουση» Βελικόφσκι Εκδόσεις «Κάκτος»,
- «Το σύμπαν που αγάπησα» των Μ. Δανέζη- Σ. Θεοδοσίου Εκδόσεις Δίαυλος,
- «Αστρολογία» Γκλόμπα, «Τα θεολογούμενα της Αριθμητικής του Ιαμβλίχου» Εκδόσεις Ιδεοθέατρον – Διμελή,
- «Αστρονομία – Μια Επιστήμη Ελληνική» Γεωργίου Ιεροδιάκονος Εκδόσεις «Φαέθων»,
- «Τα φαινόμενα και Διοσημεία» του Αράτου του Σολέως από τις Εκδόσεις «Αίθρα»,
- «Τα λιθικά» του Γεωργίου Πασσά, αποσπάσματα του Σπυρίδωνος Νάγου από τα τεύχη του περιοδικού «Ιδεοθέατρον»,
- «Ο Μυστικός δρόμος της Καμπαλά» Καραμηνάς Περικλής Εκδόσεις «Ηλίανθος»,
- «Πυθαγόρας» του Γεώργιου Σακελλαρίου,
- «Φυσικοί Νόμοι» του Στέλιου Τάκα – Λυκόφρωνος και κυρίως, στο βιβλίο «DARK STARS» των Bernard Fitzwalter και Raymond Henry AN AQUARIAN ASTROLOGY HANDBOOK